Αλταμούρας, Βασιλείου και παρ' ολίγον Οικονόμου

Στο Μουσείο Μπενάκη της οδού Πειραιώς το είδαν πολυεκθεσιακοί. Αλταμούρας, Βασιλείου, Κιβωτός , Μπαλάφας, Lepanto. Πέντε εκθέσεις σε ένα κτίριο. 

Όχι, δεν τις είδα και τις πέντε. Ούτε και σκόπευα άλλωστε. κατηφόρισα την Κυριακή και είδα την έκθεση για τον Αλταμούρα και την έκθεση για τη δουλειά του Βασιλείου στο θέατρο. Έχω μια αδυναμία στους ακουαρελίστες. Θα πήγαινα σε οποιαδήποτε έκθεση για  τον Βασιλείου. Νοιώθω ότι  ο ζωγράφος άφησε πράγματα πίσω του που δεν έκανε. Ίσως πάλι  εγώ δεν τον χορταίνω, νοιώθω ότι δεν απεικόνισε όλα όσα μπορούσε, ότι δεν έφτασε η τέχνη όσο ψηλά μπορούσε.

Έπεσα πάνω στην ξενάγηση  από την επιμελήτρια της έκθεσης  η οποία ήταν πολύ κατατοπιστική, ουσιαστική και πρόθυμη να απαντήσει σε κάθε ερώτηση και κάθε σχόλιο. Ο σκηνοθέτης γιος της έχει επιμεληθεί το στήσιμο της έκθεσης το οποίο παραπέμπει στο περιβάλλον που γεννήθηκαν κάθε φορά οι πίνακες, π.χ. σπίτι της μητέρας του Αλταμούρα στις Σπέτσες, δωμάτιο ιταλικής οικίας όπου έζησε ο πατέρας και ο αδελφός του κ.α.  Επέμενε ότι ο Αλταμούρας θεωρείται ο σπουδαιότερος Έλληνας ακουαρελίστας, δεν ξέρω, απ’ τη μια δεν έχουμε και πολλούς, απ’ την άλλη, μόνο επτά χρόνια εργασίας είχε για ν΄αναπτυχθεί ως ζωγράφος καθώς πέθανε νέος, πριν τα τριάντα.  

Στον πρώτο όροφο αναπτύσσεται η έκθεση για τις σκηνογραφίες και τα θεατρικά κοστούμια του Βασιλείου, ενός ζωγράφου που με συγκινεί πολύ με το λυρισμό που κατάφερνε να διαχέει στα έργα του, την ελληνικότητα και κάποια δόση χιούμορ... Όσον αφορά στα θεατρικά του, ο ζωγράφος , πότε ανέσυρε την εμπειρία του από την αγιογραφία και τις μνήμες του από τη λαϊκή παράδοση για να σχεδιάσει σκηνικά και κοστούμια, πότε αντιδρούσε σα δυτικοσπουδαγμένος δημιουργός,  πότε λες και έβγαινε από τα σύμπαντα του Σαγκάλ ή του Εγγονόπουλου,πότε λες και συναντιόταν με τον Τσαρούχη και σχεδίαζαν μαζί μακέτες .

Δε συνέχισα στους άλλους ορόφους, στις υπόλοιπες εκθέσεις αλλά η παρέα μου, μόλις φρεσκογνωρισμένες, συνέχισε, ναι, ξέρω είχε κουράγιο.

Εγώ πάλι ήθελα να μαζέψω δυνάμεις για τη συλλογή Οικονόμου στη Δημοτική Πινακοθήκη όπου πήγαμε αμέσως μετά αλλά, φευ, δεν υπολογίσαμε τα ωράρια, είχε κλείσει.

Δεν το βάλαμε κάτω, καθίσαμε σε ταβερνείο απέναντι από την Πινακοθήκη στο Μεταξουργείο και φάγαμε πολύ καλά βλέποντας το κτίριο αντί των εκθεμάτων του.

Μιλήσαμε πηγαία επί τρεις ώρες , με την άνεση ανθρώπων που γνωρίζονται πολύ καιρό ενώ είχαμε γνωριστεί λίγες ώρες πριν.

Έφυγα νοιώθοντας την πληρότητα που νοιώθω κάθε φορά που έχω δει κάτι που μου αρέσει (την έκθεση) και έχω συναντήσει ανθρώπους με τους οποίους νοιώθω ότι έχω κοινή γλώσσα. 

Ανυπομονώ να δω τη συλλογή Οικονόμου γιατί όσα διαβάζω για το περιεχόμενο της με έχει εντυπωσιάσει. Και για να δω γιατί την έχουν χωρίσει σε δύο χρονικές και εκθεσιακές περιόδους. 

Ιωάννης Αλταμούρας, Η ζωή και το έργο του, Μουσείο Μπενάκη, Πειραιώς 138, έως 22/5.    

Ο Σπύρος Βασιλείου και το θέατρο, Μουσείο Μπενάκη, Πειραιώς 138, έως 15/5.

Συλλογή Οικονόμου, Δημοτική Πινακοθήκη Αθηνών, Λεωνίδου και Μυλλέρου, Μεταξουργείο,  έως 24/4.