Φόβος και τρόμος

Τρόμος, όχι απλός φόβος στους βουλευτές και στους κυβερνητικούς. Και οι δημοσιογράφοι  των μεγάλων καναλιών από κοντά, σπεύδουν με ζήλο να καταδικάζουν τα περιστατικά βίας εις βάρος πολιτικών. Και εντυπωσιάζομαι, καλά κανείς από τους δημοσιογράφους αυτούς, που καταδικάζουν με μια κάποια αγωνία μήπως και φανεί ότι δεν συμπαρατάσσονται με το μέρος των πολιτικών, δεν βλέπει και την άλλη πλευρά, δεν αντιλαμβάνεται  τον αναβρασμό, δεν νοιώθει την ανάγκη να μιλήσει για το σημείο στο οποίο έχουν έρθει οι πολίτες και ότι η συνεχιζόμενη αδιαφορία των πολιτικών έφθασε τα πράγματα εδώ? 

Και κανείς πολιτικός, από αυτούς που υπήρξαν θύματα ή είναι υποψήφια θύματα προπηλακισμών και άλλων ακραίων εκδηλώσεων ...αγάπης, δεν αναφέρθηκε στην αγανάκτηση του κόσμου η οποία έχει φθάσει σε οριακή κατάσταση και ευνοεί τέτοια φαινόμενα. Μόνο για το συνάφι όλο νοιάστηκαν, έριξαν και ένα-κεκαλυμμένο- ανάθεμα στους συνήθεις υπόπτους, βλ. ΣΥΡΙΖΑ, και από πίσω, ουραγοί οι δημοσιογράφοι να υπηρετούν τους αδελφούς πολιτικούς.

Τα κρούσματα βίας τα οποία συνεχίζονται και ενθαρρύνονται γίνονται πάντα ανεξέλεγκτα, όπως τουλάχιστον έχει δείξει η ιστορική εμπειρία. Πρέπει να απομονώνονται, οπότε πάντα και καταπνίγονται. 

Άκουσα χθες στην τηλεόραση διάφορους, μεταξύ άλλων και βουλευτή από εκείνους οι οποίοι βρίσκονταν στο δείπνο στην Κέρκυρα. Εξαγριωμένος ο κύριος βουλευτής δήλωνε με οργή σχεδόν ότι δεν είναι κλέφτης, δεν δέχεται να τον φωνάζουν κλέφτη, δεν έχει κλέψει και να πάνε να φωνάξουν κλέφτες αυτούς οι οποίοι έκλεψαν και μάλιστα να παραπεμφθούν στη δικαιοσύνη και ότι όλοι εκεί οι βουλευτές προσπαθούσαν να ευεργετήσουν τη χώρα πείθοντας τους αλλοδαπούς συναδέλφους τους για τους κινδύνους της λαθρομετανάστευσης και άλλα τινά. Οι οποίοι αλλοδαποί συνάδελφοι σχημάτισαν τη χειρίστη άποψη. 

Τι μας λέτε δηλαδή κε βουλευτά ? Ότι δεν είστε κλέφτης, αυτό δεν είναι θέσφατο, εσείς το λέτε και ελέγχεται. Και δε μπορείτε να θεωρείται εαυτόν εξαιρούμενο από τη συνολική ευθύνη της νομοθετικής και κυβερνητικής εξουσίας στην οποία ανήκετε (και βάζω και τις δύο εξουσίες γιατί εμπλέκονται και διαπλέκονται), τόσο γιατί υπάρχει συνολική ευθύνη πολιτικών όσο και γιατί, ειδικότερα στο βουλευτικό σώμα, πράττουν όλοι συντεχνιακά και ποτέ δεν αίρουν ασυλία βουλευτών , όσο κι αν έχουν αυξηθεί οι υποσχέσεις ότι δρομολογείται. Κατανοώ το θυμό ο οποίος σας παρασύρει όταν βρίσκεστε στη μέση μιας επίθεσης αλλά γιατί εσείς αντί να αυτοθυματοποιείστε,  δεν κατανοείτε, αγνοώντας επιδεικτικά τα αίτια και να επικεντρώνεστε στο συγκυριακό αποτέλεσμα και στην έκταση και μόνο που αφορά εσάς, δηλ. μία μόνο πτυχή του θέματος?  Δεν έρχεστε έτσι σε αντίθεση με τους εκλέκτορες σας? Την οργή των οποίων αγνοείτε και τους μαλώνετε , μέσω τηλεόρασης, κουνώντας τους το χέρι σαν κακά παιδιά που είναι?  Το θυμό του λαού που εκπροσωπείτε και την πιθανότητα ο παρατεταμένος αυτός θυμός να οδηγήσει σε  πιο εντατικά τέτοια  φαινόμενα?  

Ποιος θα δείξει την ψυχραιμία, τη σωφροσύνη και την ωριμότητα που χρειάζεται, ποιος από τους σκληρά δοκιμαζόμενους πολιτικούς θα δείξει ότι στη συγκυρία αυτή  δεν επικεντρώνεται μόνο στον εαυτό του και στα θιγόμενα συμφέροντα του αλλά και στα θιγόμενα συμφέροντα της βάσης που τον εκλέγει? Ποιος θα κατανοήσει ότι με τη στάση τους αυτή ρίχνουν κι άλλο λάδι στη φωτιά και οι εκρήξεις βίας θα πολλαπλασιαστούν ως ακραία έκφραση αποδοκιμασίας και οργής των πολιτών?

Το δια ταύτα είναι όχι εάν έχουν δίκιο οι πολιτικοί που αποδοκιμάζουν τους προπηλακισμούς, δίκιο έχουν, αλλά ο τρόπος με τον οποίο το κάνουν και ο λόγος για τον οποίο το κάνουν. Το κάνουν με αλλαζονεία και εγωκεντρισμό , το κάνουν γιατί νοιώθουν ότι αδικούνται , λες και δεν έχουν οι ίδιοι αδικήσει τον κόσμο τους αφού δεν πάλεψαν γι αυτόν. Εξακολουθούν και παλεύουν μόνο για τα κεκτημένα τους , τα προσωπικά δικά τους και της συντεχνίας τους.