Πώς δεν με αφήναν να αυτοδιατεθώ λόγω οικογενειακής ηθελημένης πλάνης ή το δράμα μιας λευκαδίτισσας.

Πριν πολλά χρόνια, στην αρχή του 20ου αιώνα, όχι πολύ αρχή όμως, ήταν ένας λευκαδίτης λεβεντάντρας, ψηλός και καμαρωτός, απόγονος μιας οικογένειας της Χώρας της Λευκάδας. Αυτός ο άντρας λοιπόν, ο Αριστοτέλης, εργαζόταν στα τότε νεοσύστατα 3Τ. Οπου 3Τ ήταν Τηλεφωνία, Τηλεγραφία, Ταχυδρομεία, δηλ. ο πρόγονος του σημερινού ΟΤΕ ( πριν γίνει Α.Ε.). Και έρχεται η προαγωγή του μαζί με τη μετάθεση του στην κοντινή, πλην όμως μελαγχολική, Πρέβεζα ( παράγων της αυτοκτονίας Καρυωτάκη).
Μετοικεί λοιπόν ο νέος (καλά είπαμε, όχι και έφηβος αλλά ήτο ένας νέος...της εποχής) εις την γραφικήν Πρέβεζαν και πιάνει δωμάτιο για να κατοικήσει στο ξενοδοχείο Μπακούκου πλησίον της αγοράς, επί της οδού Παρθεναγωγείου. Και δικαιώνοντας το όνομα της η οδός, διέθετε τις παρθένες Μπακούκου, ήτοι τις θυγατέρες του ξενοδόχου. Τι να κάνει στη μελαγχολική πολίχνη ο νέος? Να κάτσει να τον πάρει η μελαγχολία από κάτω και να έχει την τύχη του ποιητού μας? Ασε που ποιήματα δεν έγραφε, δε σφάξανε κιόλας να κάνει τέτοια μες στο άνθος της ηλικίας του. Ηράσθη λοιπόν τη μεγάλη κόρη του ξενοδόχου, τη Μαίρη - ναι Μαίρη, έτσι την είχαν βαφτίσει και ουχί Μαρία, γινόντουσαν τότε αυτά - την παντρεύεται και μένουν στην Πρέβεζα.
Ετσι το όλως τυχαίο γεγονός της μετάθεσης του παππού μου στην Πρέβεζα όπου έμελλε να συναντήσει τη σύζυγο του και γιαγιά μου το όνομα της οποίας μου εδόθη, αποπροσανατόλισε τα παιδιά τους ( τον πατέρα μου και τη θεία μου) και όταν ήλθαν στην Αθήνα – ξέρετε, αστυφιλία – και έπρεπε να δηλώσουν καταγωγή, έλεγαν ότι είναι από την Πρέβεζα.
Από πού είστε, ρώταγε ο κόσμος, από την Πρέβεζα, απαντούσαν εκείνα και το ευτράπελο είναι ότι έμεναν στο σπίτι του θείου και αδελφού του πατέρα τους ο οποίος δήλωνε ότι είναι από τη Λευκάδα. Ομοίως, η κόρη του και ξαδέλφη τους θεωρούσε και θεωρεί εαυτόν λευκαδίτισσα. Και έτσι δηλώνει από τότε και μέχρι σήμερα.
Ισως, βέβαια, να έλεγαν Πρέβεζα και να εννοούσαν Λευκάδα. Διότι μπορεί η Πρέβεζα, τότε τουλάχιστον, να προηγείτο διοικητικώς από τη Λευκάδα αλλά η σπιρτάδα, η τσαχπινιά, η κουλτούρα και ο τρόπος σκέψης είναι δανεισμένα, όπως και σε όλην την περιοχή της Αμβρακίας, από τους Ιόνιους γείτονες της Αγίας Μαύρας.
Μεγαλώνοντας άκουγα τον πατέρα μου να δηλώνει Πρεβεζάνος αλλά εγώ είχα γνωρίσει τους συγγενείς στη Λευκάδα, στο νησί πηγαίναμε τα καλοκαίρια και κάναμε παρέα με τις ξαδέλφες μου, είχα γνωρίσει θείες και θείους του πατέρα μου, όλοι με το ίδιο επίθετο με εμάς. Στην Πρέβεζα πηγαίναμε κάθε φορά που επισκεπτόμασταν τη Λευκάδα, σα μια σύντομη εκδρομή, ωραία μεν, αποσπασματική δε.
Η συνέχεια της οικογένειας υπήρχε στη Λευκάδα. Τους συγγενείς που γνώριζα, η επικοινωνία υπήρχε με το νησί. Η οικογένεια μου φαινόταν να συνδέεται με τη Λευκάδα ενώ με την Πρέβεζα είχε μία σημαντική αλλά όχι καθοριστική για το χαρακτήρα της οικογένειας σχέση.
Ενοιωσα λευκαδίτισσα σε μια εποχή που ήταν ακόμη μόδα στην πρωτεύουσα να δηλώνεις Αθηναίος. Ενοιωθα την ανάγκη να διαφοροποιηθώ και να κατάγομαι από τον τόπο αυτό, τον τότε τουλάχιστον, παραμελημένο τουριστικά, ιστορικά και πνευματικά.
Γεννημένη και μεγαλωμένη στην Αθήνα και ψάχνοντας ασυνείδητα για μια ταυτότητα, αυτήν που δε μπορούσα να βρω στην πρωτεύουσα, η Λευκάδα κέρδισε να είναι η πατρίδα μου γιατί ένοιωσα ότι ανήκω εκεί. Στα νερά της τα εξωτικά γαλάζια, στα σπίτια της χώρας , που έκανε τον τσίγκο αρχιτεκτονική, στο πνεύμα που παράγει.
Μέσα από τις καλοκαιρινές διακοπές στο νησί γνώρισα κι αγάπησα τον τόπο αυτό, ένοιωσα ότι ήταν τιμητικό να είμαι λευκαδίτισσα, όπως και οι πρόγονοι μου άλλωστε. Κατεχώρησα τον εαυτό μου ως λευκαδίτισσα καταγομένη και μη γεννημένη.
Ετσι άρχισα να διαβάζω βιβλία, έμαθα για τη θεωρία ότι η Λευκάδα είναι η ομηρική Ιθάκη, άρχισα να παρακολουθώ τοπικές εφημερίδες κι έτσι ο πατέρας μου ο πρεβεζάνος απέκτησε μια κόρη λευκαδίτισσα.
Και τότε άρχισε ο γολγοθάς μου. Μόλις πήραν χαμπάρι οι φίλοι αλλά κιη οικογένεια μου ότι η καταγωγή μου κρατούσε από εκεί, άρχισαν να μου αμφισβητούν το δικαίωμα να δηλώνω λευκαδίτισσα. Ελεγαν ότι μόνο ο πατέρας μου καταγόταν και μόλις ο παππούς μου είχε γεννηθεί. Εγώ σε αυτούς τους παραπλανητικούς και σαθρούς ισχυρισμούς αντιπαρέθετα τα εξής: Στην καταγωγή σημασία έχει το αίμα του πατέρα, η ταυτότητα της οικογένειας επίσης, και το γεγονός ότι ο πατέρας μου είχε γεννηθεί στην Πρέβεζα ήταν όλως τυχαίο και, στο κάτω κάτω, έχω και δικάιωμα αυτοδιάθεσης!
Και ας με παίρναν στο ψιλό μπαμπάς και θεία και λοιποί συγγενείς αλλά και φίλοι (με καρφώναν οι δικοί μου, « να σας πω εγώ πώς είναι λευκαδίτισσα, εξ αποστάσεως»), τι να κάνουμε κύριοι, δεν ευνοηθήκαμε από το θεό να γεννηθούμε εκεί αλλά έχουμε το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης το οποίο μάλιστα βασίζεται σε οικογενειακή καταγωγή.
Και το άλλο πού το πάτε? Είναι και η ομηρική Ιθάκη και δε θέλω αντιρρήσεις. Το απέδειξε ο Ντέρπφελντ, συνεργάτης του Σλήμαν, όλοι οι άλλοι είναι απλές οδοντόκρεμες. Το είπε και ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου « Λευκάδα, ζαφειρόπετρα στης γης το δαχτυλίδι ». Πώς είπατε, όχι, δεν είπε «Λευκάδα», είπε «Ελλάδα»? Παρακούσατε!
Και για εκπαιδευτικούς λόγους, επιμένω και στον ξάδελφο μου που διατείνεται ότι είναι από τη Μυτιλήνη, ότι το αίμα της μάνας είναι που μετράει. Στην περίπτωση του. Γιατί στη δική μου είναι το αίμα του πατέρα.

