Ηρθε πάλι το τρελλό το Καρναβάλι

Μπαλ μασκέ είχα μάθει από μικρή ότι λένε τους χορούς και τις διασκεδάσεις της Αποκριάς. Τότε που μας πήγαινε η γιαγιά μου, απαραιτήτως, εμένα και την αδελφή μου, ντυμένες κολομπίνες, μαρκησίες, κινέζες και άλλα τέτοια κοριτσίστικα, στην Αίγλη του Ζαππείου να χορέψουμε , να παίξουμε και να διασκεδάσουμε.
Τις προηγούμενες ημέρες είχαν προηγηθεί άλλα μπαλ μασκέ, πιο συνοικιακά. Της συμμαθήτριας, του φίλου, του σχολείου. Και πάντα το δικό μου μπαλ μασκέ καθ' ότι ο Φεβρουάριος είναι γενέθλιος μήνας και γιόρταζα την ημέρα με πάρτυ μασκέ.
Σερμπαντίνες επιτρέπονταν, χαρτοπόλεμος ουχί και δια ροπάλου καθώς μια χρονιά, από τις πρώτες που είχα κάνει πάρτυ, η μητέρα μου, αφελώς, δεν προέβλεψε να μην επιτρέψει στα παιδάκια να ρίχνουν χαρτοπόλεμο και μετά μάζευε χαρτοπόλεμο από τα πιο απίθανα μέρη όπου είχε τρυπώσει στο σπίτι μας. Κάτω απ' τα χαλιά φυσικά, ανάμεσα στα βιβλία στη βιβλιοθήκη,μέσα σε βάζα. Από τότε, έδωσε αυστηρές εντολές στον κο χαρτοπόλεμο να μένει έξω από το σπίτι.
Και όντως οι προσκεκλημένοι των επόμενων μασκέ πάρτυ σεβόντουσαν πάντα την παράκληση. Αλλά ο πονηρός κος χαρτοπόλεμος τα κατάφερνε και τρύπωνε λίγος λίγος και πότε πότε μέσα στο σπίτι, στα κεφάλια ή στους ώμους μας όταν επιστρέφαμε από καμμιά αποκριάτικη διασκέδαση. Και φώναζε η μητέρα μου "τιναχτείτε πριν μπείτε στο σπίτι".
Η επίσκεψη στην Αίγλη ήταν εκ των ουκ άνευ. Πάντα συνόδευε η γιαγιά, απομεσήμερο Σαββάτου ή Κυριακής. Τρώγαμε πάστα, πίναμε πορτοκαλάδα, χορεύαμε, γνωριζόμασταν με άλλους μασκαράδες ή δίναμε ραντεβού με συμμαθήτριες μας να συναντηθούμε εκεί ανάμεσα στα τραπέζια τα γεμάτα χαρτοπόλεμο και σερμπαντίνες. Θυμάμαι τον Κώστα Βενετσάνο και την Κούλα Νικολαϊδου στο πρόγραμμα.
Τότε, μεταξύ '70 και '80 ακούγαμε Πασχάλη στα πάρτυ μας, παιδικός μου έρωτας, μέγας, μετά τον Ντέηβιντ Κάσσιντυ φυσικά. Τότε είμασταν ακόμη στον απόηχο του θρύλλου με το τραγούδι "Φίλε μου, φίλε" που λεγόταν ότι το είχε γράψει προς τιμήν ενός φίλου του τον οποίο είχε χάσει όταν έγιεν ζευγάρι με την μετέπειτα σύζυγο Αλίκη ( υπήρξα φανατική αναγνώστρια της "Μανίνας" και της " Κατερίνας") , περιοδικά τα οποί προωθούσαν τον εν λόγω θρύλο, ο οποίος ίσως και να είναι αληθινός.
Εφηβοι πια, αρχές του '80, στα πάρτυ πίναμε και λίγο βερμουτάκι, το οποίο δεν είχε γίνει ακόμη ντεμοντέ, λίγο καμπαράκι, λίγο ρόσσο αντίκο να συνοδεύσουμε τα τυροπιττάκια, τις μπόμπες και τα λοιπά finger food. Αυτές τις μπόμπες τις είχα καημό από τότε. Μέχρι και σήμερα τρελλαίνομαι για μπόμπες μπριοσέ και σουδάκια με γέμιση κρέμας ροκφόρ ή μπεσαμέλ -ζαμπόν. Τώρα το λένε comfort food.
