Καλοκαίρια της καταγωγής

Λευκάδα.Αποψη της Χώρας από τα ιβάρια, όπως ήταν παλιά

Γεννήθηκα στην Αθήνα. Μεγάλωσα στην Αθήνα. Σε πολυκατοικία, σε πυκνοκατοικημένη περιοχή, με τα τσιμέντα της και τα όλα της. 

Αποψη της Γύρας.

Την πατρίδα μου τη γνώρισα μέσα από τις οικογενειακές διακοπές. Όταν, καλό Αύγουστο, έπαιρναν άδεια οι γονείς και πηγαίναμε στη Λευκάδα. Οι συγγενείς στη Λευκάδα. Η ιστορία της οικογένειας στη Λευκάδα. Ας έλεγε ο πατέρας μου ότι ήταν από την Πρέβεζα. Στη Λευκάδα πήγαινε διακοπές. Εκεί ήταν το πατρογονικό σπίτι της οικογένειας απ' όπου είχαν φύγει κάποια τέκνα της για να βρουν αλλού την τύχη τους.  Με τους θείους και τα ξαδέλφια του από τη Λευκάδα μιλούσε όλον τον υπόλοιπο χρόνο.

Στενό της Χώρας

Καμιά φορά, σ' αυτές τις οικογενειακές διακοπές, περνούσαμε και από την Πρέβεζα, να δει ο πατέρας μου το σπίτι όπου είχε μεγαλώσει (έχω πει, τυχαίο γεγονός η σύνδεση με την Πρέβεζα). να συναντήσει κάποιους παιδικούς φίλους, συνάδελφους στις σκανταλιές, να δούμε τη γιορτή της σαρδέλας. Λίγες μέρες μόνο. Οι βασικές διακοπές ήταν στη Λευκάδα.

Βεβαίως, εγώ και η αδελφή μου αρχίζαμε τις διακοπές μόλις τελείωναν τα σχολεία. Πηγαίναμε στο εξοχικό που είχαν σκαρώσει γρήγορα οι γονείς μου, κοντά στην Αθήνα, σε ένα άγνωστο τότε μέρος.  Ρεύμα δεν υπήρχε, φωτιζόμασταν με λουξ και λάμπες πετρελαίου, μαγειρεύαμε με υγραέριο και τα ψητά τα στέλναμε στο μοναδικό φούρνο,  τα χωράφια με τα στάρια τα θέριζαν τον Ιούνη κι απέμεναν τα υπόλοιπα να μας αγκαθώνουν τα πόδια μέχρι να πατηθούν.

Το κριτήριο για ν' αγοραστεί το οικόπεδο τότε ήταν μέχρι πού έφτανε ο παγοπώλης, αναγκαίος ο πάγος του για τη θερινή επιβίωση μιας γιαγιάς με τα δυο της εγγόνια.

Οι γονείς μου έρχονταν τα σαββατοκύριακα. Τους περίμενα με αδημονία, να μου φέρουν τον αθηναϊκό αέρα που μου έλειπε τόσον καιρό μακριά. Αλλά τον Αύγουστο, ξεκίναγε η Λευκάδα. Μπορεί να περνούσαμε κι από την Πρέβεζα, καμιά βόλτα από τα Γιάννενα ή την Πάργα αλλά το βασικό κομμάτι ήταν η Λευκάδα.

 Στα κρυστάλλινα νερά στο Περιγιάλι, αλλού γαλάζια, αλλού σμαραγδί κι αλλού πράσινα, κολυμπούσα ακούγοντας ιστορίες για τα νησιά του Ωνάση απέναντι, ιστορίες από τα χωριά, ιστορίες της οικογένειας.                                                                            

Το νησί από ψηλά

Ο πατέρας μου κι ο θείος μου έπιαναν χταπόδια και το βράδυ τα έψηναν στη θράκα και οι μυρωδιές τραβούσαν τουρίστες που έκαναν κάμπινγκ στα γύρω.
Καμιά φορά πηγαίναμε βόλτα με το πριάρι του θείου ή με το κανό που κουβαλούσαμε τόσα χιλιόμετρα για να το χαρούμε εκεί, στο Ιόνιο. Τα βράδια ο θείος ανοιγόταν με το πριάρι και έριχνε την κοφίνα. Τη μάζευε το πρωί γεμάτη με ροφούς και άλλα εκλεκτά ψάρια.


