Οθέλλο και όχι Οθέλλος. Η παράσταση της 14ης Ιουλίου στο κηποθέατρο Παπάγου. Μαρκουλάκης-Κιμούλης. Σκηνοθέτες και πρωταγωνιστές. Μετάθεση του χρόνου πλοκής στο σήμερα. Πολλοί σκηνοθέτες το έκαναν. Άλλοι έπεισαν, άλλοι όχι. Εδώ δεν πείθει. Δεν έχει καλά μελετηθεί, τα σκηνικά είναι ακατανόητα μερικές φορές ή άστοχα και δεν βοηθούσαν καθόλου στην εξέλιξη (όπως η απεικόνιση των πλοίων σε στυλ παλαιού χάρτη στην αρχή ή οι σκηνές της Ν. Υόρκης σε μεταγενέστερη σκηνή ενώ το έργο δεν έχει μετατεθεί και τοπικά).
Η πρώτη μισή ώρα της παράστασης κυλούσε με τον κάθε ηθοποιό να λέει τις ατάκες του σα να ήταν μόνος στη σκηνή - με εξαίρεση τον Ιάγο-Μαρκουλάκη που έπρεπε να μονολογήσει- σα να μην έδενε το σύνολο, σα να μην είχε δουλευτεί.
Ο πατέρας της Δεισδαιμόνας ήταν η πρώτη απαγγελία που δεν έπεισε, οι αξιωματικοί το ίδιο καθώς και η μητέρα του Οθέλλου, η οποία επίσης έκανε απαγγελία. Γενικώς οι απαγγελίες ήταν τόσες πολλές ώστε να αναρωτιέσαι τι έκαναν οι πρωταγωνιστές-συνσκηνοθέτες.
Η απογοήτευση ήταν η Γωγώ Μπρέμπου για την οποία στην αρχή πίστεψα ότι είχε βραχνιάσει και δε μπορούσε να μιλήσει ενώ στη συνέχεια δε μπορούσα να πιστέψω την ακαμψία της φωνής της. Ναι, δεν είχε καλή άρθρωση αλλά δεν ήταν το βασικό πρόβλημα στην παράσταση. Ήταν το ότι δεν έπαιζε. Απήγγειλε. Κι αυτή.
Η Σμαράγδα Καρύδη προσπάθησε να στηρίξει το ρόλο της αλλά θα έπρεπε να τον δουλέψει πιο πολύ για να ξεφύγει από τους κωμικούς της ρόλους με τις κοσμικές προεκτάσεις.
Ο Μαρκουλάκης -Ιάγος πολύ καλός (όπως πάντα), ζούσε το ρόλο, ίσως να φάνηκε λίγο υπερβολικό το παίξιμο σε κάποιους αλλά το ζούσε. Έπαιζε βέβαια με την επίγνωση του φτασμένου καλού ηθοποιού που έχει άνεση με την υποκριτική.
Ο Οθέλλος-Κιμούλης στήριζε κι αυτός το ρόλο του, έπαιζε κι αυτός με την άνεση του πολύπειρου αλλά (ο Μαρκουλάκης τον έχει ξεπεράσει προ πολλού, ίσως γιατί δουλεύει πιο εσωτερικά τους ρόλους του), μπορούσε και καλύτερα, αν και μου δίνει την εντύπωση ότι δεν ασχολείται όσο πρέπει πλέον με τους θεατρικούς του ρόλους και ότι έχει παγιδευτεί στην υποκριτική της φωνασκίας (την οποία, ευτυχώς, δεν πολυεφάρμοσε στην παράσταση) και της εξωτερίκευσης. Στο σινεμά είναι σαφώς καλύτερος. Πάντως στην τελευταία σκηνή ήταν πολύ καλύτερος από ό,τι στις προηγούμενες.
Ο Μπουρδούμης ήταν ένας αδιάφορος Κάσιος, δεν ασχολήθηκε να αποδώσει τις πτυχές του ρόλου του και, προφανώς, οι σκηνοθέτες, του το επέτρεψαν. Γιατί άραγε?
Η σκηνοθετική γραμμή, έτσι τουλάχιστον όπως περιγράφεται στο κείμενο σκηνοθεσίας του προγράμματος, δεν αποδόθηκε στην παράσταση ή, εγώ τουλάχιστον, δεν κατάφερα να δω πώς τόνισαν την αντιπαράθεση του "θέλω" και του "έχω" του Οθέλλου. Δεν μπαίνω στη λογική να κρίνω το κατά πόσο τονίζει εκείνα που ο συγγραφέας ήθελε να τονίσει δεχόμενη το γεγονός ότι οι σκηνοθέτες το θεώρησαν ως διασκευή και άρα πιο μακριά από το αρχικό κείμενο και τις αρχικές προθέσεις του συγγραφέα.