Καλησπέρα. Κατ' αρχάς πρέπει να ζητήσω συγνώμη για την καθυστέρηση να κάνω ανάρτηση στη σελίδα. Αλλά μία απαιτητική επαγγελματική υποχρέωση δε μου επέτρεπε να έχω κουράγιοπαρά μόνο για να συρθώ μέχρι το κρεβάτι μου.
Παρ' όλ' αυτά δεν θα ήθελα κάθε φορά που είμαι τόσο φορτωμένη από την καθημερινότητα, να παραμελώ το μπλογκ. Απλώς πρέπει να βρω τον τρόπο να συντονιστώ.
Πρέπει να πω ωστόσο, ότι τώρα που γύρισα, ανακαλύπτω ότι μάλλον έχω κάποιο τεχνικό πρόβλημα. Πάλι κάτι θα πείραξα και θα κάνω μέρες να το βρω. Ετσι δεν ξέρω αν θα δημοσιευθεί η ανάρτηση γιατί εκεί είναι το πρόβλημα.
Χαιρετώ καιπάω να ψάξω το πρόβλημα.

Γιατρός καλλιτέχνης - Scorpions

Κάθομαι, που λέτε, το πρωί ,αφού αποχαιρέτησα τον υιό για το σχολείο, να πιω με την ησυχία μου έναν καφέ - δεν είχα κάτι επείγον άλλωστε- και χαζεύοντας στις πρωινές εκπομπές , βλέπω έναν κύριο, μεταξύ 35 και 45 ετών, με γυαλιά, συμπαθητικό, γιατρός του ΕΣΥ, όπως δήλωσε, να δηλώνει και το δεύτερο επάγγελμα του. Το οποίο επάγγελμα είναι πρωταγωνιστής ταινιών για ενηλίκους, κοινώς τσόντες. Το κόλλησε, είπε, το κουσούρι, (τρόπος του λέγειν κουσούρι, ευκαιρία να συνδυάσει το τερπνόν μετά του ωφελίμου) όταν ζούσε στο Παρίσι και στις Βρυξέλλες και μάλιστα όχι ως φοιτητής, απ' ότι κατάλαβα, σε φεστιβάλ του είδους όπου και έκλεισε την πρώτη του δουλειά. Εχει μάλιστα γυρίσει και μία ταινία ερασιτεχνική, δεν κατάλαβα αν εννοούσε ότι την έχει σκηνοθετήσει γιατί με το ένα αυτί ήμουν εκεί, με το άλλο άκουγα το μυαλό μου να λέει " σήκω, ώρα για δουλειά, σήκω, ώρα για δουλειά".

Ενα δεν καταλαβαίνω. Δεδομένου ότι ο κύριος αυτός είπε ότι έχει ξαναπεί σε συνεντεύξεις πώς ξεκίνησε, ιατρός ων και διατεινόταν ότι όλ' αυτά είναι γνωστά, οι προϊστάμενοι του πώς αντιδρούν? Τόσο προχωρημένοι πια στα νοσοκομεία τα δημόσια? Μπράβο!

Εγώ πάντως περιμένω να δω εάν θα πουν ότι μας έκαναν πλάκα, αν και αργεί η πρωταπριλιά!

Κατά τ' άλλα μαθαίνω ότι οι Scorpions προτίθενται να αποχωρήσουν πλέον και να κρεμάσουν τις... μπαγκέτες και τις κιθάρες τους. Και όχι ότι τους ακούω τώρα πια αλλά να, σα νοσταλγός των εφηβικών μου χρόνων, αναπολώ τον καιρό που εκστασιαζόμουν με το ροκ τους.

Στη συνέχεια έγιναν πολύ γνωστοί και στους βλαστούς μας αφού έρχονται κάθε χρόνο τα τελευταία έτη και δίνουν συναυλίες, καθιέρωσαν το Scorpions Festival, τραγούδησαν μαζί με το Βασίλη Παπακωνσταντίνου και γενικώς ... they rock us like a hurricane. Pity they'll rock us for the last time!

Χωρίς παντελόνι

Ετεροχρονισμένη σήμερα αλλά μόλις τώρα αντελήφθην ότι η 11 Ιανουαρίου ήταν, για τη Νέα Υόρκη, ημέρα χωρίς παντελόνι. Και θυμάμαι το παλαιόν άσμα του Γιώργου Κοινούση (ελάτε τώρα δεν τον θυμάστε, δεκαετία '70?) "Αμερική, Αμερική, καλά μου 'λέγαν μερικοί πώς είσαι χώρα, χώρα μαγική" και για την επικαιροποίηση του θέματος αναφωνώ ως Σαμάνθα του Sex and the City "I love New York !" though I haven't been there yet!

Διότι στη Νέα Υόρκη, ως σύμβολο της Αμερικής του Κοινούση, είναι που λαμβάνουν χώρα κάτι τέτοια που εκφράζουν την αντίθεση στη συνήθη ματιά με την οποία βλέπουμε την καθημερινότητα. Η οργάνωση που το ξεκίνησε αυτό λέγεται "Improve Εverywhere", δεν ξέρω τι μέρος του λόγου είναι αλλά ο στόχος να δει ο κόσμος με διαφορετικό μάτι τους συνανθρώπους τους χρησιμοποιώντας μία στοιχειώδη και απλή αναγκαιότητα όπως την ενδυμασία και αναπλαισιώνοντας την, δείχνει φανατασία και φρέσκες ιδέες, έστω κι αν είναι ήδη εννέα ετών, όπως μαθαίνω.

Μαθαίνω επίσης ότι δεν έγινε μόνο στη Νέα Υόρκη αλλά και σε άλλες μεγαλουπόλεις των ΗΠΑ.

Αναρωτιέμαι, Δεσποινάριον, έγινε και στην Ουάσινγκτον?