Άλλες φορές πηγαίναμε στο πανηγύρι στο Νυδρί, ποδαράτο ή με το αυτοκίνητο να χαζέψουμε. Εκεί ανακάλυψε ένας Αυστριακός που είχε πιάσει φιλίες με τους γονείς μου, τον Σπύριντον, έναν τύπο σε ένα καφενείο στο λιμάνι, όπου σερβίριζε νόστιμο παγωτό μαζί με φράουλα σταφύλι γλυκό του κουταλιού. Η μητέρα μου απ' την άλλη είχε ανακαλύψει τα τυροκούλουρα της κας Σταματίνας (ή κάπως έτσι ήταν τ' όνομα της), σε ένα παράδρομο του κεντρικού δρόμου.
Βολτάροντας στο Περιγιάλι, έξω από τα ενοικιαζόμενα και τα κάμπινγκ, πρωτάκουσα θυμάμαι τους Dire Straits να τραγουδούν το Sultans of Swing και μου άρεσε τόσο ώστε μου έμεινε το τραγούδι και το έψαξα όταν γύρισα στην Αθήνα.

Όταν ερχόταν η ώρα, κατεβαίναμε στη Χώρα να δούμε τις Γιορτές Λόγου και Τέχνης, να φάμε γλυκό απ' του μπάρμπα-Αντρέα, να επισκεφθούμε το μπάρμπα-Γιάννη και τη θειά Κούλα.

Λευκάδα, θύρα εκκλησίας

Πολύ δεν ήθελα να καταλάβω ότι η Αθήνα ήταν μια απρόσωπη και τυχαία πατρίδα, όπου  οι περισσότεροι από κάπου αλλού μαζευόμασταν.
Ατένιζα με συγκίνηση τη Γύρα από τη Φανερωμένη, κοίταζα με ενδιαφέρον  - για την εφηβική μου ηλικία- τις αγιογραφίες του Προσαλέντη, έβλεπα το μεγαλείο στην ποίηση του Βαλαωρίτη , εξυμνούσα  τη ζωή του Σικελιανού και κατάλαβα ότι ήμουν λευκαδίτισσα, ότι αυτή η επτανήσια νοοτροπία, πες την τρέλα, μου πήγαινε, ήταν μέσα μου. Επιτέλους είχα μια πατρίδα δική μου, διαφορετική από εκείνη των φίλων μου της εφηβικής παρέας, διαφορετική από εκείνη των γειτόνων, των συμμαθητών. Ένοιωσα ότι είχα πλέον μία ταυτότητα. Την οποία, βεβαίως, έπρεπε να υπηρετήσω.

Κατ' αρχάς, έπρεπε να ξεκαθαρίσει η σύγχυση που επικρατούσε στην εν Αθήναις οικογένεια σχετικά με την καταγωγή μας. Διότι ο πατέρας μου και η αδελφή του, μεγαλωμένοι στην Πρέβεζα, διέδιδαν ότι ήταν από εκεί και όχι από τη Λευκάδα. Και η άλλη μισή εν Αθήναις οικογένεια (του αδελφού του παππού μου  ), έλεγαν ότι είναι από τη Λευκάδα. Όχι, η σύγχυση έπρεπε να ξεκαθαρίσει,. Μέχρι σήμερα είμαι ταγός στην προσπάθεια αυτή. Η Λευκάδα είναι η πατρίδα της οικογένειας μας, από εκεί ερχόμαστε, το αίμα μας είναι λευκαδίτικο, η σκέψη μας και το ταμπεραμέντο μας είναι σαφώς επτανήσια. Τι αν δεν πέρασα παιδικά χρόνια στη Λευκάδα, τα παιδικά και εφηβικά μου καλοκαίρια είναι γεμάτα από τις αναμνήσεις της και γεμίζουν την ψυχή μου.

Καλό σαββατοκύριακο.
 

Καρδιά καλοκαιριού.

