Συλλογή Οικονόμου , δεύτερο μέρος

Συλλογή Οικονόμου, β' μέρος. Το οποίο εκτίθεται ήδη από αρχές Μαΐου στη Δημοτική Πινακοθήκη του Μεταξουργείου.

Μοντερνιστές,αφηρημένη τέχνη, τρανταχτά ονόματα της ζωγραφικής τα οποία λειτουργούν ως κράχτης για την επίσκεψη, όπως και στο πρώτο μέρος, αλλά, μόλις αρχίσει η ξενάγηση τα ονόματα δεν έχουν πλέον σημασία, μόνο η ζωγραφική,  όπως αυτή εξελίχθηκε και όπως δομήθηκε στη συλλογή.

Το δέσιμο των έργων είναι πολύ καλό, ανά ομάδες και σχολές. Ο χώρος της Πινακοθήκης είναι παράξενα κατάλληλος, μακρόστενος και φωτεινός, χωρίς περιττά στοιχεία. Η μετάβαση από το ένα κτίριο στο άλλο χαρίζει ένα μικρό διάλειμμα για επαφή με τον εξωτερικό κόσμο, έτσι για να γίνεται η αντιδιαστολή της πραγματικότητας  γύρω μας με τις φαντασιώσεις των καλλιτεχνών.

                                                                                                 

Σχέδια του Ντ. Χόκνεϋ για εικονογράφηση ποιημάτων του Καβάφη

Με συγκίνηση όμως στέκομαι περήφανη στο τμήμα των αφηρημένων εξπρεσσιονιστών. Μπροστά σε έργα του Τσίγκου (πολύ δυνατά ) και του Θεόδωρου Στάμου, του Λευκαδίου καλλιτέχνη του ατέρμονου, μπροστά σε δύο πίνακες του με συμβολισμούς οι οποίοι ανάγονται σε τόπους αγαπημένους, στη Λευκάδα.  Ο Στάμος απεχώρησε από τα εγκόσμια το 1997, μετά τη ζωή του στις Η.Π.Α., τη λαμπρή του καριέρα εκεί, μετά τη σύγκρουση του με το κατεστημένο των κριτικών τέχνης.  Τα τελευταία είκοσι χρόνια της ζωής του είχε αποτραβηχτεί στη Λευκάδα όπου και πέθανε.

Θεοδ. Στάμος , Συλλογή Οικονόμου.

Δυστυχώς η καριέρα του επισκιάστηκε από την εμπλοκή του στο σκάνδαλο της κληρονομιάς Ρόθκο  (κατηγορήθηκε ότι, ως συνεκτελεστής της διαθήκης του Ρόθκο, είχε πουλήσει πίνακες του  εκλιπόντος ζωγράφου σε γκαλερί σε τιμές κάτω από την αξία των πινάκων. Όταν έχασε τη δίκη αποζημίωσε τους αντιδίκους του εκποιώντας το σπίτι του ) και δε μπόρεσε έκτοτε να φθάσει στο σημείο στο οποίο βρισκόταν πριν. 

Θεοδ. Στάμος, Συλλογή Οικονόμου

Μετά το θάνατο του ωστόσο, οι γκαλερί τον θυμήθηκαν και επικεντρώθηκαν στη ζωγραφική του, της οποίας έργα χτυπήθηκαν σε υψηλές τιμές στις Η.Π.Α.

Ο όρος αφηρημένος εξπρεσσιονισμός είναι αμφισβητούμενος, ίσως να τον εξέφραζε περισσότερο ο όρος οξύθυμος που ήταν άλλωστε και η ονομασία της ομάδας των διαμαρτυρομένων ζωγράφων. Όμως ο τρόπος που χρησιμοποιεί το χρώμα, αλλού παχύ και αδιαφανές και αλλού λεπτό και ανάερο, οι αποχρώσεις του μπλε οι οποίες μας φέρνουν στο νου τη Λευκάδα, οι ζωηρές γραμμές, οι γεμάτες ένταση, όλα πάντα με έναν κοινό παρονομαστή, την απλότητα.  Οι αναπαραστάσεις του ζωγράφου είναι πάντα απλές και μεγαλειώδεις, μέσα στο φως που γεννάται από το χρώμα τους. Οξύθυμος με την κυριολεκτική του έννοια, την οξύτητα του θυμικού , την ευκολία να ψυχανεμίζεται κανείς και να οδηγείται σε μονοπάτια έκφρασης μεγαλειώδους -και φωτεινής-απλότητας. 