Εν κατακλείδι η παράσταση χρειαζόταν πολλή δουλειά ακόμη , τόσο για να βρει το σκηνοθετικό της σημείο αναφοράς, όσο και για να δέσουν οι ηθοποιοί, να απαλειφθούν τα φαινόμενα απαγγελίας και να επιτραπεί στους ηθοποιούς να δείξουν τις ικανότητες τους.
Ακόμη δεν είμαι σίγουρη για τη χημεία Δεισδαιμόνας-Καρύδη και Κιμούλη-Οθέλλου (ίσως γιατί προσπαθώ να με πείσω ότι στην πραγματική ζωή η χημεία δεν είναι πάντα εμφανής) και θα ήθελα να δω αντιστροφή των δύο πρώτων ρόλων με Κιμούλη Ιάγο και Μαρκουλάκη Οθέλλο.
Εύγε και συγχαρητήρια για το σχόλιο. Θα πω γιατί.Την παράσταση δεν την είδα και δεν θα τη δώ. Εξηγούμαι:
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίχα τη μεγάλη χαρά να μπορέσω να δω πολυ μεγάλους ηθοποιούς της Ελλάδας και του εξωτερικού. Κάποιοι από αυτούς δεν ζουν πια ή έχουν αποσυρθεί. Αρά μπορώ να πω πως έχω ένα κάποιο μέτρο σύγκρισης ως μέσος θεατής.
Την τελευταία 10ετία και βάλε αυτό που βλέπω στο ΕΛΛΗΝΙΚΟ θέατρο είναι ΘΛΙΒΕΡΟ.
Όπως τέλεια το χαρακτήρισες, απαγγελία, τεχνική ανυπαρξία και μια γενικότερη αίσθηση αμέλειας, βαρεμάρας, συνήθειας, αδιαφορίας, όπως θες ονόμασε το. Σε όλους τους τομείς συνήθως: υποκριτικούς, εικαστικούς, σκηνοθετικούς.
Κακά τα ψέμματα, το ποιόν και την ουσια ενός ηθοποιού τη βλέπεις ζωντανά, στο θέατρο. Εκεί βλέπεις αν έχει τεχνική και μπορεί να σε κάνει να ανατριχιάζεις ψιθυρίζοντας και ακούγοντας τον πεντακάθαρα, ή να σε κάνει να κλάψεις με μια λιτή, απλή κίνηση που κρύβει μέσα όμως τόση δύναμη.
Πολλά απ' αυτά τα στοιχεία λοιπόν που τα αναγνώριζα στις παλαιότερες παραστάσεις, που μου τα δίδαξαν ως κοινό οι ίδιοι οι ηθοποιοί στη σκηνή, δεν τα βλέπω πια στις σύγχρονες παραστάσεις (οι εξαιρέσεις, επιβεβαιώνουν τον κανόνα).
Και τώρα διαβάζω ότι τα γράφει κα κάποιος άλλος. Τι να πω, σύμπτωση, τυχαίο? Δε νομίζω.
Συγχαρητήρια λοιπόν γιατί θεωρώ ότι πρέπει να καταγράφουμε την άποψη μας.
Γειά σου Gloriana. Δεν ξέρω εάν παλαιότερα ήταν καλύτερο το ελληνικό θέατρο, ξέρω όμως ότι ηθοποιοί που έχουν καθιερωθεί στη συνείδηση του κοινού, επαναπαύονται στις δάφνες τους υποκριτικά καιεκμεταλλεύονται την αποκτηθείσα δόξα για "γρηγοράδες" του τύπου "παίρνουμε ένα σαίξπηρ, διασκευάζουμε και πουλάμε".
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντως ο Μαρκουλάκης, και να θέλει, δε μπορεί να παίξει άσχημα.