Ο πατέρας μου έφτιαχνε φωτορυθμικά συνδέοντας σποτ στο στερεοφωνικό - καιγόντουσαν μετά - και σηκώναμε το χαλί στο γραφείο για να χορέψουμε άνετα. Κολλούσα στη μαμά -άρχιζα το ψηστήρι μέρες πριν - να μου δώσει να φορέσω ένα μενταγιόν της μακρύ και φανταιζί, το οποίο λάτρευα. Έκανε τη δύσκολη αλλά τελικά ενέδιδε, πάντα τελευταία στιγμή.
Εννοείται ότι με την ευκαιρία ενός πάρτυ μασκέ πρωτοέβαλα σκιά ματιών και κραγιόν.

Αργότερα, όταν προχώρησε η δεκαετία του '80, φοιτήτρια πια, πιάναμε με τις παρέες τα ρεμπετάδικα. Ηταν της μόδας τότε, αυτά και τα αναψυκτήρια, τα δεύτερα το καλοκαίρι φυσικά. Πίναμε κρασί χύμα και θαυμάζαμε όσους χορεύαν καλό ζεϊμπέκικο, από την παρέα μας ή από άλλες παρέες. Φεύγαμε όσο πιο αργά μπορούσαμε και τριγυρνούσαμε σαχλαμαρίζοντας και γελώντας στους δρόμους. Κάποια βράδια, σαν της Τσικνοπέμπτης, περπατούσαμε στην Πλάκα με ρόπαλα στα χέρια και πλαστικά σφυριά, χαρτοπόλεμο και σερμπαντίνες για να πάρουμε μέρος στο "πανηγύρι " που γινόταν εκεί.
Για το πατρινό καρναβάλι ακούγαμε, βλέπαμε στην τηλεόραση αλλά ξέραμε τις απόκριες όπως ήταν στην Αθήνα,απομεινάρι της παλιάς Αθήνας, χωρίς παρελάσεις και τέτοια.
Οταν πρωτοπήγαμε οικογενειακώς στην Πάτρα για καρναβάλι, πήραμε την πρώτη γεύση από καρναβάλι τύπου Βραζιλίας. Παρελάσεις, λάτιν χορευτική μουσική, χορός στην πλατεία Γεωργίου ( έτσι δεν την λένε?) μέχρι πτώσεως. Πηγαίναμε και σε χορούς στην Πάτρα, κυρίως της λέσχης αξιωματικών, πάντα καλεσμένοι οικογενειακών φίλων.
Το πατρινό μας ξεφάντωμα ταίριαζε περισσότερο στην ορμή και στην ενέργεια των εφηβικών μας χρόνων που έψαχνε να ξεσπάσει. Και την Καθαρά Δευτέρα πηγαίναμε στο Ρίο για θαλασσινά πριν ξεκινήσουμε την επιστροφή για την Αθήνα.
Μια χρονιά, φοιτητές πια όλη η παιδική παρέα,πήγαμε στην Πάτρα, στον ξάδελφο μου που σπούδαζε εκεί στο Πολυτεχνείο. Μασκαρευτήκαμε με αυτοσχέδιες στολές, εκ των ενόντων και ανεβοκατεβαίναμε τα σκαλιά στα Ψηλά Αλώνια μέχρι που καταλήξαμε σε κάποιο πάρτυ από τα πάμπολλα που γίνονταν εκείνη τη βραδιά στην πόλη. Την άλλη μέρα μαζευτήκαμε όλοι στους οικογενειακούς φίλους, όλη η Πάτρα μια παρέα ήταν τότε. Μάλλον και τώρα.
Στα '90 άρχισα εγώ να συνοδεύω στο Ζάππειο και στις αποκριάτικες εκδηλώσεις της Αθήνας , στην αρχή με καροτσάκι, το δικό μου το παιδί, ντυμένο Ζορρό, το οποίο, πότε στους ώμους μου και πότε στου πατέρα του, βόλταρε στην Πλάκα και κατάφερνε χτυπήματα ( εντάξει, το συμβούλευα να μη χτυπά δυνατά ) με το ρόπαλο του στα κεφάλια των διερχομένων με το πλεονέκτημα του ...ύψους που είχε!
Και φυσικά τη μάσκα του Ζορρό τη φόραγε και τριγυρνούσε μέχρι το καλοκαίρι πριν φύγουμε για διακοπές. Από τις διακοπές και μετά, τελείωναν οι απόκριες και ξεκινούσε να τραγουδάει μέσα στη θάλασσα και όχι μόνο, τα "τρίγωνα κάλαντα" εν όψει χριστουγέννων.
Καλή σας εσπέρα.