Πάνω από ένας χρόνος που έχω αφήσει το blog. 

Όταν ανακάλυψα τα blog, μου άρεσε και άρχισα να διαβάζω σαν χόμπι. Μετά ζήλεψα. Ήθελα κι εγώ ένα blog. Το έφτιαξα. Μετά άρχισα να ασχολούμαι με τα θέματα των αναρτήσεων, να ψάχνω, να απορρίπτω, το ένα μου βρώμαγε, το άλλο μου ξίνιζε. Έψαχνα ώρες στο διαδίκτυο για την κατάλληλη φωτογραφία, άρχισα να αμελώ δουλειές μου, άρχισα να αγχώνομαι. Αναγνώστες, σχόλια, θέματα, αναρτήσεις. 

Έγινε για μένα πια ένα άγχος, ήταν και χρονοβόρο. Έτσι αποφάσισα να κάνω διάλειμμα. Όσο πάρει, είπα. Βέβαια περίμενα να πάρει κάνα-δυο μήνες. Πήρε ένα χρόνο και κάτι. 

Τώρα θα ξαναγράφω χωρίς άγχος, όποτε νοιώθω έτοιμη, χωρίς να με τρώει η τελειομανία. Ούτε η αγωνία για σχόλια και αναγνωσιμότητα. Ωρίμασα στον κόσμο του blogging και πορεύομαι μοναχικά χωρίς να επιδιώκω επιβεβαίωση. Κι ό,τι κάτσει κι όπως κάτσει. Ελπίζω να μη με ξαναπάρει η μπάλα.