Από το δεύτερο μέρος της Συλλογής Οικονόμου  επίσης βρήκα πιο ενδιαφέροντα  πρόσωπα σε πίνακες, πορτραίτα, σε αντιδιαστολή με τα εκτεθειμένα στο πρώτο μέρος όπου κυριαρχούσαν  πίνακες πιο σύνθετοι ως προς τη θεματική τους. Οι προσωπογραφίες τώρα πρέπει να είναι περισσότερες αλλά και οι πίνακες πιο ανθρωποκεντρικοί.
Η έκθεση είναι εξίσου χορταστική και απολαυστική όσο και το πρώτο μέρος. Οι ξεναγήσεις γίνονται κάθε Τρίτη, Τετάρτη, Πέμπτη και Παρασκευή πρωί, στις 11.00 και ανά πτέρυγα της έκθεσης.
Καλή περιήγηση.

Πορτραίτο του Σοστακόβιτς.

 

                                                  

                                             

                                                                                                                                                                          Υ.Γ. Ζητώ συγγνώμη αλλά δεν ήταν δυνατόν να γράψω τα ονόματα των ζωγράφων όλων των πινάκων που φωτογράφησα γιατί δεν ήταν δυνατόν να γίνει η αντιστοίχιση ζωγράφου-πίνακα .                                                  

             

 

Sell the rights

Ιδού δύο σχόλια σε άρθρο δημοσιογράφου του BBC σχετικά με το θέμα των ημερών, το ελληνικό χρέος. 

Το φαντάζεστε, κάποιοι απάντησαν ότι αυτά που γράφουν οι σχολιαστές (είναι διαφορετικοί), είναι ridiculous!  Ελλειψη χιούμορ, φοβήθηκαν ότι θα κατηγορούνταν ότι άφησαν κάτι τέτοιο αναπάντητο ή θεωρούν ότι δεν υπάρχει χώρος για χιούμορ στην κατάσταση μας?! Το χιούμορ δεν μας σώζει αλλά δίνει κουράγιο.


4 Hours ago

I’ve a suggestion: Perhaps they could sell the rights to use “Macedonia” to the Former Yugoslav Republic of Macedonia. Although, it really should include a vote in favor of EU membership for the Macedonians. Otherwise, it wouldn’t fetch much.
Maybe it’s time for a referendum; a clearly stated choice between insolvency or austerity.

 

4 Hours ago

@ Strange Thinker
I have an idea! How about the Greeks sell the rights of using the word Democracy, in the world? The word tragedy, the names of dozen of philosophers, or maybe Hollywood could give money to Greece for hundreds of movies it had produced because of greek history. Well we should show some respect when we refer to a whole nation-state.

 

Μετάφραση
 1. Πριν 4 ώρες

Εχω μία πρόταση : Ισως (οι Ελληνες) θα μπορούσαν να πουλήσουν τα δικαιώματα χρήσης της (λέξης) "Μακεδονία" στην Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας. Ομως θα πρέπει να συμπεριλάβουν θετική ψήφο για εισδοχή στην Ευρ. Ενωση των Μακεδόνων.  Αλλοιώς δεν ωφελεί και πολύ. 
Ισως είναι ώρα για δημοψήφισμα, μια ξεκάθαρη δήλωση ανάμεσα στο αδιέξοδο ή στην αυστηρότητα. 

2. Πριν 4 ώρες
Παράξενος Στοχαστής
Εχω μια ιδέα! Τι θα λέγατε αν οι Ελληνες πουλούσαν τα δικαιώματα χρήσης της λέξης Δημοκρατία στην ανθρωπότητα? Τη λέξη Τραγωδία, τα ονόματα δεκάδων φιλοσόφων, ή ίσως το Χόλλυγουντ θα μπορούσε να δώσει χρήματα στην Ελλάδα για εκατοντάδες ταινίες που έχουν γυριστεί με θέμα την ελληνική ιστορία (και μυθολογία,προσθέτω εγώ). Τελικά πρέπει να δείχνουμε λίγο σεβασμό όταν αναφερόμαστε σε κοτζάμ έθνος-κράτος. 

Μη σας σοκάρει το "Μακεδόνες", "Macedonians". Για τους ευρωπαϊκούς λαούς που δεν είναι κοινωνοί των εθνικών μας ανησυχιών (όπως κι εμείς δεν είμαστε των δικών τους), είναι ο δόκιμος όρος.

Το φεγγάρι είναι κόκκινο

Από το www.digital-camera.gr

 Εν μέσω πανσελήνου και έκλειψης θα υποβληθεί στη Βουλή το Μεσοπρόθεσμο (έχουμε πια πνιγεί στην ορολογία, μη  ... ) και όλοι μας, κυβερνώντες, βουλευτές, πλήθος των πλατειών, σεληνιασμένοι θα παραδοθούμε στην παραδοξολογία της εποχής. 