Τσάμπα λοιπόν όσα ανεφώνησα για το Μεγάλο Μήλο, απλώς κερδίζει τη μάχη των εντυπώσεων λόγω επικέντρωσης της δημοσιότητας?

Ισως η Σαμάνθα να είναι κι αυτή θύμα της δημοσιότητας της μητρόπολης και μόνο ο Κοινούσης να έχει δίκιο...

Μιλώντας για μήλα πάντως η σημειολογία του είναι ενδιαφέρουσα. Καρπός μοιραίος για την εκδίωξη μας από τον Παράδεισο, άρα και σύμβολο της αναζήτησης, συμβολίζει και τη φθορά η οποία εξελίσσεται εσωτερικά για να επεκταθεί τελικά στο εξωτερικό. Η Yoko Ono, γνώρισε τον John Lennon σε μια έκθεση της (καθ'ότι καλλιτέχνης η κυρία, τώρα σε γλύπτρια, σε ζωγράφο,σε τι ακριβώς, θα σας γελάσω) και ο οποίος μακαρίτης John εντυπωσιάστηκε εξαιρετικά από ένα έκθεμα της το οποίο ήταν ένα μήλο, ναι, ένα ωραιότατο κόκκινο μηλαράκι, πιθανώς όχι Ζαγοράς, ούτε φυρίκι αλλά  κόκκινο, κόκκινο το είδε ο John  και τη ρώτησε κι εκείνη του εξήγησε ότι συμβολίζει τη φθορά που δε φαίνεται και το πουλούσε και πανάκριβα και ο John το αγόρασε εντυπωσιασμένος από τη σύλληψη της καλλιτέχνιδος και η συνέχεια γνωστή... ( το είχα δει σε ντοκυμανταίρ  πριν χρόνια, μη βαράτε). Πάντως κάτι τέτοια με κάνουν και αναρωτιέμαι, μήπως ήλθε, μετά το τέλος της ιστορίας, και το τέλος της τέχνης?

Απεργία πείνας στις φυλακές.

Από το in.gr
Πάνω από 400 κρατούμενοι στις Φυλακές Γρεβενών συνέχισαν και την Κυριακή, για έκτη ημέρα, την απεργία πείνας που ξεκίνησαν στις 11/01/10, αναφέρει η Πρωτοβουλία για τα Δικαιώματα των Κρατουμένων, καταγγέλλοντας απάνθρωπες συνθήκες κράτησής τους.
Η οργάνωση καταγγέλλει ότι οι σωφρονιστικοί υπάλληλοι των φυλακών συμπεριφέρονται στους κρατουμένους «χωρίς κανένα σεβασμό στην αξιοπρέπεια και τα ανθρώπινα δικαιώματά τους», ενώ αναφέρει επίσης ότι τα αιτήματα των κρατουμένων στις Φυλακές Γρεβενών για άδειες, όπως προβλέπονται από το Σωφρονιστικό Κώδικα, είτε αγνοούνται είτε απορρίπτονται χωρίς επαρκή αιτιολόγηση.
Τον Αύγουστο του 2008, σημειώνει η Πρωτοβουλία, ο Συνήγορος του Πολίτη με Ειδική Έκθεση αναφέρθηκε στην προβληματική εφαρμογή του θεσμού των αδειών, όμως ενάμιση χρόνο μετά η κατάσταση παραμένει η ίδια.
Η ομάδα αναφέρει επίσης ότι οι βασικές ανάγκες των κρατουμένων δεν καλύπτονται και είναι αναγκασμένοι να αγοράζουν τα πάντα, κάτι που έχει «τραγικές» συνέπειες γιατί πολλοί δεν έχουν καμιά τέτοια δυνατότητα.
Η Πρωτοβουλία υποστηρίζει επίσης ότι στις φυλακές συνεχίζεται η τακτική του πρωκτικού ελέγχου, ενώ καταγγέλλουν επίσης και έλλειψη ιατρικού προσωπικού.
Τέλος η ανακοίνωση της Πρωτοβουλίας αναφέρει ότι οι κρατούμενοι έχουν καταθέσει με υπόμνημα τα αιτήματά τους στον Υπουργό Δικαιοσύνης και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, χωρίς να έχουν λάβει μέχρι τώρα απάντηση.
Αναδημοσίευση από το in.gr.
Στα αφανή έπεσε η είδηση αυτή. Αλλη μια απεργία πείνας στις φυλακές. Η συμμετοχή σε απεργία πείνας θεωρείται εξέγερση και διώκεται πειθαρχικά στις φυλακές αλλά μπορεί να διωχθεί και ποινικά. Η έλλειψη ιατρικού και παραϊατρικού προσωπικού στις φυλακές όλης της χώρας είναι ένα πρόβλημα το οποίο ακούω από το 2000 τουλάχιστον. Η παροχή αδείας αποφασίζεται από το Συμβούλιο της Φυλακής στο οποίο μετέχει ως πρόεδρος ο διευθυντής, ο επικεφαλής της Κοινωνικής Υπηρεσίας και ένας ειδικός επιστήμονας της φυλακής. Στις περισσότερες φυλακές, ελλείψει ειδικού επιστήμονα, μετέχει άλλος ένας υπάλληλος της Κοινωνικής Υπηρεσίας.
Το κυρίως πρόβλημα είναι το ίδιο με εκείνο που παρουσιάζουν το αστυνομικό σώμα και γενικότερα τα σώματα ασφαλείας. Καλύπτουν την έλλειψη επαγγελματικής νοοτροπίας, εκπαίδευσης και επιμόρφωσης αναπτύσσοντας μια στάση αυστηρή,μη αποστασιοποιημένη και εμπαθή η οποία εκφράζεται με την εξουσία που έχουν και την οποία ελεύθερα ασκούν πάνω στους κρατούμενους. Ο χώρος δουλειάς τους και το αντικείμενο δεν είναι ευχάριστο, ασκεί πίεση στην ψυχοσύνθεση ακόμη και των ελαχίστων οι οποίοι θα επέλεγαν αυτό το χώρο δουλειάς και προσφέρεται για να επίδειξη δύναμης, προβολή αρνητικών συναισθημάτων, ο κρατούμενος, ως πιο αδύναμος, αποτελεί το εύκολο θύμα. θα έπρεπε να παρέχεται στους σωφρονιστικούς ψυχολογική στήριξη με τον ίδιο τρόπο που παρέχεται στους ψυχολόγους και στους κοινωνικούς λειτουργούς προκειμένου να αποφορτιστούν, υπάρχει ένας όρος αλλά μου διαφεύγει. Αλλά πριν απ' όλα θα έπρεπε να υπάρχει ειδική εκπαίδευση η οποία να συνεχίζεται υποχρεωτικά σε όλον τον επαγγελματικό βίο και η οποία να εστιάζει, στην περίπτωση μας την ελληνική, στην αποβολή της εμπάθειας ως πρώτο και βασικό βήμα επαγγελματισμού.
Οι ίδιοι οι επικεφαλής φυλακών θεωρούν δεδομένο να τιμωρούν κρατουμένους γιατί πάνω στην αντίδραση του ο κρατούμενος χειροδίκησε σε σωφρονιστικό και αντεκδικούνται ανταποδίδοντας. Αντί να εκλάβουν τη χειροδικία ως μέρος της αντίδρασης του κρατουμένου η οποία απευθύνεται σε ό,τι ο σωφρονιστικός υπάλληλος, ευνόητα, συμβολίζει και να την αντιμετωπίσουν ανάλογα,το παίρνουν προσωπικά και μάλιστα με το σκεπτικό ότι και "φυλακισμένος και βαράει". Λες και το ότι είναι φυλακισμένος τον καθιστά σκλάβο των σωφρονιστικών. Αρκετό δεν είναι ότι είναι σκλάβος των δεσμών του?
Επίσης, η διεθνής τάση προς αυστηροποίηση των ποινών η οποία συμπαρασύρει και την ατομική στάση των δικαστών στο να γίνεται αυστηρότερη, χειροτερεύει την κατάσταση, ιδίως για χώρες όπως εμείς όπου οι δομές επανένταξης των κρατουμένων είναι ακόμη στα σπάργανα.
Προσωπικά πιστεύω ότι κάθε φυλακή πρέπει να έχει μια σχετική αυτονομία ώστε να μπορεί να εντάσσεται στον κόσμο και να λειτουργεί ανταγωνιστικά. Η ανάπτυξη εργαστηρίων στη φυλακή τα οποία να μπορούν να ανταγωνίζονται στην ελεύθερη αγορά, η απ' ευθείας συμμετοχή σε προγράμματα, η ανάπτυξη εκπαιδευτικών δομών εντός φυλακής( περισσότερων), η αυτοδιαχείριση των σωφρονιστικών ιδρυμάτων, νομίζω ότι θα δώσουν κινητοποίηση στους κρατούμενους και θα διευκολύνουν και τις δομές της probation και της επανένταξης.
Παρ' όλ' αυτά πιστεύω ότι το μυστικό βρίσκεται στην εκπαίδευση και τώρα το Υπουργείο Δικαιοσύνης και το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη φαίνεται να αφουγκράζεται. Για να δούμε τι και πόσο.