Καρπούζια, Diego Rivera

 Καρδιά του καλοκαιριού και πάμε ολοταχώς για τον Αύγουστο. Τη βγάζουμε με σαλάτες, με καρπούζι και με άλλα φρούτα, τη βγάζουμε στα  μπαλκόνια, στις βεράντες, στις πλατείες, στις παραλίες, με άλλα φρούτα. Παρακολουθούμε τις ειδήσεις σαν υπνωτισμένοι, λες και αφορούν άλλους και όχι εμάς, θερινή ραστώνη γαρ. 

Κάνουμε τα απολύτως απαραίτητα από τις δουλειές μας, επαγγελματικές, οικιακές, οτιδήποτε και το μυαλό μας είναι μόνο στο καλοκαίρι. 

Τι κάνω? Γενικεύω, υπεραπλουστεύω, ίσως το έχω ανάγκη , να νομίζω ότι σε όλους συμβαίνει ό,τι και σε εμένα το καλοκαίρι. 

Ξυπόλυτη σε σκονισμένα πατώματα, ζω πάνω σε καναπέδες, τρώω, κοιμάμαι εκεί, δεν πάω στο κρεβάτι μου, μόνο στη δουλειά μου. Ζω στο μπάνιο και στους καναπέδες. Και στο μπαλκόνι, όπου πίνω καφέ το πρωί, κοιτώ τα φυτά μου, σκέφτομαι πόσα ρούχα έχω να σιδερώσω και τα αφήνω να μαζεύονται σωρός. Πλύσιμο, συγύρισμα, ψώνια, μαγείρεμα, κουράζομαι και μόνο που τα σκέφτομαι. 

Ξυπόλυτη στην παραλία, νωρίς το πρωί, πριν καταλάβει ο ήλιος ότι είμαι εκεί, πριν γεμίσει κόσμο η θάλασσα, όταν το νερό έχει αυτή τη διαφάνεια την καταπληκτική και τη δροσιά που σε αναζωογονεί. 

Στις 10.00 έχω φύγει από την παραλία, την αφήνω στους άλλους, κάθομαι σε μια πολυθρόνα στη βεράντα της εξοχής και αναπολώ το βουνό και τη δροσιά του. Ναι, το ξέρω, εμμονή με το  βουνό.

Το μεσημέρι χαζεύω περιοδικά μέχρι να με πάρει ο ύπνος, για λίγο, να πάρει τη ζαλάδα της ζέστης. 
Οι βόλτες στην εξοχή κάποτε ήταν πιο αθώες, στα χωράφια, στη θάλασσα , άντε και σε κανένα κεντράκι, τώρα στις καφετέριες και το βράδυ στα clubs. Καθεμιά εποχή το στυλ της. 

Κάποτε η γιαγιά μου νοσταλγούσε, τώρα, φαίνεται, ήρθε η σειρά μου να νοσταλγώ κι ας έχω ,ακόμη , ψωμιά για να γίνω γιαγιά. 

Οθέλλο

 Οθέλλο και όχι Οθέλλος. Η παράσταση της 14ης Ιουλίου στο κηποθέατρο Παπάγου. Μαρκουλάκης-Κιμούλης. Σκηνοθέτες και πρωταγωνιστές. Μετάθεση του χρόνου πλοκής στο σήμερα. Πολλοί σκηνοθέτες το  έκαναν. Άλλοι έπεισαν, άλλοι όχι. Εδώ δεν πείθει. Δεν έχει καλά μελετηθεί, τα σκηνικά είναι ακατανόητα μερικές φορές ή άστοχα και δεν βοηθούσαν καθόλου στην  εξέλιξη  (όπως η απεικόνιση των πλοίων σε στυλ παλαιού χάρτη στην αρχή ή οι σκηνές της Ν. Υόρκης σε μεταγενέστερη σκηνή ενώ το έργο δεν έχει μετατεθεί και τοπικά). 

Η πρώτη μισή ώρα της παράστασης κυλούσε με τον κάθε ηθοποιό να λέει τις ατάκες του σα να ήταν μόνος στη σκηνή - με εξαίρεση τον Ιάγο-Μαρκουλάκη που έπρεπε να μονολογήσει- σα να μην έδενε το σύνολο, σα να μην είχε δουλευτεί.

Ο πατέρας της Δεισδαιμόνας ήταν η πρώτη απαγγελία που δεν έπεισε, οι αξιωματικοί το ίδιο καθώς και η μητέρα του Οθέλλου, η οποία επίσης έκανε απαγγελία. Γενικώς οι απαγγελίες ήταν τόσες πολλές ώστε να αναρωτιέσαι τι έκαναν οι πρωταγωνιστές-συνσκηνοθέτες. 