Τα πρώτα δείγματα ότι οι βουλευτές άρχισαν να θυμούνται για ποιον εργάζονται και ποιος τους εκλέγει φάνηκαν ή άλλα είναι, άραγε, τα κίνητρα, εποχές που ζούμε, τι και ποιον να πιστέψουμε! 

Η συνωμοσιολογία έχει χτυπήσει κόκκινο, η φημολογία επίσης, το αποτέλεσμα είναι ότι τη λέξη "πτώχευση" ή έστω "πιστωτικό γεγονός" τη συνηθίσαμε ήδη, άρα είναι πιο εύκολο να την ακούσουμε.

Το χειρότερο είναι ότι νοιώθουμε άβουλα όντα μπροστά στα τεκταινόμενα, η μόνη σοβαρή αντίδραση μέχρι τώρα είναι οι συγκεντρώσεις στις πλατείες κι αυτές με την έννοια ότι για πρώτη φορά είχαν τη δυναμική η οποία φάνηκε να αγγίζει βουλευτές (για τους κυβερνώντες θα δούμε). Αλλά δεν αρκεί. Πρέπει να  αναπτυχθεί μια δυναμική η οποία να αγγίξει τους κυβερνώντες στην εγχώρια πολιτική showbiz αλλά και στην ευρωπαϊκή. Για την παγκόσμια δεν ξέρω τι να πω.

 Γι αυτό επιβάλλεται να αποβληθεί ο μικροαστικός χαρακτήρας των συγκεντρώσεων, να ωριμάσει το κίνημα και να μπορέσει να επιλέξει τρόπους δράσης συντονισμένους με ακρίβεια, τόλμη και διορατικότητα. Φυσικά χρειάζεται χρόνος. Για το λόγο αυτό είναι πιθανό να ξεθυμάνει με την επέλευση οικονομικών εξελίξεων οι οποίες θα προκαλέσουν την προσοχή της καθεμιάς μονάδας στα ημέτερα της. 

Red Moon, Dang Xuan Hoa, 1959, Vietnam.

Τι σύμπτωση!  Και οι κυβερνώντες αυτό ζητούν, δηλ. να επικεντρωθούμε όχι στα ημέτερα αλλά στα κοινά (όπως εκείνοι τα εννοούν) και  να θυσιασθούμε για το κοινό καλό. Όμως  τα αμφίβολα αποτελέσματα και οι λανθασμένες  συνταγές  ακυρώνουν οποιαδήποτε  ρητορική  υπέρ του  ζητήματος και, αφού δεν υπάρχει διαμορφωμένη εναλλακτική πρόταση, μέχρι να ξεκαθαρίσουν τα πράγματα (αν ποτέ), από το να καταφύγουμε στην εσωστρέφεια, καλύτερα στην πλατεία να δούμε φεγγαράδα κόκκινη. 

Όσο για την άμεση δημοκρατία, καλή η συζήτηση που έχει ξεκινήσει, ας ελπίσουμε να βγει και κάτι απ' αυτήν. 

Όσοι δεν επισκεφτούμε απόψε το Εθνικό Αστεροσκοπείο και την Πνύκα για να δούμε το φεγγάρι, και την έκλειψη του, ας το καμαρώσουμε από τις πλατείες και από τις ταράτσες μας ενθυμούμενοι τα χρόνια που, σήμερα, μας φαίνεται ότι ήταν όλα πιο απλά.

Τραγούδια για το κόκκινο φεγγάρι υπάρχουν αρκετά. Αλλά έτσι απλό, a capella, μόνο με τη συνοδεία μιας κιθάρας, χωρίς ενορχηστρώσεις και λοιπά, μόνο αυτό. 

Αφιερωμένα εξαιρετικά

1. Αφιερωμένο εξαιρετικά σε όποιον νομίζει ότι μαζί τα φάγαμε. 



2. Αφιερωμένο εξαιρετικά σε όποιον μας τα παίρνει...δανείζοντας.




3. Αφιερωμένο εξαιρετικά σε όλες τις δυναστείες.

Καλοκαίρι πια.

Αρχίσαμε πλέον να το νοιώθουμε το καλοκαίρι, όσοι μένουμε στην πόλη.  Ζέστες , ήλιος που βαράει, ενώ η θερμοκρασία εδώ στην πόλη είναι πιο ανοδική λόγω δόμησης, ασφάλτου και air conditions.