Ποια κάνει βαθύτερη πολιτική ανάλυση

Διαβάζω ότι η Σάρα Πάλιν, η περίφημη υποψήφια αντιπρόεδρος των ΗΠΑ πριν ένα και κάτι χρόνο, θα κάνει πολιτικό σχολιασμό σε μεγάλο τηλεοπτικό κανάλι. Να λοιπόν που η Σάρα Πάλιν παρακολουθεί ελληνική τηλεόραση και συγκερκιμένα το STAR και που ζήλεψε τη δόξα της Αντζελας Δημητρίου και τόλμησε κι αυτή! Ετσι, με μπροστάρισσα την Αντζελα, την pioneer, συνεχίζει το έργο της η Πάλιν. Αντε και στης Βέρα Λάμπρου!
Σοβαρότερα τώρα (πώς λέμε "σοβαρά τώρα", έτσι και "σοβαρότερα") δεν είναι ότι δεν έχουν πολιτική άποψη και ειδικά η lady A φαίνεται να είναι ο εαυτός της. Και σοβαρότατα, υπάρχουν πολλοί πολιτικοί αναλυτές των ΜΜΕ, ηλεκτρονικών και παραδοσιακών, οι οποίοι εκφράζουν τέτοιες κοινοτυπίες και δεδομένες θέσεις ή σχολιάζουν απίθανες...πιθανότητες ώστε καμμια φορά να προτιμώ να ακούω τη lady A ή ακόμα κι αυτή τη Βέρα, ουχί Κρούσκα, αλλά Λάμπρου.
Αυτά. Μαζί με μια φωτογραφία της pioneer.

