Ηπείρου και Πατησίων

Όταν άκουσα για το συμβάν στην Πλατεία Βικτωρίας πάγωσα. Αν δεν είναι αυτό τραγική ειρωνεία, τότε τι είναι? Αντάξιο αρχαίας τραγωδίας. Χάνεται η ζωή του πατέρα όταν έρχεται στη ζωή το παιδί. Μόνο που λείπει ο από μηχανής θεός να δώσει τη λύση στην Ευριπίδεια πλοκή. Στις μέρες μας οι θεοί δεν είναι πια αθάνατοι.

Η οδός Πατησίων, Σπ. Βασιλείου.

Απ' την άλλη βλέποντας την αντίδραση των κατοίκων της περιοχής, αρχικά σκέφτηκα ότι καταδικάζουν χωρίς να γνωρίζουν, χωρίς να κατανοούν, χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τους τις παραμέτρους. Ωστόσο κάτι κλώτσαγε μέσα μου. Από τη μία, κατανοούσα, συναισθηματικά, την αντίδραση των κατοίκων, από την άλλη αντιδρούσα, με τη λογική, στη διαμαρτυρία τους για τους μετανάστες.

Τελικά ποιος έχει δίκιο?  Κανείς ? Όλοι? Η αλήθεια είναι στις γκρίζες ζώνες των δρόμων και των πεζοδρομίων του παρά την Πατησίων κέντρου. 

Κάποτε καλές περιοχές, φαίνεται από τις αρχοντικές πολυκατοικίες και τις πλατείες, το έχουμε δει στις ελληνικές ταινίες, όπου , ως ευτυχές τέλος, ο Βέγγος εγκαθιστούσε τη σύζυγο στο ρετιρέ της πλατείας Κολιάτσου (Θα σε κάνω βασίλισσα).

Η σημερινή πραγματικότητα όμως είναι σκληρή. Οι περιοχές που ακολουθούν την Πατησίων μέχρι τη Γαλατσίου είναι σήμερα γκέτο και αυτό, πέρα από οποιοδήποτε ρατσισμό, δημιουργεί πλείστα προβλήματα σε όλους τους κατοίκους, αλλοδαπούς και ημεδαπούς, που θέλουν να ζήσουν ήρεμα. 

Η κρίση φέρνει φτώχεια και η φτώχεια εξαθλίωση και εγκληματικότητα, παγκόσμιος και απόλυτος κανόνας. Ρατσισμός ή όχι, το γκέτο είναι γεγονός.

Για να δούμε τι θα κάνουν γι αυτές τις περιοχές οι μελέτες και οι υλοποιήσεις τους, γι αυτές τις περιοχές που έχουν μόνο τσιμέντο και καθόλου προοπτικές.