Τι να σου πω, πολύ φοβάμαι ότι δεν είναι επανάπαυση ούτε ξεπέτα, είναι απλά ανυπαρξία τεχνικής. Όταν κάτι δεν το ξέρεις δεν μπορείς να το ανακαλέσεις όταν επιβάλλεται, εν προκειμένω στο σανίδι... έτσι τους έχουν δείξει (δηλαδή κατ' ουσίαν ΔΕΝ δείξει, αυτό κάνουν άτεχνα και αδέξια). Μερικοί ίσως σώζονται κάποιες φορές από την ύπαρξη ταλέντου, οι υπόλοιποι είναι απλά βαρετοί. Και καλά όλα αυτά, ο καθείς να κάνει ότι μπορεί, αλλά το να το πλασάρουν αυτό ως τέχνη και να πληρώνεις και ένα κάρο λεφτά να το δεις, ε αυτό είναι εκμετάλλευση. Τι να πω, εμένα μου φαίνεται κοροϊδία. Βεβαίως όλα είναι σχετικά...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίχα δει τον Κιμούλη ως Οιδίποδα, πριν μια δεκαετία περίπου και δεν μου είχε αρέσει, ειδικά η φωνή του. Συμφωνώ πως είναι ηθοποιός περισσότερο για σινεμά, να προσθέσω πως είναι και για θέατρο πρόζας, αλλά όχι για κλασικό θέατρο. Τώρα να πω και την αμαρτία μου βλέποντας τις αφίσες που διαφήμιζαν την παράσταση που θα έδιναν στη Θεσσαλονίκη έκανα τη σκέψη: "ποιος θα πάει να δει καλοκαιριάτικα ένα τόσο βαρύ θέμα;"
ΑπάντησηΔιαγραφήΥΓ. Μια και το είδες σε κηποθέατρο, φαντάζομαι θα υπήρχε κι ένα πρόβλημα με τους ήχους από γύρω. Θυμάμαι την ώρα που ο Οιδίποδας είχε βγει με τυφλωμένα μάτια πέρασε μια μοτοσικλέτα μαρσάροντας και μας χάλασε κάθε διάθεση.
Gloriana, δεν είναι ότι δεν συμφωνώ, απλώς διακρίνω μία τάση γενίκευσης για την απαξίωση των παραστάσεων στις μέρες μας. Δεν είμαι ειδική στο θέατρο, απλώς προσπαθώ να έχω μια παρατηρητική ματιά, εσύ έχεις και ιστολόγιο πιο σχετικό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά απλώς νομίζω ότι άλλη κατηγορία είναι αυτός που προσπαθεί να κάνει κάτι καλό χωρίς το αναμενόμενο αποτέλεσμα και άλλη αυτός που δεν προσπαθεί για κάτι καλό αλλά το πλασάρει έτσι γιατί έχει όνομα. Από την άλλη θίγεται εδώ το θέμα ότι πολλοί ηθοποιοί κάνουν τους σκηνοθέτες και δεν τους βγαίνει, δεν το κατέχουν όπως λες.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση πάντως νομίζω ότι κάτι παραπάνω θα κατείχαν αλλά δεν ασχολήθηκαν (δηλ. εάν καταλαβαίνω εγώ ότι δεν δένει το σύνολο, πολύ περισσότερο δεν θα έπρεπε να το καταλάβει ο έμπειρος ηθοποιός και επίδοξος σκηνοθέτης?).
Θωμά, όταν το 2008, μετά την παράσταση του Ριχάρδου του Γ' στο θέατρο Πέτρας με Κιμούλη, είπα στην παρέα μου ότι περίμενα πολλά περισσότερα από τον πρωταγωνιστή που έχει καθιερωθεί και ως τόσο καλός ηθοποιός, ότι δεν παίζει εσωτερικά καθόλου και ότι φωνάζει παρά πολύ (ωστόσω ήταν καλύτερος εκεί από τη φετεινή παράσταση), όπως και σε άλλες παραστάσεις, με κοιτούσαν σαν αιρετική ή σαν εξυπνάκια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕάν μιλάς για τη χροιά της φωνής του, ίσως να μην τον διευκολύνει πάντα στο θέατρο, το αντιλαμβάνομαι.
Δεν υπήρχε τόσο θέμα με τους θορύβους εκτός θεάτρου όσο με ένα κινητό θεατή που κτύπησε δυό-τρεις φορές και με την ηχητική εγκατάσταση που έκανε τα δικά της μερικές φορές.
Αυτό που είπες σχετικά με το ότι ο ΚΙμούλης καλύτερος σε πρόζα και όχι σε κλασσικό θέατρο, τώρα που το σκέφτομαι, μεγάλη αλήθεια, συμφωνώ κι επαυξάνω, δεν το είχα συνειδητοποιήσει, αδικεί τον εαυτό του με τους κλασσικούς ρόλους.
Δε μπορώ να πω κάτι άλλο ειδικά για την παράσταση, γιατί δεν την είδα. Αλλά για να μη σου αρέσει κάτι, προφανώς κάτι δεν πάει καλά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔυστυχώς γενικεύω πλέον γιατί τα αρνητικά παραδείγματα που έχω την τελευταία 5ετία είναι πολύ πολύ περισσότερα από τα θετικά...