Αναμνήσεις μιας πόλης του 1984

Τσαγκαροδευτέρα σήμερα και πιο πολύ από τις άλλες τσαγκαροδευτέρες η σημερινή, μια γιατί είναι Δευτέρα, μια γιατί είναι η πρώτη μετά απ’όλες τιος γιορτές. Αποσυντονισμός, μια αίσθηση ματαιότητας, και τώρα τι, με τι να πρωτοασχοληθώ, αποσυγκέντρωση, έλλειψη στόχου. Κάτι που δε συμβαίνει μετά τις καλοκαιρινές διακοπές, τότε επανέρχομαι συγκεντρωμένη, με στόχους, πρόγραμμα, θέλω όλα να τα κάνω.
Εγραφα τις προάλλες πως συναντήθηκα με μια φίλη, φίλη ετών 24. Πάει να πει πως 24 έτη τη γνωρίζω, από τα φοιτητικά μας χρόνια. Κάθε φορά που συναντώ ή μιλώ με κάποια από την παρέα τη φοιτητική, έρχονται αναμνήσεις και πλημμυρίζουν το μυαλό μου και όλα γίνονται πιο αργά, γλυκά,νοσταλγικά, στιγμές γεμάτες από μνήμες και αναπολήσεις. Απ’όλες τις άκρες της Ελλάδας συναντηθήκαμε και γίναμε παρέα σε μια πόλη , μια πόλη που εγώ την ένοιωθα μακρινή και απομονωμένη, έχοντας γεννηθεί και ζήσει στην Αθήνα. Ωστόσο πρόκειται για μια πόλη γραφική, με δικό της ξεχωριστό χρώμα, πρωτόγνωρο τότε για μένα και για τους δικούς μου που την ιστορία της νεότερης Ελλάδας με τις ανταλλαγές πληθυσμών στη Θράκη τη γνωρίζαμε θεωρητικά χωρίς να υποψιαζόμαστε πώς αυτή αντικατοπτριζόταν στην περιοχή. Ο μειονοτικός πληθυσμός και η καθημερινότητα του ήταν για εμάς το couleur local του τόπου το οποίο βλέπαμε με την περιέργεια και την απόλαυση του ... μόνιμου τουρίστα. Κάποιοι νοιώθαμε απλώς αδιαφορία, κάποιοι επιφύλαξη, κάποιοι απώθηση και φόβο για όλο αυτό σκηνικό που συνθέτει ο μουσουλμανικός τρόπος ζωής σε έναν τόπο τον οποίο ξέραμε για ελληνορθόδοξο. Οι περισσότεροι διήγαμε το φοιτητικό μας βίο χωρίς κανένα σοβαρό ενδιαφέρον για τη μουσουλμανική ζωή και την ιστορία του τόπου στον οποίο βρισκόμασταν.
Στα «τούρκικα» πηγαίναμε για να χαζέψουμε ή για να φάμε κανένα μεζεδάκι , ψωνίζαμε κι από ένα ζαχαροπλαστείο τις τοπικές λιχουδιές κι εκεί έφθανε η ανάμειξη μας.
Τη μία και μοναδική φορά που ταξίδεψα για την Κομοτηνή –γιατί αυτή είναι η πόλη για την οποία γράφω – με τραίνο, μετά από μία πεισματική επιμονή να αποδείξω στη μητέρα μου ότι δε χρειαζόμουν τα λεφτά του αεροπλάνου, τα οποία μου είχε «χτυπήσει» ότι πλήρωνε σε έναν καβγά μας, έζησα επί 20 ώρες στο ρυθμικό αλλά και κουραστικό ταρακούνημα του βαγονιού πάνω στις ράγες, κουράστηκα από τα άβολα για τόσο μεγάλο ταξίδι καθίσματα, βαρέθηκα και αναθεμάτισα την απρονοησία μου να πάρω μαζί κάποιο βιβλίο, απογοητεύτηκα και λύσσαξα στην πείνα όταν πήγα στην καντίνα – μου είχαν πει να μην πάρω μαζί φαγώσιμα γιατί το τραίνο είχε εστιατόριο - και βρήκα μόνο σάντουιτς με ψωμί για τοστ ( πρώτο στάδιο απογοήτευσης) και όταν ζήτησα ένα με τυρί και ζαμπόν, μου είπαν ότι ήταν συσκευασμένα και είχαν μόνο με τυρί ή μόνο με ζαμπόν! ( δεύτερο και πολύ μεγαλύτερο στάδιο απογοήτευσης ).
Ομως διέσχισα, την ώρα του ηλιοβασιλέματος, την κοιλάδα του Νέστου έτσι όπως μόνο το τραίνο τη διασχίζει και περνά μδίπλα από τον υδροβιότοπο, μια διαδρομή που δεν πλησιάζει κανένας δρόμος, γνώρισα ανοιχτόκαρδους ανθρώπους, είδα αθίγγανες με τσούρμο τα παιδιά τους να κοιμούνται στο πάτωμα του τραίνου και στο τέλος εξουθενωμένη, ζαλισμένη, πεινασμένηκαι θαμπωμένη ακόμη από την ομορφιά του Νέστου, το κελάηδημα των πουλιών, τον ήλιο που κατέβαινε ανάμεσα στις καλαμιές κι άφηνε πίσω του ένα ροδαλό χρώμα σα μάγουλα ντροπιασμένα, έφθασα στο μελαγχολικά όμορφο σταθμό της Κομοτηνής. Ηταν βεβαίως σκοτάδι για να καταλάβω πόσο όμορφος ήταν – ελπίζω να είναι ακόμη - μ’ έναν τρόπο γραφικό και παλιομοδίτικο και στο δρόμο για το ξενοδοχείο τα μπουγατσάδικα έβγαζαν ζεστές τις πρώτες μπουγάτσες, αδυναμία έχω σ’ αυτές με τυρί.
Και δεν ήταν η πρώτη φορά που ανέβηκα στην Κομοτηνή τότε αλλά ήμουν ελέυθερη και μόνη σε ένα ξενοδοχείο ( πιο πριν με φιλοξενούσαν οικογενειακοί φίλοι) το οποίο μόνη μου είχα βρει και είχα κλείσει δωμάτιο τηλεφωνικώς. Ενα νεοκλασσικό κτίριο που έβλεπε στην πλατεία χωρίς ασανσέρ και το δωμάτιο που μου έδωσε ο γέρος ιδιοκτήτης ήταν στον τρίτο και τελευταίο όροφο. Η τουαλέτα ήταν κοινή ανά τρία δωμάτια και για να κάνεις μπάνιο έπρεπε να το παραγγείλεις (να δηλώσεις ώρα δηλαδή) και να το προπληρώσεις, νομίζω τριάντα δραχμές το 1984.
Οταν βγήκα και γύρισα το απόγευμα γιατί είχε αρχίσει να βρέχει, στο πάτωμα του δωματίου είδα δυο λεκάνες. Τη νύχτα ξύπνησα επειδή η στέγη έσταζε πάνω στο κρεβάτι μου. Εκεί δεν έμπαιναν λεκάνες, είχα μπει εγώ.
Τις επόμενες μέρες έκανα φιλίες και έβγαινα μαζί τους και όταν επέστρεφα στο ξενοδοχείο μετά τις 23.00, ο γέρο ξενοδόχος ερχόταν να μου ανοίξει αφού με είχε να χτυπώ το κουδούνι της κλειδωμένης πόρτας ξανά και ξανά μες στο κρύο, μουτρωμένος και με αυστηρό βλέμμα για τις ασωτίες μου και για τον ύπνο του που έχανε από τους πελάτες.
Δεν ξαναέμεινα στο ξενοδοχείο αυτό το οποίο, όπως μου λένε, σήμερα είναι ανακαινισμένο και έδειξε όλην την αρχοντιά της αρχιτεκτονικής του και απέκτησε μια πολυτέλεια την οποία δε μπορούσε να φανταστεί ο κόσμος μας ο κομοτηναίικος του 1984.
Αυτά προς το παρόν.
Σας αφήνω ως passenger.

Καλημέρα.
Προσπαθώ να ξεφύγω από το πνεύμα, τη διάθεση και τη ραστώνη των διακοπών. Μπορεί βέβαια να μην είμαι μαθήτρια ώστε να έχω πλήρεις διακοπές αλλά το πνεύμα τους με περιτριγυρίζει και είμαι πιο αναβλητική, πιο χαλαρή στις δουλειές μου. Αλλά και κάποιες ημέρες που ήθελα να επανέλθω στους ρυθμούς μου, δε μ' άφηναν ν' αγιάσω, κόσμος έλειπε με άδειες, δεν ερχόταν στο γραφείο απογεύματα λόγω ημερών κι έτσι κι εγώ αφέθηκα σε μία σχετική απραξία αναμένοντας πότε θα ανακτήσουμε όλοι μαζί τους ρυθμούς μας.
Εδώ και χρόνια, μόλις περάσουν τα Θεοφάνια, με μεγάλη προσπάθεια και τ' Αη-Γιαννιού, όλος ο στολισμός και τα φωτάκια στο σπίτι μ' ενοχλούν. Θέλω να φύγουν αυτομάτως, σπεύδω να τα μαζέψω όλα μαζί και μετά να κατεβάσει ο γιος μου την κούτα τους από το πατάρι - ας αφήνουμε και καμία δουλειά στ' αρσενικά.
Όταν δε μαζεύτηκαν και ανέβηκαν στο πατάρι, έβλεπα το σπίτι και ιδίως το σαλόνι καθαρισμένο, ελαφρύτερο, αποφορτισμένο.
Και τώρα περιμένω με ανυπομονησία τη Δευτέρα, να ξεκινήσει και κανονικά το σχολείο γιατί τόσον καιρό ο γιος μου εδώ (βάλτε και μια εβδομάδα νέα γρίπη και μία ακόμη κατάληψη ), ε, όσο να πεις, την έχουμε ανάγκη κι οι δυο την ... απομάκρυνση.
Άσε που παραχαλάρωσε ο μικρός και κοντεύει να με τρελάνει Χρειάζεται να μπει ξανά σε ρυθμούς σχολείου και να μαζευτεί. Διότι έτσι θα μαζευτώ κι εγώ.
Και ας ελπίσουμε να νοιώσουμε και λίγο το χειμώνα γιατί συνήθως ο Ιανουάριος φέρνει κρύα στη χώρα μας. Τα τελευταία όμως χρόνια όλο και συχνότερα αναρωτιόμαστε πού είναι ο χειμώνας. Και όλο και σπανιότερα αναζητούμε τα χοντρά πουλόβερ, τις μάλλινες ζακέτες και τα ζεστά πανωφόρια στη ντουλάπα μας. Αν πεις, εγώ τα έχω μονίμως στην πάνω ντουλάπα και εάν ενσκήψει κάτι...δυνατό, τα βγάζω από τη διαθεσιμότητά Και δεν αγοράζω πλέον άλλα χοντρά ρούχα. Κάτι καμπαρντίνες,κάτι σε σακάκι και μπλουζάκια τα πρώην ντεμί σαιζόν και νυν two and a half seasons δηλ. φθινόπωρο, χειμώνας και λίγο από άνοιξη.
Σήμερα βέβαια κάτι μου φαίνεται ότι γίνεται, συννεφιά βλέπω καθώς και μια δροσιά πρωινή πιο της εποχής. Οψώμεθα.
Σας αφήνω συντροφιά με μία Κασμιριανή η οποία παρακολουθεί απορημένη έναν στρατιώτη. Από το "Εικόνα της Ημέρας" στο vima online.
Καλημέρα σας.