Η απογοήτευση ήταν η Γωγώ Μπρέμπου για την οποία στην αρχή πίστεψα ότι είχε βραχνιάσει και δε μπορούσε να μιλήσει  ενώ στη συνέχεια δε μπορούσα να πιστέψω την ακαμψία της φωνής της. Ναι, δεν είχε καλή άρθρωση αλλά δεν ήταν το βασικό πρόβλημα στην παράσταση. Ήταν το ότι δεν έπαιζε. Απήγγειλε. Κι αυτή.

Η Σμαράγδα Καρύδη προσπάθησε να στηρίξει το ρόλο της αλλά θα έπρεπε να τον δουλέψει πιο πολύ για να ξεφύγει από τους κωμικούς της ρόλους με τις κοσμικές προεκτάσεις.

Ο Μαρκουλάκης -Ιάγος πολύ καλός (όπως πάντα), ζούσε το ρόλο, ίσως να φάνηκε λίγο υπερβολικό το παίξιμο σε κάποιους αλλά το ζούσε. Έπαιζε βέβαια με την επίγνωση του φτασμένου καλού ηθοποιού που έχει άνεση με την υποκριτική. 

Ο Οθέλλος-Κιμούλης στήριζε κι αυτός το ρόλο του, έπαιζε κι αυτός με την άνεση του πολύπειρου  αλλά  (ο Μαρκουλάκης τον έχει ξεπεράσει προ πολλού, ίσως γιατί δουλεύει πιο εσωτερικά τους ρόλους του), μπορούσε και καλύτερα, αν και μου δίνει την εντύπωση ότι δεν ασχολείται όσο πρέπει πλέον με τους θεατρικούς του ρόλους και ότι έχει παγιδευτεί στην υποκριτική της φωνασκίας (την οποία, ευτυχώς, δεν πολυεφάρμοσε στην παράσταση) και της εξωτερίκευσης. Στο σινεμά είναι σαφώς καλύτερος. Πάντως στην τελευταία σκηνή ήταν πολύ καλύτερος από ό,τι στις προηγούμενες.

Ο Μπουρδούμης ήταν ένας αδιάφορος Κάσιος, δεν ασχολήθηκε να αποδώσει τις πτυχές του ρόλου του και, προφανώς, οι σκηνοθέτες, του το επέτρεψαν. Γιατί άραγε?

Η σκηνοθετική γραμμή, έτσι τουλάχιστον όπως περιγράφεται στο κείμενο σκηνοθεσίας του προγράμματος, δεν αποδόθηκε στην παράσταση ή, εγώ τουλάχιστον, δεν κατάφερα να δω πώς τόνισαν την αντιπαράθεση του "θέλω" και του "έχω" του Οθέλλου. Δεν μπαίνω στη λογική να κρίνω το κατά πόσο τονίζει εκείνα που ο συγγραφέας ήθελε να τονίσει δεχόμενη το γεγονός ότι οι σκηνοθέτες το θεώρησαν ως διασκευή και άρα πιο μακριά από το αρχικό κείμενο και τις αρχικές προθέσεις του συγγραφέα.

Εν κατακλείδι η παράσταση χρειαζόταν πολλή δουλειά ακόμη , τόσο για να βρει το σκηνοθετικό της σημείο αναφοράς, όσο και για να δέσουν οι ηθοποιοί, να απαλειφθούν τα φαινόμενα απαγγελίας και να επιτραπεί στους ηθοποιούς να δείξουν τις ικανότητες τους. 

Ακόμη δεν είμαι σίγουρη για τη χημεία Δεισδαιμόνας-Καρύδη και Κιμούλη-Οθέλλου (ίσως γιατί προσπαθώ να με πείσω ότι στην πραγματική ζωή η χημεία δεν είναι πάντα εμφανής) και θα ήθελα να δω αντιστροφή των δύο πρώτων ρόλων με Κιμούλη Ιάγο και Μαρκουλάκη Οθέλλο. 

Στα όρη, στα ψηλά βουνά νο 2.

