Από τη Σαρακοστή...στην έρημο

Πέρασε κι η αποκριά,                       

πάν' τα γλέντια τα καλά.     

Τώρα η Σαρακοστή 

και καμμια άλλη γιορτή

 

Τώρα Σαρακοστή πλέον και παντού. Ειδικά στην οικονομία. Της χώρας, της τσέπης μας, της Ε.Ε. 

Και όλη αυτή η ειδησεογραφία που αλαλάζει, με φήμες και υποφήμες και κόντρα φήμες για οικονομική βοήθεια, για κόψιμο σ' αυτό, κόψιμο στο άλλο, κόψιμο στο παράλλο. 

Τι να κόψεις απ' τα κομμένα? Κι εντάξει, τώρα τρέξε να σβήσεις τη φωτιά αλλά για επενδύσεις δεν ακούω και τίποτα κι αν δεν κάνεις επενδύσεις, τότε η φωτιά θα ξανανάψει κι εμίς από νερό ουδέν. Ημιέρημος είμαστε, έρημος θα γίνουμε.

Οπως το σπίτι μου. Κέντρο Αθήνας, πολυκατοικία, δεύτερος όροφος, φυσικό αέριο, ανάβει κάθε πρωί  για μια ώρα, κάθε βράδυ κατά τις οκτώ ή και επτάμισυ μέχρι τις έντεκα, ναι έντεκα και εάν η πρόβλεψη μιλάει για θερμοκρασία κάτω από 15, ανάβει και το μεσημέρι για δυο ωρίτσες και δος του μισή ακόμα ώρα τη νύχτα.

Εκείνος ο θερμοστάτης δε, είναι ρυθμισμένος στα πολύ χάϊ του και τα σώματα ζεματάνε πριν τ' αγγίξεις. 

Τι στεγνώνω εκεί πάνω,στα καλοριφέρ, δε λέγεται. Δυο μπουγάδες σε βάρδια. Βρέχει έξω με το τουλούμι? Κανένα πρόβλημα. Στο καλοριφέρ. Η πετσέτα η παχιά η απορροφητική, η μεγάλη του μπάνιου, άρτι εξαχθείσα από το πλυντήριο, στιμμένη βεβαίως, θέλει μια ωρίτσα. Με το βραδινό ωράριο καλοριφέρ στεγνώνω δυο πλυντήρια.

Αφού τώρα με την οικονομία, έβαλα δοχείο με νερό της βρύσης πάνω σε ένα σώμα και στη μισή ώρα βγήκε ζεστό, ζεστό. Οχι βεβαίως ζεματιστό αλλά ούτε και χλιαρό, ζεστό ζεστό. Λέτε να ψήσω και καφέ?

 Τι ανοίγω τα παράθυρα διάπλατα, τι ψεκάζω το φυτό μου, του εσωτερικού χώρου - βλέπετε ένα μου έμεινε, τ' άλλα έγιναν εξωτερικού, αυτό ή που θα χαλάσει απ' τη ζέστη ή που θα επιβιώσει, ν' αλλαξοπιστήσει και να γίνει εξωτερικού δε γίνεται  - τι ψεκάζω τα σώματα, τίποτα!

Αλλά και πού τα ψεκάζω, το νερό τσιτσιρίζει πάνω στο καυτό μέταλλο και στεγνώνει αυτοστιγμεί. 

Κι ανοίγω τα παράθυρα αλλά πιο πολύ ανοίγω το παράθυρο στην κρεββατοκάμαρα μου. Διάπλατα ,μέχρι όχι να σβήσει αλλά να κρυώσει το καλοριφέρ. Αλλά που να κρυώσει. Οταν σβήνει στις έντεκα δεν κρυώνει! 

Αλλά κι εγώ θέλω να απολαμβάνω το πάπλωμα μου το πουπουλένιο και με έχω στα πούπουλα όταν κοιμάμαι κι όχι σε καμμιά επίπεδη, χαριτωμένη κουβερτούλα. Θέλω να αλλάζω τις παπλωματοθήκες μου ανάλογα τη διάθεση μου, να νοιώθω το αφράτο πούπουλο να αναπηδά όταν σκεπάζομαι και έτσι αρνούμαι να έχω πιο ελαφρύ σκέπασμα. 

