Συλλογή Οικονόμου, Α΄ Μέρος

Μεγάλη Τετάρτη πρωί. Νοιώθω ανακουφισμένη, ξαλαφρωμένη γιατί τελείωσε η επί δύο ημέρες  διαδικασία της φορολογικής δήλωσης μέσω taxis κι αυτό το αναθεματισμένο το site, παρ' όλες τις διαβεβαιώσεις των παραγόντων του αρμοδίου υπουργείου, κόλλαγε, δεν δεχόταν εντολές, με πέταξε έξω άπειρες φορές και άλλα ευτράπελα και νευροσπαστικά ών ουκ έστι αριθμός. 

Μεγάλη Δευτέρα και Μεγάλη Τρίτη τις πέρασα στην οθόνη μπροστά, αγχωμένη, πελαγωμένη. Σε λογιστή? Όχι, βέβαια, όσο μπορώ και μου επιτρέπεται, θέλω να έχω την αποκλειστική ευθύνη και να μην καταφεύγω στις υπηρεσίες άλλων. Ιδιοτροπίες.  

Οπότε Μεγάλη Τετάρτη πρωί, απολαμβάνοντας ακόμη την αίσθηση ανακούφισης που ένοιωθα και καθώς θα έφευγα την επομένη για το Πάσχα, τραβάω ξανά για την πλατεία Αυδή, στη Δημοτική Πινακοθήκη. Συλλογή Οικονόμου. Πού είχα πάει τις προάλλες μετά το Μπενάκη αλλά το είχα βρει κλειστό το μαγαζί? Ε, ξαναπήγα το Σάββατο του Λαζάρου με την Ιφιγένεια και πολύ το ευχαριστηθήκαμε και οι δύο.

Έτσι επιστρέφω Μεγάλη Τετάρτη πρωί για να ξαναδώ την έκθεση με ξενάγηση αυτή τη φορά καθώς πάντα οι ξεναγήσεις κάνουν την έκθεση πιο ενδιαφέρουσα. Και ακόμη πιο ενδιαφέρουσα την έκανε  το γεγονός ότι είχα ήδη μια ιδέα από τους πίνακες κι έτσι καταλάβαινα καλύτερα αυτά που έλεγε η ξεναγός. Η ξενάγηση ήταν αρκετά ικανοποιητική, αν και νομίζω ότι θα έπρεπε να δοθεί μεγαλύτερη βαρύτητα στο κομμάτι του μοντερνισμού που είναι άλλωστε και το πιο αξιόλογο. Το πρώτο κομμάτι άλλωστε ήταν μια γνωριμία, αρκετά αποσπασματική, με κάποιους πίνακες. Η αναφορά στο πλαίσιο στο οποίο δημιουργήθηκαν τα έργα, ήταν για το μέρος της ξενάγησης που αφορούσε στους πιο "κλασσικούς" επίσης αποσπασματική και θα μπορούσε να ήταν πιο ολοκληρωμένη.                                               
                                                                       
                                       

Εν τούτοις η συλλογή του Γιώργου Οικονόμου, της οποίας το δεύτερο μέρος θα αρχίσει να εκτίθεται στη Δημοτική Πινακοθήκη από τις 05/05, είναι εξαιρετικά αξιόλογη. 

Κατ' αρχάς η αίσθηση ότι σε μία ιδιωτική συλλογή κι όχι σε ένα μουσείο, συνυπάρχουν έργα πολύ γνωστών καλλιτεχνών, τα οποία δεν είναι τα μεγάλα έργα των μεγάλων Πινακοθηκών αλλά έργα που έγιναν σαν σπουδές για κάτι μεγαλύτερο ή από μια παρόρμηση. Ο Πικάσσο συμμετέχει με σχέδια του, ο Γκωγκέν, ο Κίρχνερ, ο Σίλε, ο Ντυφύ, ο Ντε Κούνινγκ, ο Μαγκρίτ, ο Γουόρχολ, ο Μοντιλιάνι, o Ντυσάν, ο Ρουσσώ, ο Ντελακρουά με μια τίγρη του, ο Μπουζιάνης, ο Φρόϋντ, ο Γύζης , ο Μουρ και πολλοί ακόμη.

Πραγματικά εντυπωσιακή συλλογή που επιτρέπει στον επισκέπτη της να θαυμάσει, σε μικρότερη κλίμακα, αφού δεν υπάρχει εξαντλητική έκθεση κάθε σχολής, πράγμα αποδεκτό αφού η κλίμακα δεν είναι μουσειακή, έργα αξιόλογων δημιουργών, τηρουμένων, πάντα, των αναλογιών. Το γεγονός ότι τα έργα αυτά βρίσκονται σε ένα λιτό κτίριο, στην παλιά συνοικία του Μεταξουργείου, σε ανθρώπινα μέτρα, συντείνει στην αμεσότερη επαφή και στον ουσιαστικότερο διάλογο του θεατή με τα εκθέματα.  

Κατά την πρώτη επίσκεψη στην έκθεση, ένας υπάλληλος της πινακοθήκης, εκθείασε σε εμένα και στη φίλη μου τον ιδιοκτήτη της συλλογής, ως έναν άνθρωπο πολύ απλό και ουσιαστικό, ο οποίος ενδιαφέρεται για την τέχνη και ο οποίος "υπενοικίασε", όπως ανέφερε, το χώρο για να εκθέσει μέρος από τη συλλογή του. Φαίνεται ότι η ευγένεια, η απλότητα και οι καλές προθέσεις του συλλέκτη εντυπωσίασαν πολύ τον υπάλληλο ο οποίος τόνισε ότι με έξοδα δικά του ο συλλέκτης λειτουργεί την έκθεση και τις ξεναγήσεις.