Κι άλλη αναδημοσίευση,από την Ελευθεροτυπία αυτή τη φορά. Είναι πολύ ενδιαφέρον. Βρε πώς αλλάζουν οι καιροί!

Το βινύλιο επιστρέφει
Του ΜΠ. ΠΟΛΥΧΡΟΝΙΑΔΗ Χαράς ευαγγέλια για τις δισκογραφικές εταιρείες διεθνώς, οι οποίες, κάτω από την πίεση του ελεύθερου downloading, παίρνουν πλέον μερικές ανάσες από την αγορά του... βινυλίου!
Οι κλασικοί μαύροι δίσκοι φαίνεται ότι επιστρέφουν στο προσκήνιο, οι έλληνες λάτρεις της μουσικής ότι βρίσκουν σε αυτούς την ποιότητα που τους στερούσε τα τελευταία χρόνια η χαοτική υπερπροσφορά τραγουδιών από το Ιντερνετ, και φέτος έσπευσαν να αγοράσουν περί τις 100 χιλιάδες κομμάτια, αριθμό διπλάσιο σε σχέση με πέρυσι.

Αυτή την τάση διέγνωσαν και τα ελληνικά καταστήματα, μερικά από τα οποία έχουν ξαναβάλει ήδη στα ράφια τους δίσκους και μάλιστα βλέπουν τις πωλήσεις να πηγαίνουν... «σφαίρα», αντιστοιχώντας στο 8% των πωλήσεών τους. Σύμφωνα με πληροφορίες, θεωρείται πολύ πιθανό η Fabel Sound, μια από τις σημαντικότερες εταιρείες κοπής cd στη χώρα μας, να επαναλειτουργήσει σύντομα την πρέσα κοπής βινυλίου, αφού σήμερα όλοι οι τίτλοι -ακόμη και του ελληνικού ρεπερτορίου- (επαν)εκδίδονται στην Αγγλία, την Τσεχία και τη Γερμανία, με αποτέλεσμα να ανεβαίνει το κόστος.

Το μεγάλο «μπουμ» στην παγκόσμια αγορά των δίσκων έγινε το 2008, όταν οι πωλήσεις σημείωσαν άνοδο 90% σε σχέση με το 2007, φτάνοντας τα 1,9 εκατ. τεμάχια, σύμφωνα με στοιχεία της Nielsen SoundScan, χωρίς σε αυτά να προσμετρούνται πωλήσεις από μικρά και ανεξάρτητα δισκάδικα. Φέτος οι πωλήσεις αναμένεται να αγγίξουν τα 2,8 εκατ. τεμάχια.

Η ποσοστιαία αύξηση είναι μεν σημαντική, αλλά στο εξωτερικό οι πωλήσεις δίσκων (τουλάχιστον αυτές που μετρούνται) αντιστοιχούν μόλις στο 1% των συνολικών πωλήσεων μουσικής, με τη μορφή cd ή mp3. Οταν, όμως, τα cd κινήθηκαν πτωτικά κατά 13%, το 2009, η άνοδος των δίσκων βινυλίου δείχνει να έχει μια σημαντική δυναμική.

Η αντίστοιχη αύξηση στην ελληνική αγορά έγινε φέτος: σύμφωνα με τα στοιχεία της ένωσης των δισκογραφικών εταιρειών (IFPI), κατά τους πρώτους 11 μήνες του έτους υπήρξε αύξηση 96%, ενώ την ίδια περίοδο οι συνολικές πωλήσεις υποχώρησαν κατά 9% και ο τζίρος κατά 26% (λόγω μείωσης στις τιμές χονδρικής).

«Το 1994 είχαμε κάνει μια εκδήλωση στην Εθνική Πινακοθήκη με τίτλο "Αποχαιρετισμός στο βινύλιο". Τώρα, ετοιμαζόμαστε να κάνουμε μία τον προσεχή Φεβρουάριο για να το καλοσωρίσουμε ξανά» αναφέρει ο Χρ. Ασημακόπουλος, υπεύθυνος ελληνικού ρεπερτορίου στα καταστήματα Metropolis.

«Ουσιαστικά φέτος βάλαμε ξανά δίσκους στα ράφια», λέει ο ίδιος και προσθέτει ότι «η ζήτηση είναι πολύ μεγάλη, ακόμη και από πολύ νέους ανθρώπους, που μπορεί να έχουν εκατοντάδες giga μουσικής στον υπολογιστή τους. Οι πωλήσεις δίσκων αντιστοιχούν σήμερα στο 8% των συνολικών μας πωλήσεων».

Στο κέντρο της Αθήνας λειτουργούσαν και τα προηγούμενα χρόνια 15-20 εξειδικευμένα δισκάδικα βινυλίου. Η επιστροφή των μεγάλων καταστημάτων στους δίσκους βινυλίθου συνοδεύεται από επανεκδόσεις «κλασσικών» άλμπουμ των Beatles, Pink Floyd, Queen, αλλά και νεότερων, όπως των Arctic Monkeys, Placebo κ.ά.

Τώρα, ακόμη και έλληνες καλλιτέχνες θέλουν να βλέπουν τη δουλειά τους σε βινύλιο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Χάρις Αλεξίου, της οποίας ο νέος δίσκος κυκλοφόρησε και σε δίσκο με τιμή 12,90 ευρώ, ένα ευρώ φθηνότερα από το cd.

Αναδημοσίευση από το Βήμα. Ενα άρθρο γι ανθρώπους που θαυμάζω.

Οι άνθρωποι που φώτισαν το ζοφερό 2009
Τετάρτη 6 Ιανουαρίου 2010

Το 2009 υπήρξε μια ζοφερή χρονιά που σφράγισε μια επίσης ζοφερή δεκαετία. Αρχισε με την οικονομία σε ελεύθερη πτώση και τη Λωρίδα της Γάζας να βομβαρδίζεται ξανά. Παρακολουθήσαμε την άγρια συντριβή μιας δημοκρατικής εξέγερσης στο Ιράν, ένα επιτυχές πραξικόπημα στην Ονδούρα και την αποτυχία της συνόδου του ΟΗΕ για τις αλλαγές στο κλίμα του πλανήτη.

Ωστόσο εν μέσω όλων αυτών υπήρξαν και υπέροχες αχτίδες φωτός, προερχόμενες από ανθρώπους που αρνήθηκαν να καταφύγουν στα φθηνά ηρεμιστικά της απελπισίας.

