ΟΧΙ

Πλησιάζει η 28η Οκτωβρίου, η πρώτη της σχολικής χρονιάς "νόμιμη" αργία από το σχολείο. Έτσι την είχα καταγράψει στα σχολικά μου χρόνια, παράλληλα με τη σημασία της η οποία, για εμένα, όσο μεγάλωνα, όλο και ξεθώριαζε, κάθε χρόνο τα ίδια, εορτές, παρελάσεις, "...των εχθρών τα φουσάτα περάσαν..." , πατριωτικές ταινίες στην τηλεόραση και τα σχετικά.

Μετά ήρθε η επίσημη απομυθοποίηση: Φωνές αμφισβήτησης για τον τρόπο με τον οποίο εορταζόταν, κάποιες φωνές αντίθεσης στην παρέλαση. Υιοθέτησα αμέσως την ρητή αμφισβήτηση, είχα βαρεθεί να ακούω τα ίδια άσματα, τα ίδια κείμενα του Ελύτη, το "Άσμα ηρωικό και πένθιμο για τον χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας", τα εμβατήρια και όλα αυτά.

Στα ΜΜΕ άρχισαν να έχουν διαφορετικά αφιερώματα, θυμήθηκαν άλλες, εναλλακτικές πλευρές της Κατοχής, όπως είναι ο Μικρός Ηρως και τις συνεντεύξεις του Ανεμοδουρά,  τις αφηγήσεις του Γλέζου  και του Σάντα για το κατέβασμα της ναζιστικής σημαίας από την Ακρόπολη και έτσι το ενδιαφέρον ανανεώθηκε.

Σήμερα το ΌΧΙ έχει πάρει άλλη διάσταση. Παρ' όλο που δεν υπάρχουν οι σειρήνες και τα έκτακτα ανακοινωθέντα τα οποία αφυπνίζουν αυτομάτως και καθολικώς το λαό, υπάρχει η διάθεση για ΌΧΙ. Και το δυστυχές είναι ότι ενώ υπήρχε σύμπνοια το 1940 μεταξύ λαού και (δικτατορικού) καθεστώτος, το χάσμα μεταξύ λαού και κυβερνώντων σήμερα όλο και βαθαίνει και παίρνει διαστάσεις ενός ΌΧΙ για το οποίο είναι αναπόφευκτο να μην γίνουν συνειρμοί με εκείνο το ΌΧΙ εξήντα  χρόνια πριν.

Το ΌΧΙ το οποίο βγαίνει από μέσα μας αυθόρμητα απευθύνεται σε όλους τους πολιτικούς που μας έχουν κυβερνήσει ή και ασκήσει νομοθετική εξουσία, σε όλους εκείνους οι οποίοι κατείχαν ή και κατέχουν οποιαδήποτε μορφή εξουσίας, των Ευρωπαίων συμπεριλαμβανομένων.

Των οποίων Ευρωπαίων κηδεμόνων την κηδεμονία αποδέχομαι -ναι, αποδέχομαι- όσον αφορά τη μεταφορά κι εφαρμογή τεχνογνωσίας για τη φοροδιαφυγή, για τις διαρθρωτικές αλλαγές, για την πάταξη της διαφθοράς κλπ. Και με κανέναν τρόπο δεν τη θεωρώ παραχώρηση εθνικής κυριαρχίας αλλά αναγκαία παραχώρηση εξουσίας για επίτευξη στόχων. 
Η παραχώρηση εθνικής κυριαρχίας θα είναι όταν εκμεταλλευτούν ξένοι τον πλούτο της χώρας μου με όρους επαχθείς για εμένα. Και μάλιστα τόσο επαχθείς ώστε να μην μπορώ να σηκώσω κεφάλι και να λέω κι ευχαριστώ.

Το ΌΧΙ σήμερα που βγαίνει από τα στήθη του κόσμου και ανυψώνεται στον αέρα και ενώνεται με τα ΌΧΙ όλων μας είναι το ΌΧΙ στο να συνεχίσουμε να είμαστε θύματα της άγνοιας, της προχειρότητας,  της καταχρηστικής εξουσίας, της σαστιμάρας, της αδράνειας, της διαφθοράς, της αποδόμησης, της διάλυσης, της αδυναμίας, της υποταγής.

Και εάν θυμίζει ο λόγος μου τσιτάτα της ελληνικής αριστεράς (γιατί εμένα μου θυμίζει όντως), ας αποστασιοποιηθούμε από τη στερεοτυποποίηση των λέξεων αυτών διότι δεν φταίνε εκείνες που έχασαν τη διάσταση του νοήματος τους επειδή τις χρησιμοποίησαν άκαιρα και άσκοπα κάποιοι. Αντιθέτως τώρα είναι επίκαιρη η χρήση τους, τώρα επιβάλλεται η δύναμη της έννοιας τους.

Όπως επιβάλλεται και ένα νέο ΌΧΙ.

Πιεζόμαστε, στυβόμαστε

φίδια μας έχουν ζώσει

αναπνοή δεν παίρνουμε,        

όλα τα έχουμε  δώσει

να δούμε τι άλλο θα κάνουμε 

μετά την 6η δόση.

Πόσο βασανιστικό είναι να μην είσαι οικονομολόγος στην Ελλάδα το 2011! Ακούς δεξιά-αριστερά για λύσεις, για μεθόδους, για προοπτικές, για μη προοπτικές, αν θα βγει σε καλό το νέο κούρεμα, αν θα βγει σε κακό, αν μας παίρνει να χτυπήσουμε το χέρι στο τραπέζι και να απαιτήσουμε, αν πρέπει να συνταχθούμε με ό,τι μας λένε και να συμμορφωθούμε στα κελεύσματα, αν θα καταστραφούμε...