Τριακόσιες και βάλε ήταν οι φετεινές φωτογραφίες από τα όρη, τα ψηλά βουνά. Δεν άντεξα να μη δείξω μία δόση ακόμη με εμβόλιμες κάποιες από την περσινή επίσκεψη. Αυτές είναι που δεν έχουν τόσο καλή ανάλυση όμως.

Λουλουδάκι φυσικό και άγριο, σαν ιβίσκος δε μοιάζει? Φωτογραφήθηκε στη Μοσιά Φενεού, Ιούλιος 2011.

Πέρυσι τα ίδια λουλούδια, λίγα χιλιόμετρα μακρύτερα, στην ωραία Γκούρα, έβγαιναν σε μπορντοροδοκόκκινο, αυτό θα πει ποικιλία του βουνού!

Και ανηφορίζουμε στη Μονή Αγίου Γεωργίου Φενεού. Εξωτερική άποψη με τον εξώστη.

Και ιδού και η εσωτερική αυλή. Ολάνθιστη.

Και μία καλλιτεχνική με το σήμαντρο.

Οι καλές οι φιλενάδες, που πάνε μαζί παντού.

...το ένα τ' άλογο θα είναι άσπρο...

...το άλλο τ' άλογο θα είναι μαύρο...

 Η λίμνη Δόξα, όπως φαίνεται από το μοναστήρι.

Κι όπως φωτογραφήθηκε ένα απομεσήμερο του Αυγούστου 2010

Βρύση στον κάτω μαχαλά

Κι αυτή εδώ η βρύση κρύβεται πίσω από το αγιόκλημα και τ΄άλλα άγρια αναρριχητικά

Εξω απ' την Ταρσό, η Παναγία των Βράχων, όπως φαίνεται απ' το δρόμο

  Ανηφορίζοντας το χωματόδρομο πάνω απ' τη Γκούρα, μόλις πάρεις τη στροφή, ο αέρας ψυχραίνει. Ιδού το οροπέδιο της Σκαφιδιάς. Τα άγρια άλογα ήταν κρυμμένα. Οι νεράϊδες βγαίνουν μόνο τη νύχτα.

                                                                                 

Μήπως την ημέρα μένουν κοντά στα έλατα, κάτω απ' την κορυφή της Μεγάλης Ζήρειας, μεταμορφωμένες σε κωνικούς θάμνους?

Η λίμνη Δασίου. Δρακόλιμνη. Γεμίζει απ' τα χιόνια το χειμώνα, ξεραίνεται το καλοκαίρι.

Και γίνεται μονοπατάκι που πάει προς τα έλατα...

Δεν είναι θαύμα της φύσης το γαϊδουράγκαθο?

Το Στενό όπως φαίνεται από τη Γκούρα

Το πηγάδι στον ερημωμένο κήπο του αρχοντικού Οικονόμου-Γκούρα.

Και το αρχοντικό, όπως φαίνεται από τον κήπο.

Και το αρχοντικό Σαρλή ατενίζει από ψηλά.

Μου άρεσε η αντίθεση ανάμεσα στο ρετρό φανάρι και στον φθαρμένο τοίχο

Η εκκλησία των Αγίων Ταξιαρχών χτίστηκε το 1880 από τοπική πέτρα.

 Και την καμαρώνω πίνοντας σπαστή σοκολάτα στου Μπεκιάρη, κάτω από τον ίσκιο της μουριάς.

Σε λίγο το φεγγάρι θα ανέβει στον ουρανό. Μόλις ξεπρόβαλλε πάνω απ' το βουνό.

Δυό ώρες και 170 χιλιόμετρα από την Αθήνα

Αλογάκι βοσκάει δίπλα στη λίμνη Δόξα

Τα πήρα βέβαια τα όρη και τα βουνά. Για λίγες μέρες μόνο αλλά ήταν βάλσαμο σ' αυτήν την αίσθηση  της ζέστης που περιβάλλει τα πάντα όταν το ελληνικό καλοκαίρι αρχίζει να σοβαρεύεται. Δροσιά ( μέχρι ζακετάκι έβαλα το βράδυ ), χλωρή φύση, ήλιος που δεν σε αρρωσταίνει, πράσινο να χαϊδεύει το μάτι. Και αυτήν την ησυχία, την χωρίς τουρίστες και κόσμο να μαζεύεται στη θάλασσα, πρωί και βράδυ.