Όμως ιδού του Αγίου Πνεύματος, μετά θα αρχίσουν τα σαββατοκυριακάτικα μπάνια και τα τραγούδια σκαρφαλωμένοι στα ανοιχτά αυτοκίνητα των εκδρομών με τη Βλαχοπούλου να τραγουδά, το Βουτσά να φλερτάρει και τα όνειρα στο ξύπνιο μας.

Το Καλοκαίρι Εκείνο, Αυτό Το Καλοκαίρι, Τόσα Καλοκαίρια, Ενα Καλοκαίρι, Ενα Μεγάλο Φωτεινό Καλοκαίρι, Καλοκαίρι (Σαββόπουλος), Καλοκαίρι (Locomondo), Μια Αγάπη για το Καλοκαίρι, Το Καλοκαίρι Έφθασε, Έρωτες το Καλοκαίρι, Το Καλοκαίρι το Μορτάκι, Σε Περιμένω το Άλλο Καλοκαίρι, Το Καλοκαίρι θα 'ρθει, Καλοκαιρινά Ραντεβού, Το Καλοκαίρι Τώρα (ρεμπέτικο), Όλα τα Πήρε το Καλοκαίρι, Το Καλοκαίρι σαν θα 'ρθει, Μυρωδιά Καλοκαιριού, Κάνε το Χειμώνα Καλοκαίρι, Το Καλοκαιράκι.

Και η Λάσκαρη μπερδεύεται με τις Δυτικές Συνοικίες, ο Σειληνός χορεύει ακούγοντας το Δάκη, ενώ η Καραγιάννη κουνιέται στους ρυθμούς του Σαββόπουλου, του Παπακωνσταντίνου, των Locomondo.

Ο Cliff Richards σφυρίζει για τις Summer Holidays , ο Travolta χορεύει το Summer Nights  ή μήπως τραγουδά η Marianne Faithfull για τις δικές της Summer Nights, o Joe Cocker τραγουδά Summer in the City, η Janis Joplin και η  Mahalia Jackson τραγουδούν η καθεμιά το δικό της Summer Time και In the Summer Time, Girls in their Summer Clothes πίνουν Summer Wine. Ο Nat King Cole αναπολεί Those Lazy, Hazy, Crazy Days of Summer στο All Summer Long των Beach Boys

Οι Abba τραγουδούν το Our Last Summer μέσα σε μια  Summer Night City και ο Jimmy Page συναγωνίζεται με τους Cure για ένα White Summer την Last Day of Summer. 

Και όσο και να προσμένουμε τα δυσκοίλια δάνεια της αλλοδαπής, Καλοκαιράκι έχει η Καρδιά μου, όπως της υπέροχης Γιοβάνας, ή μήπως να περάσω το Summertime in Prague όπως η Ελλη Πασπαλά?
Οχι, με τέτοια ζέστη θα ευχηθώ ένα Summer Wind από τον Sinatra.

 

Φόβος και τρόμος

Τρόμος, όχι απλός φόβος στους βουλευτές και στους κυβερνητικούς. Και οι δημοσιογράφοι  των μεγάλων καναλιών από κοντά, σπεύδουν με ζήλο να καταδικάζουν τα περιστατικά βίας εις βάρος πολιτικών. Και εντυπωσιάζομαι, καλά κανείς από τους δημοσιογράφους αυτούς, που καταδικάζουν με μια κάποια αγωνία μήπως και φανεί ότι δεν συμπαρατάσσονται με το μέρος των πολιτικών, δεν βλέπει και την άλλη πλευρά, δεν αντιλαμβάνεται  τον αναβρασμό, δεν νοιώθει την ανάγκη να μιλήσει για το σημείο στο οποίο έχουν έρθει οι πολίτες και ότι η συνεχιζόμενη αδιαφορία των πολιτικών έφθασε τα πράγματα εδώ? 

Και κανείς πολιτικός, από αυτούς που υπήρξαν θύματα ή είναι υποψήφια θύματα προπηλακισμών και άλλων ακραίων εκδηλώσεων ...αγάπης, δεν αναφέρθηκε στην αγανάκτηση του κόσμου η οποία έχει φθάσει σε οριακή κατάσταση και ευνοεί τέτοια φαινόμενα. Μόνο για το συνάφι όλο νοιάστηκαν, έριξαν και ένα-κεκαλυμμένο- ανάθεμα στους συνήθεις υπόπτους, βλ. ΣΥΡΙΖΑ, και από πίσω, ουραγοί οι δημοσιογράφοι να υπηρετούν τους αδελφούς πολιτικούς.