 

Πόσο βασανιστικό είναι να είσαι οικονομολόγος στην Ελλάδα το 2011! Σε ρωτούν συνέχεια για την κατάσταση και τι δέον γενέσθαι κι εσύ δεν ξέρεις τι ν' απαντήσεις. Τόσα έμαθες στο Πανεπιστήμιο, θεωρίες που επαληθεύτηκαν και άλλες οι οποίες απεδείχθησαν άνθρακες αντί θησαυρού, το risk management και η Βασιλεία, η πεταλούδα που πετά στο Πεκίνο και οι αντιδράσεις των αγορών. Πώς να τα συνδυάσεις όλα αυτά και τις πολιτικές σκοπιμότητες μαζί, πώς να βγάλεις μιαν άκρη, ένα συμπέρασμα και πώς να το παρουσιάσεις. 

Όλοι έχουμε γίνει λίγο οικονομολόγοι στην Ελλάδα, λίγο πολιτικοί αναλυτές και πάνω απ' όλα νεόπτωχοι. Και οσονούπω πολύπτωχοι. Νέος όρος που δηλώνει τη φτώχεια σε πολλές διαστρωματώσεις και σε πολλά επίπεδα. 

Δηλαδή φτώχεια και ένδεια σε κάθε οικονομική διαστρωμάτωση του πληθυσμού και φτώχεια και ένδεια όχι μόνο οικονομική αλλά και αξιών, προοπτικών, δημοκρατίας, κινητοποίησης, μέχρι και κρατικής οντότητας, όπως φαίνεται ήδη από το αγαπημένο μας  Μεσοπρόθεσμο του Ιουλίου.

Δυστυχώς οι συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις αγανακτισμένων προσφέρουν άλλη μια ευκαιρία σε agent provocateurs να δράσουν αλλά και πότε, εδώ και δεκαετίες, ίδρωσε το αυτί των κυβερνώντων από πορείες και διαδηλώσεις? Μόνο σαν άσκηση μαζικότητας του κόσμου λειτουργούν αλλά απέτυχαν ως προς την περιφρούρηση τους και την ενότητα τους.  

Μας λείπει η προοπτική και μαζί μ' αυτήν η αισιοδοξία και η κινητοποίηση. Δεν έχουμε από πού να πιαστούμε για να αντλήσουμε θετική σκέψη. Η αγωνία της καθημερινότητας μας  ξεπερνά και συντρίβει την ελπίδα. Η ανικανότητα των διοικούντων να φέρουν αποτελέσματα και η αδιαφορία τους για τον λαό ο οποίος τους εξέλεξε είναι αποκαρδιωτική. Και επαγγέλονται πόλεμο! Ποιοί όμως είναι οι πολέμιοι, δε διευκρινίζουν.

Εγώ πάλι λέω ότι η αναφορά στον πόλεμο πρέπει να γίνεται με προσοχή και όχι με αμετροέπεια. Διότι ο πόλεμος θέλει και καλούς στρατηγούς με σχέδιο και στρατηγική. Ο πόλεμος θέλει και εμψύχωση και κοινό στόχο, κοινό όραμα. Ο πόλεμος προϋποθέτει και στρατοδικεία και συνοπτικές διαδικασίες τιμωρίας για όσους προδίδουν, όσους ετοιμάζουν θέρετρα, απολαμβάνουν σάουνες και άλλες παροχές, ως άλλοι Σαντάμ τις μέρες του εμπάργκο που εξαντλούσε τα λίγα που μπορούσε να ζητήσει όχι σε φάρμακα και άλλα είδη πρώτης ανάγκης αλλά σε ηλεκτρονικά, καλλυντικά και άλλες παροχές πολυτελείας για τον εαυτό του και την αυλή του.

Αυτό που εισπράττω εγώ είναι ότι ο κοινοβουλευτισμός εμπράκτως αποδοκιμάζεται και οδεύει στην κατάρευση μαζί με το σύστημα που αποδεικνύεται ανεπαρκές. Απελπισμένα στρέφω τη φρόνηση μου προς το δικαίωμα των ανθρώπων να διαφυλάξουν την αξιοπρέπεια τους. Όχι δε θα μιλήσω για διαφύλαξη του Συντάγματος, αν και νομικός. Γιατί το Σύνταγμα, αν και θεμελιώδης νόμος του κράτους, με μεγαλόπνοα άρθρα,συχνά-πυκνά και όλο και συχνότερα-πυκνότερα, παραβιάζεται. Τον τελευταίο καιρό δε, παραβιάζεται σε τέτοιο ποσοστό ώστε να κινδυνεύει να φτάσει η κατάλυση κοντά στον πυρήνα του, δηλ. σε εκείνες τις αρχές οι οποίες υπαγορεύουν την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Υ.Γ. 

Εκτός του ότι δεν περίμενα ότι θα μιλούσα ξανά όπως μιλούσα στην αμαρτωλή μου εφηβεία, οφείλω να δηλώσω ότι προσπάθησα μετά τις διακοπές να συνεχίσω το blogging αλλά η ανάγκη να πάρω μπρος για άλλα δύσκολα με κράτησαν μακριά του προκειμένου να μην αγχωθώ.

Υ.Γ.νο2. Η γελοιογραφία είναι από το www.el.toonpool.com