Κόντρα στον ήλιο που μόλις φάνηκε από τα βουνά.

Τόσα χρόνια τα καλοκαίρια στη θάλασσα, θέλω και μια δόση βουνού, τη δροσιά του, την ησυχία του, την αγνότητα του. 

Κι ελπίζω να το χαίρομαι για λίγο ακόμη γιατί εκεί πάνω, στη Ζήρεια, στην περιοχή του Φενεού, μέχρι πέρυσι, όλοι ονειρεύονταν να χτίσουν ξενώνες. Και ήδη έχουν χτιστεί αρκετοί. Αλλά η κρίση ακύρωσε τα όνειρα. Ήδη πωλούνται μερικοί. Ανεπιτυχώς μέχρι στιγμής.  

Σαν κρεμαστό το μπαλκόνι ατενίζει τον κάμπο και πιο πέρα, τα βουνά.

Η Γκούρα στην ορεινή Κορινθία είναι το πιο όμορφο χωριό του οροπεδίου Φενεού. Έχει πιάσει το καλύτερο σημείο στη Ζήρεια, με πανοραμική θέα στον κάμπο του Φενεού και στο Χελμό απέναντι.

Το χωριό Φενεός ή Συβίστα, όπως φαίνεται από τη Γκούρα

Η είσοδος της αυλής του αρχοντικού Οικονόμου Γκούρα.

Το αρχοντικό Οικονόμου Γκούρα το πνίγει το πράσινο, ο χρόνος κι η εγκατάλειψη.

Η βλάστηση αγκαλιάζει τα πέτρινα σπίτια και κατεβαίνει στην πλατεία με τα αρχιτεκτονήματα της εκκλησίας των Αγίων Ταξιαρχών και του αρχοντικού Οικονόμου Γκούρα.  Χωρίς να έχω καταγωγή από την περιοχή, οι συγκυρίες έτυχαν να την επισκέπτομαι κατά καιρούς από τα μικράτα μου.

Μια γωνιά στην πλατεία στη Γκούρα

Είναι μαγικό μέρος η ορεινή Κορινθία, Αρκαδία κατά τους αρχαίους, με ξεχωριστή χλωρίδα και πλούσια πανίδα. Γι αυτό και εντάσσεται στο δίκτυο Natura. 

Γκούρα, η πλατεία το μεσημέρι.

Όλο το οροπέδιο Φενεού, με άγρια βλάστηση, πυκνά δάση ελάτης και οξυάς αλλά και ακακίας, που εναλλάσσονται με καλλιέργειες και περιβόλια, καστανιές, κερασιές και καρυδιές, ασκεί γοητεία, ιδίως με τα χωριά του να κρέμονται γύρω του, σαν κρεμασμένα στις πλαγιές των βουνών, της Ζήρειας και του Χελμού.

Η Μοσιά, το Μεσινό, η Γκούρα, το Στενό, η Ταρσός, ο Φενεός, (Συβίστα), η αρχαία Φενεός (Καλύβια), το Πανόραμα.
Με τα αξιοθέατα τους, τη λίμνη Δόξα, τη μονή Αγίου Γεωργίου Φενεού, την Παναγία των Βράχων, τη Σκαφιδιά, το σπήλαιο του Ερμή.

Ο Ερμής γεννήθηκε ανάμεσα σε τούτα τα δάση αλλά και ο Πάνας , ανάμεσα σε τούτα τα φυλλώματα έπαιζε το σουραύλι του και χόρευαν οι Νύμφες. Για να μην πούμε πως ο Ηρακλής στην περιοχή πέτυχε μερικούς από τους άθλους του, όπως αυτούς που αναφέρονται στις Στυμφαλίδες Όρνιθες και στο λιοντάρι της Νεμέας.

Στη Γκούρα, το καφενείο απέναντι από την εκκλησία

Καθώς ανηφορίζει ο δρόμος στον άνω μαχαλά της Γκούρας, ξεπροβάλλει το αρχοντικό  Σαρλή.

 

Σπίτια του κάτω μαχαλά στη Γκούρα, πνιγμένα στο πράσινο

Δυό μέρες έκανα να συνηθίσω ξανά τη ζέστη της Αθήνας.

Δυσκολίες...