Καθώς έχουμε αφήσει πίσω μας το 2009 θέλω να τιμήσουμε τους ανθρώπους, τις γυναίκες και τους άνδρες που δεν κατέρρευσαν, αλλά συνειδητοποίησαν ότι όσο χειρότερος γίνεται ο κόσμος τόσο περισσότερο πρέπει οι καλοπροαίρετοι άνθρωποι να δουλέψουν για να διορθώσουμε τα πράγματα.

Εμπνευση πρώτη: Ντένις Μακ Γουέτζ. Ο πόλεμος στο Κονγκό είναι ο χειρότερος από τότε που ο Χίτλερ «παρήλασε» στην Ευρώπη: έχουν σκοτωθεί περισσότεροι από 5 εκατομμύρια άνθρωποι. Οπως έγραψα όταν έκανα ρεπορτάζ για τον πόλεμο το 2006 η βία έχει στραφεί εναντίον των γυναικών της χώρας: συνήθης τακτική είναι να βιάζουν τις γυναίκες με την απειλή του όπλου και μετά να τις πυροβολούν στον κόλπο. Επί χρόνια αυτές οι γυναίκες πέθαιναν αβοήθητες ανάμεσα σε θάμνους. Κάποιος όμως άνθρωπος, ένας μειλίχιος κονγκολέζος γυναικολόγος με ευγενικό χαμόγελο, αποφάσισε να κάνει κάτι τρελό, κάτι αδύνατο. Με σχεδόν καθόλου εξοπλισμό και δίχως χρηματοδότηση ίδρυσε κρυφά μια κλινική για αυτές τις γυναίκες.

Τον προειδοποίησαν ότι θα τον δολοφονήσουν οι στρατιωτικοί γιατί «αναιρεί» τη δουλειά τους. Απείλησαν τις κόρες του. Ολοι πίστευαν ότι είναι τρελός. Αλλά εκείνος γνώριζε ότι έκανε το σωστό. Εγινε ο Οσκαρ Σίντλερ των βιασμένων γυναικών στο Κονγκό, σώζοντας τις ζωές δεκάδων χιλιάδων γυναικών. Εν μέσω ενός ηθικού Τσερνόμπιλ κατέδειξε ότι τα ανθρωπιστικά ένστικτα μπορούν να επιβιώσουν και εν καιρώ να θριαμβεύσουν.

Εμπνευση δεύτερη: Λιου Σιαομπό. Πριν από έναν χρόνο άρχισε να κυκλοφορεί στην Κίνα μια γραπτή έκκληση, με αίτημα την ελευθερία έκφρασης και σκέψης για το ένα δισεκατομμύριο των πολιτών της. Οι κινεζικές αρχές συνέλαβαν τους συντάκτες και πολλούς εξ όσων υπέγραψαν. Ενας από αυτούς, ο πιο εύγλωττος και γενναίος, ο Λιου Σιαομπό καταδικάστηκε σε κάθειρξη 11 ετών.

Οι κινεζικές αρχές θεωρούν ότι τα «ανθρώπινα δικαιώματα» συνιστούν συνωμοσία η οποία σκοπό έχει να πλήξει την Κίνα. Στην πραγματικότητα η Κίνα θα γίνει απείρως πιο δυνατή όταν πάψει να διώκει τους πολίτες της κάθε φορά που προσπαθούν να διευρύνουν τον νου τους και να υπερασπιστούν ο ένας τον άλλον.

Ο Λιου δεν είναι ο μόνος. Ο Χου Τζία βρίσκεται στη φυλακή επειδή προσπάθησε να προειδοποιήσει τον κόσμο για την κρίση του ΑΙDS στην Κίνα. Ο Χουάνγκ Κι έχει φυλακιστεί επειδή δήλωσε ότι η κακή κατασκευή σχολικών κτιρίων στην επαρχία Σετσουάν, όπου οι κατασκευαστές δωροδοκήθηκαν από τοπικές αρχές, προκάλεσε τον αδικαιολόγητο θάνατο εκατοντάδων παιδιών στον σεισμό. Η λίστα είναι μακρά και για κάθε φυλακισμένο υπάρχουν χιλιάδες άλλοι που φοβούνται να μιλήσουν. Αυτοί όμως οι διαφωνούντες συνιστούν τα πρότυπα τού πραγματικά σπουδαίου έθνους που μπορεί να γίνει κάποια ημέρα η Κίνα, όταν πάψει να διώκει αυτούς τους ανθρώπους και αρχίσει να τους εκλέγει.

Εμπνευση τρίτη: Εβο Μοράλες και Μαλαλάι Τζόγια. Παρ΄ όλο που έχουν γεννηθεί χιλιάδες μίλια μακριά, αυτοί οι δύο άνθρωποι ενσαρκώνουν το νόημα της πραγματικής δημοκρατίας. Οταν ο Εβο Μοράλες ήταν ακόμη παιδί, οι ντόπιοι κάτοικοι της Βολιβίας δεν μπορούσαν ούτε να πατήσουν το πόδι τους στην κεντρική πλατεία της πρωτεύουσας, η οποία προοριζόταν μόνο για τους λευκούς. Σήμερα είναι πρόεδρος και πρώτη φορά αφαιρεί τα δισεκατομμύρια δολάρια των εθνικών φυσικών πόρων από τη δικαιοδοσία των αμερικανικών εταιρειών οι οποίες τα εκμεταλλεύονταν παλαιότερα. Χτίζει σχολεία και νοσοκομεία για ανθρώπους που πριν δεν είχαν τίποτε και η φτώχεια μειώνεται σε μιαν απίστευτη «έκρηξη» προόδου.

Η Μαλαλάι Τζόγια είναι η νεότερη γυναίκα που έχει εκλεγεί ποτέ στο Αφγανιστάν και η οποία γρήγορα καθαιρέθηκε από τη βουλευτική της θέση γιατί δεν έπαψε να υποστηρίζει τους ανθρώπους που την εξέλεξαν κατά των βίαιων φονταμενταλιστών που οι κυβερνήσεις μας έχουν θέσει επικεφαλής στη χώρα αυτή. Προσπαθούν συνεχώς να τη δολοφονήσουν, αλλά εκείνη αποκρίνεται: «Δεν φοβάμαι τον θάνατο, φοβάμαι να μείνω σιωπηλή απέναντι στην αδικία... Είμαι έτοιμη οποτεδήποτε και οπουδήποτε επιχειρήσετε να χτυπήσετε. Μπορείτε να κόψετε το λουλούδι, αλλά δεν μπορείτε να σταματήσετε τον ερχομό της άνοιξης».

Εμπνευση τέταρτη: Εϊμι Γκούντμαν και η ομάδα τού «Δημοκρατία Τώρα!». Δεν είναι δύσκολο να απελπιστείς με την κατάσταση που επικρατεί στην Αμερική τώρα, όταν ακόμη και ο εύγλωττος «βασιλιάς της αλλαγής» μοιάζει ανίκανος να δημιουργήσει ένα πραγματικό σύστημα υγείας και να περικόψει τις εκπομπές ρύπων λόγω της διεφθαρμένης Γερουσίας που τον περιστοιχίζει. Μεγάλο μέρος του προβλήματος αποτελούν τα «βάρβαρα» μέσα ενημέρωσης της χώρας, που υπηρετούν τους ιδιοκτήτες τους και τους διαφημιστές, «δηλητηριάζοντας» κάθε πολιτική δημόσια συζήτηση.