Αλλωστε Γενάρης, Φλεβάρης, μπορείς να ζήσεις με κουβέρτα? Δεν ταιριάζει στην εποχή, στην Ελλάδα είμαστε, το θέλουμε το πάπλωμα μας, όχι στο Μαρόκο. 

Ο δε υιός Αρης κοιμάται και με ανοιχτό παράθυρο. Ασε που του πήρα και του έβαλα άλλα πούπουλα αυτού, πιο ελαφρά και ανοιξιάτικα, γιατί το παιδί μου ξύπναγε ιδρωμένο κάθε μέρα, βαρέθηκα ν' αλλάζω σεντόνια. Το παράθυρο ανοιχτό όμως.

Ασε που κυκλοφορούμε με το φανελάκι. Γιατί και με τα κρύα τα πολλά προ εικοσαημέρου,εμείς με το φανελάκι είμασταν. Σε λίγο θα είμαστε με το μαγιώ. 

Τώρα πια δεν ξέρω τι καιρό κάνει έξω. Ολό ζέστη νομίζω ότι κάνει και βγαίνω και κυκλοφορώ με τα πουκαμισάκια και με τα σακάκια, βία μια καμπαρντίνα όταν βλέπω συννεφιά και πώς δεν έχω αρπάξει καμμια πούντα ακόμη, δεν ξέρω.

 Εδώ βλέπετε απελπισμένο γείτονα μας να πραγματοποιεί τάμα που έχει κάνει για να δροσίσει το κτίριο μας.

Αμ, το άλλο πόυ το πάς? Για το ανθυγιεινά ξηρό περιβάλλον της ζέστης είπα. Αλλά το ενεργειακό? Δεν είναι κρίμα να σπαταλιέται τόση ενέργεια και να έχουμε ανοιχτά παράθυρα? Δεν είναι άδικη σπατάλη πόρων να υπερθερμαινόμαστε όταν μπορεί να ρυθμιστεί ο θερμοστάτης χαμηλά και να καίει πιο πολλές ώρες? Θα μου πεις τώρα, πόσες ώρες, όλην την ημέρα, αντί για τις επτάμισυ οκτώ να ξεκινάει στις πέντε το απόγευμα? 

Δεν ξέρω, πάντως νοιώθω ότι ερημοποιείται το σπίτι μου, σε λίγο θα αρχίσει να κατακλύζεται από άμμο. Οχι δε θα' ρθει από τη Σαχάρα, θα' ναι η σκόνη που θα γίνουν τα ωραία μου πραγματάκια από την πολλή ξηρασία του χώρου. Θα χάσουν την υγρασία τους και θα  ξεραθούν τόσο που θα κονιορτοποιηθούν. Και μετά η σκόνη αυτη, η άμμος θα φάει και όλα τα γόνιμα εδάφη που θα είναι το χώμα στις γλάστρες μου στο μπαλκόνι, όπως η Σαχάρα καταπίνει εύφορο έδαφος στην Αίγυπτο. Κι έτσι θα μείνω σαν καλαμιά στην έρημο του σπιτιού μου.

Απ' αυτήν τη Σαρακοστή θ' αρχίσει η ερημοποίηση μου και θα με βρούνε ερημίτισσα , δηλ.της ερήμου αλλά μόνη δε θα' μαι γιατί όλοι θα ζούμε πλέον σε μιαν έρημο.  

Φωτογραφία απ' το μέλλον. Εδώ με βλέπετε με τις φίλες μου, με συνολάκια ερήμου, να βολτάρουμε σ' αυτό που θα είναι σε λίγο καιρό το κέντρο της Αθήνας. Ο φωτογράφος της εφημερίδας που μας φωτογράφισε, έχει προχωρημένη τεχνολογία και κατάφερε να την στείλει στο παρελθόν για να με προειδοποιήσει .