Φρουτάκια, τα κυριολεκτούμενα.

Σέρνομαι μεταξύ προβλημάτων με τη σύνδεση μου, δουλειάς (που πάντα με θυμάται πριν τις διακοπές) και άλλων τινών τα οποία δεν είναι της παρούσης. Γι αυτό άλλωστε και η απουσία μου από τις αναρτήσεις.

Από το gr.photaki.com

Αλλά και σήμερα περίμενα μια ώρα - τρόπος του λέγειν- να κατέβει η σελίδα και να ανοίξει η σελίδα της ανάρτησης, οι δε φόρμες σχολίων στα ιστολόγια που παρακολουθώ, δεν κατεβαίνουν καν. Αυτά και μετά την αλλαγή του modem-router. Να δούμε τι άλλο θα δοκιμάσουμε τώρα πια που δεν ζούμε, (εγώ δηλαδή) χωρίς διαδίκτυο. 

Κατά τ' άλλα, το κίνημα των αγανακτισμένων παρουσιάζει κάμψη και δοκιμάζεται η μαζικότητα του λόγω καλοκαιρινής ραστώνης και μετά τις ανταλλαγές φιλοφρονήσεων των ΜΑΤ και των διαμαρτυρομένων. Να ξέρετε, γι αυτούς είπε ο πρωθυπουργός ότι τα φαινόμενα βίας δεν γίνονται αποδεκτά από την πολιτεία και ότι η πολιτεία δε μπορεί να δεχτεί οργανωμένη ή και αυθόρμητη βία. 

Τα ΜΑΤ εννοούσε. Ισως και το ποδόσφαιρο, αν και τώρα παίζουν τα στημένα παιχνίδια.

Από το exothema.com

Και όσο γι αυτό το "...ο λαός επικροτεί τις μεταρρυθμίσεις", ασχολίαστον. Ίσως νομίζει ότι πρωθυπουργεύει σε άλλη χώρα.

Όπως όλοι οι πολιτικοί συσπειρώθηκαν πίσω από την ιδέα του κοινοβουλευτισμού και της δημοκρατίας μετά τα επεισόδια εις βάρος βουλευτών.

Μα δεν κινδυνεύει ο κοινοβουλευτισμός, οι βουλευτές κινδυνεύουν. Το έλλειμμα δημοκρατίας όμως, συνήθως προέρχεται από το κράτος και το παρακράτος, εκεί πρέπει να ερευνηθεί το θέμα, αλλά, πάει, πέρασε κι αυτό, την επόμενη φορά.

Ίσως γι αυτό έσπευσε (έσπευσε, τρόπος του λέγειν), να αναγγείλει ο Πρόεδρος της Βουλής περικοπές και στον τιτάνιο προϋπολογισμό της Βουλής, στα αυτοκίνητα και στις αποζημιώσεις ανά επιτροπή. Ακουγόταν αρκετά τον τελευταίο καιρό ότι με τη συμμετοχή στις επιτροπές οι βουλευτές είχαν ισοφαρίσει τα κοψίματα στις αποζημιώσεις τους και ίσως και κερδίσει και κάτι παραπάνω. Φήμες. 

Από το melissocosmos.gr

Η Εκκλησία όμως φυλά τη δική της περιουσία και θα την αξιοποιήσει για να κοινωνικό έργο. Κανένα αναπτυξιακό, τίποτα? 

Μπα, δε βαριέσαι. Καλοκαίρι έχουμε, να κάνουμε καμιά βουτιά και όταν γυρίσουμε στην πόλη μαζί θα έχουν έρθει και τα ραβασάκια της οικονομικής πολιτικής. Ο ταμπλάς ακολουθεί. Τα υπογλώσσια από δίπλα.

Από το jadielisicous.blogspot.com

Ο επερχόμενος καύσωνας άλλωστε, θα τα κάψει όλα, θα τα τσουρουφλίσει, τα μυαλά θα κλουβιάνουν από τη ζέστη και τα πόδια με το ζόρι θα σέρνουν το σώμα μέχρι το νερό. Του ντους ή της θάλασσας, όπως μπορεί ο καθένας. 

Καλό σαββατοκύριακο και θα ακολουθήσει ανάρτηση για τα βουνά τα οποία θα πάρω για να ξεφύγω.