Υπάρχει όμως μια φωτεινή εξαίρεση: εκπέμποντας από ένα μικρό στούντιο στη Νέα Υόρκη, με έναν προϋπολογισμό που εξασφαλίζεται αποκλειστικά από τους τηλεθεατές του, έρχεται το «Δημοκρατία Τώρα!». Κάθε ημέρα η εκπομπή που παρουσιάζει η υπέροχη Εϊμι Γκούντμαν μεταδίδει τις πραγματικές ειδήσεις. Ενώ οι βραδινές ειδήσεις κατακλύζονται από «σκουπίδια» και κουτσομπολιά, αυτή η εκπομπή ήρεμα και έξυπνα εξηγεί τι συμβαίνει στα αλήθεια. Για παράδειγμα, ενώ το ΑΒC και το ΝΒC επικεντρώνονταν στις σεξουαλικές περιπέτειες του Τάιγκερ Γουντς, το «Δημοκρατία Τώρα!» βρισκόταν στην Κοπεγχάγη και εξηγούσε πώς αποψιλώνονται τα τροπικά δάση.

Εμπνευση πέμπτη: Πίτερ Τάτσελ. Πολύ προτού γίνει δημοφιλές να υποστηρίζει κανείς την ισότητα των ομοφυλοφίλων, ο Πίτερ Τάτσελ έπαιρνε τεράστιο ρίσκο για το σωστό. Είναι από τους πρωτοπόρους που αντιστάθηκε στη στενοκεφαλιά απέναντι στους ομοφυλοφίλους και δεν φοβήθηκε ποτέ να προτάξει το ίδιο του το σώμα έναντι των φανατισμένων ομοφοβικών. Το 1999 επιχείρησε ο ίδιος να συλλάβει τον φονικό δικτάτορα της Ζιμπάμπουε Ρόμπερτ Μουγκάμπε και γρονθοκοπήθηκε τόσο άσχημα από τους σωματοφύλακές του ώστε δεν κατάφερε να αναρρώσει πλήρως έπειτα από αυτό. Εφέτος γρονθοκοπήθηκε ξανά από τη ρωσική αστυνομία αυτή τη φορά, υπερασπιζόμενος τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων σε πορεία.

Τι το κοινό έχουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι; Οταν ο Μακ Γουέτζ ίδρυσε την κλινική του, είπαν ότι θα έπεφτε νεκρός σε λιγότερο από μια εβδομάδα. Οταν ο Τάτσελ ανέφερε ότι οι ομοφυλόφιλοι μπορούν να είναι ίσοι, όλοι γέλασαν. Οταν ο Μοράλες και η Τζόγια έθεσαν υποψηφιότητα, όλοι θεώρησαν ότι άτομα όπως αυτοί δεν θα μπορούσαν ποτέ να κερδίσουν.

Ολοι τους αποδεικνύουν πως όταν τα πράγματα χειροτερεύουν δεν υπάρχει λόγος να καταφεύγουμε στην απελπισία. Αντιθέτως: είναι λόγος να δουλέψουμε πιο σκληρά και να θέσουμε υψηλότερους στόχους. Οπως γράφει η συγγραφέας Ρεμπέκα Σόλνιτ: «Η ελπίδα δεν είναι λαχείο που αγοράζεις, αν νιώθεις τυχερός. Είναι τσεκούρι με το οποίο σπάζεις πόρτες σε περίπτωση ανάγκης...».

Πότε θα μάθω επιτέλους?

Πότε θα μάθω επιτέλους πώς να το χειρίζομαι? Πώς να γίνει πιο ευχάριστο και θελκτικό αυτό το ιστολόγιο? Ακόμη ούτε πώς να μεγεθύνω τη γραμματοσειρά δεν ξέρω! Γιατί στη γραμμή εργαλείων μου έχει για το μπολντ, για τα αϊτάλικς, για έλεγχο ορθογραφίας αλλά για αλλαγή μεγέθους, όπως το ευλογημένο το Οφις, δε μου έχει και απ' ότι θυμάμαι ήταν όταν επέλεγα τη μορφή του μπλογκ αλλά πού?! Αυτά.
Ασε που θέλω να βάλω μουσική και δε βρίσκω τον τρόπο. Ασε που θέλω να έχω και φόντα με φωτογραφίες, ας πούμε ταπετσαρία, αλλά πώς? Δε λέει το άτιμο. Ολο "γιου κεν τσέϊντζ βέρυ ίσιλυ κ γιου κεν τσέϊντζ βέρυ ίσιλυ" αλλά χάου?
Τώρα πάω να δω μήπως με την εισαγωγή βίντεο κάνω δουλειά,δηλ. να βάλω ως βίντεο μουσικό κομμάτι. Μαγκιά έτσι?!
Τι μαγκιά δηλαδή, μάλλον τζίφος θα μου βγει.Για να δούμε.

Υ.Γ. Οντως τζίφος βγήκε. Κια οι απαντήσεις στο help είναι άσχετες και με ορολογία. Ουφ, πονοκεφάλιασα!
Αλλά δε σκάω! θα σας βάλω - για τους μελλοντικούς αναγνώστες μου δηλαδή - μία φωτό,που έμαθα πώς μπαίνει!
Γεια σας.

Καλή μέρα και πάλι. Σε λίγο θα φύγω γι αυτό δε γραφω πολλά.
Το μπλογκ βρίσκεται σε πειραματικό στάδιο ακόμη μέχρι να γίνει πλήρες και προσωπικό, δηλ. με φωτογραφίες και να μπορώ να το διαχειριστώ πλήρως.
Α, ξέχασα να πω ότι κατάγομαι από τη Λευκάδα, ένα αξιολογότατο νησί το οποίο έχει γίνει της μόδας τα τελευταία χρόνια. Δυστυχώς και ευτυχώς.
Γι αυτό αναδημοσιεύω φωτογραφίες της πατρίδας από το TrekEarth. Κι αν αρέσει θα τοκάνω συχνά.
Καλημέρα σας.

Γεια σε όλους. Δηλ. σε κανέναν. Κανείς δεν ξέρει ακόμη το ιστολόγιο μου εκτός από το γιό μου που με κοιτάει ψιλοκοροϊδευτικά, ψιλοειρωνικά.
Αποφάσισα ότι θα ήταν ενδιαφέρον να φτιάξω κι εγώ ένα blog, τι έχουν οι άλλοι, καλύτεροι είναι.
Καλή Χρονιά λοιπόν και Καλή Αρχή!
Και ο χαιρετισμός της αρχής πάει σε όλους αυτούς που θα με μάθουν, κάτσε να στείλω μερικά e mail!
Σας αφήνω τώρα μελλοντικοί μου αναγνώστες να δω πώς θα φτιάξω το πρφιλ, πώς θα ανεβάζω φωτογραφίες και άλλα τινά, ζητώ άλλωστε την κατανόηση σας , τουλάχιστον για τον πρώτο καιρό.
Καλή χρονιά, εμείς θα την κάνουμε καλή.