Καρδιά καλοκαιριού.

Καρπούζια, Diego Rivera

 Καρδιά του καλοκαιριού και πάμε ολοταχώς για τον Αύγουστο. Τη βγάζουμε με σαλάτες, με καρπούζι και με άλλα φρούτα, τη βγάζουμε στα  μπαλκόνια, στις βεράντες, στις πλατείες, στις παραλίες, με άλλα φρούτα. Παρακολουθούμε τις ειδήσεις σαν υπνωτισμένοι, λες και αφορούν άλλους και όχι εμάς, θερινή ραστώνη γαρ. 

Κάνουμε τα απολύτως απαραίτητα από τις δουλειές μας, επαγγελματικές, οικιακές, οτιδήποτε και το μυαλό μας είναι μόνο στο καλοκαίρι. 

Τι κάνω? Γενικεύω, υπεραπλουστεύω, ίσως το έχω ανάγκη , να νομίζω ότι σε όλους συμβαίνει ό,τι και σε εμένα το καλοκαίρι. 

Ξυπόλυτη σε σκονισμένα πατώματα, ζω πάνω σε καναπέδες, τρώω, κοιμάμαι εκεί, δεν πάω στο κρεβάτι μου, μόνο στη δουλειά μου. Ζω στο μπάνιο και στους καναπέδες. Και στο μπαλκόνι, όπου πίνω καφέ το πρωί, κοιτώ τα φυτά μου, σκέφτομαι πόσα ρούχα έχω να σιδερώσω και τα αφήνω να μαζεύονται σωρός. Πλύσιμο, συγύρισμα, ψώνια, μαγείρεμα, κουράζομαι και μόνο που τα σκέφτομαι. 

Ξυπόλυτη στην παραλία, νωρίς το πρωί, πριν καταλάβει ο ήλιος ότι είμαι εκεί, πριν γεμίσει κόσμο η θάλασσα, όταν το νερό έχει αυτή τη διαφάνεια την καταπληκτική και τη δροσιά που σε αναζωογονεί. 

Στις 10.00 έχω φύγει από την παραλία, την αφήνω στους άλλους, κάθομαι σε μια πολυθρόνα στη βεράντα της εξοχής και αναπολώ το βουνό και τη δροσιά του. Ναι, το ξέρω, εμμονή με το  βουνό.

Το μεσημέρι χαζεύω περιοδικά μέχρι να με πάρει ο ύπνος, για λίγο, να πάρει τη ζαλάδα της ζέστης. 
Οι βόλτες στην εξοχή κάποτε ήταν πιο αθώες, στα χωράφια, στη θάλασσα , άντε και σε κανένα κεντράκι, τώρα στις καφετέριες και το βράδυ στα clubs. Καθεμιά εποχή το στυλ της. 

Κάποτε η γιαγιά μου νοσταλγούσε, τώρα, φαίνεται, ήρθε η σειρά μου να νοσταλγώ κι ας έχω ,ακόμη , ψωμιά για να γίνω γιαγιά.