Τα κρούσματα βίας τα οποία συνεχίζονται και ενθαρρύνονται γίνονται πάντα ανεξέλεγκτα, όπως τουλάχιστον έχει δείξει η ιστορική εμπειρία. Πρέπει να απομονώνονται, οπότε πάντα και καταπνίγονται. 

Άκουσα χθες στην τηλεόραση διάφορους, μεταξύ άλλων και βουλευτή από εκείνους οι οποίοι βρίσκονταν στο δείπνο στην Κέρκυρα. Εξαγριωμένος ο κύριος βουλευτής δήλωνε με οργή σχεδόν ότι δεν είναι κλέφτης, δεν δέχεται να τον φωνάζουν κλέφτη, δεν έχει κλέψει και να πάνε να φωνάξουν κλέφτες αυτούς οι οποίοι έκλεψαν και μάλιστα να παραπεμφθούν στη δικαιοσύνη και ότι όλοι εκεί οι βουλευτές προσπαθούσαν να ευεργετήσουν τη χώρα πείθοντας τους αλλοδαπούς συναδέλφους τους για τους κινδύνους της λαθρομετανάστευσης και άλλα τινά. Οι οποίοι αλλοδαποί συνάδελφοι σχημάτισαν τη χειρίστη άποψη. 

Τι μας λέτε δηλαδή κε βουλευτά ? Ότι δεν είστε κλέφτης, αυτό δεν είναι θέσφατο, εσείς το λέτε και ελέγχεται. Και δε μπορείτε να θεωρείται εαυτόν εξαιρούμενο από τη συνολική ευθύνη της νομοθετικής και κυβερνητικής εξουσίας στην οποία ανήκετε (και βάζω και τις δύο εξουσίες γιατί εμπλέκονται και διαπλέκονται), τόσο γιατί υπάρχει συνολική ευθύνη πολιτικών όσο και γιατί, ειδικότερα στο βουλευτικό σώμα, πράττουν όλοι συντεχνιακά και ποτέ δεν αίρουν ασυλία βουλευτών , όσο κι αν έχουν αυξηθεί οι υποσχέσεις ότι δρομολογείται. Κατανοώ το θυμό ο οποίος σας παρασύρει όταν βρίσκεστε στη μέση μιας επίθεσης αλλά γιατί εσείς αντί να αυτοθυματοποιείστε,  δεν κατανοείτε, αγνοώντας επιδεικτικά τα αίτια και να επικεντρώνεστε στο συγκυριακό αποτέλεσμα και στην έκταση και μόνο που αφορά εσάς, δηλ. μία μόνο πτυχή του θέματος?  Δεν έρχεστε έτσι σε αντίθεση με τους εκλέκτορες σας? Την οργή των οποίων αγνοείτε και τους μαλώνετε , μέσω τηλεόρασης, κουνώντας τους το χέρι σαν κακά παιδιά που είναι?  Το θυμό του λαού που εκπροσωπείτε και την πιθανότητα ο παρατεταμένος αυτός θυμός να οδηγήσει σε  πιο εντατικά τέτοια  φαινόμενα?  

Ποιος θα δείξει την ψυχραιμία, τη σωφροσύνη και την ωριμότητα που χρειάζεται, ποιος από τους σκληρά δοκιμαζόμενους πολιτικούς θα δείξει ότι στη συγκυρία αυτή  δεν επικεντρώνεται μόνο στον εαυτό του και στα θιγόμενα συμφέροντα του αλλά και στα θιγόμενα συμφέροντα της βάσης που τον εκλέγει? Ποιος θα κατανοήσει ότι με τη στάση τους αυτή ρίχνουν κι άλλο λάδι στη φωτιά και οι εκρήξεις βίας θα πολλαπλασιαστούν ως ακραία έκφραση αποδοκιμασίας και οργής των πολιτών?

Το δια ταύτα είναι όχι εάν έχουν δίκιο οι πολιτικοί που αποδοκιμάζουν τους προπηλακισμούς, δίκιο έχουν, αλλά ο τρόπος με τον οποίο το κάνουν και ο λόγος για τον οποίο το κάνουν. Το κάνουν με αλλαζονεία και εγωκεντρισμό , το κάνουν γιατί νοιώθουν ότι αδικούνται , λες και δεν έχουν οι ίδιοι αδικήσει τον κόσμο τους αφού δεν πάλεψαν γι αυτόν. Εξακολουθούν και παλεύουν μόνο για τα κεκτημένα τους , τα προσωπικά δικά τους και της συντεχνίας τους.