Πιεζόμαστε, στυβόμαστε

φίδια μας έχουν ζώσει

αναπνοή δεν παίρνουμε,        

όλα τα έχουμε  δώσει

να δούμε τι άλλο θα κάνουμε 

μετά την 6η δόση.

Πόσο βασανιστικό είναι να μην είσαι οικονομολόγος στην Ελλάδα το 2011! Ακούς δεξιά-αριστερά για λύσεις, για μεθόδους, για προοπτικές, για μη προοπτικές, αν θα βγει σε καλό το νέο κούρεμα, αν θα βγει σε κακό, αν μας παίρνει να χτυπήσουμε το χέρι στο τραπέζι και να απαιτήσουμε, αν πρέπει να συνταχθούμε με ό,τι μας λένε και να συμμορφωθούμε στα κελεύσματα, αν θα καταστραφούμε...

 

Πόσο βασανιστικό είναι να είσαι οικονομολόγος στην Ελλάδα το 2011! Σε ρωτούν συνέχεια για την κατάσταση και τι δέον γενέσθαι κι εσύ δεν ξέρεις τι ν' απαντήσεις. Τόσα έμαθες στο Πανεπιστήμιο, θεωρίες που επαληθεύτηκαν και άλλες οι οποίες απεδείχθησαν άνθρακες αντί θησαυρού, το risk management και η Βασιλεία, η πεταλούδα που πετά στο Πεκίνο και οι αντιδράσεις των αγορών. Πώς να τα συνδυάσεις όλα αυτά και τις πολιτικές σκοπιμότητες μαζί, πώς να βγάλεις μιαν άκρη, ένα συμπέρασμα και πώς να το παρουσιάσεις. 

Όλοι έχουμε γίνει λίγο οικονομολόγοι στην Ελλάδα, λίγο πολιτικοί αναλυτές και πάνω απ' όλα νεόπτωχοι. Και οσονούπω πολύπτωχοι. Νέος όρος που δηλώνει τη φτώχεια σε πολλές διαστρωματώσεις και σε πολλά επίπεδα. 

Δηλαδή φτώχεια και ένδεια σε κάθε οικονομική διαστρωμάτωση του πληθυσμού και φτώχεια και ένδεια όχι μόνο οικονομική αλλά και αξιών, προοπτικών, δημοκρατίας, κινητοποίησης, μέχρι και κρατικής οντότητας, όπως φαίνεται ήδη από το αγαπημένο μας  Μεσοπρόθεσμο του Ιουλίου.

Δυστυχώς οι συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις αγανακτισμένων προσφέρουν άλλη μια ευκαιρία σε agent provocateurs να δράσουν αλλά και πότε, εδώ και δεκαετίες, ίδρωσε το αυτί των κυβερνώντων από πορείες και διαδηλώσεις? Μόνο σαν άσκηση μαζικότητας του κόσμου λειτουργούν αλλά απέτυχαν ως προς την περιφρούρηση τους και την ενότητα τους.  

Μας λείπει η προοπτική και μαζί μ' αυτήν η αισιοδοξία και η κινητοποίηση. Δεν έχουμε από πού να πιαστούμε για να αντλήσουμε θετική σκέψη. Η αγωνία της καθημερινότητας μας  ξεπερνά και συντρίβει την ελπίδα. Η ανικανότητα των διοικούντων να φέρουν αποτελέσματα και η αδιαφορία τους για τον λαό ο οποίος τους εξέλεξε είναι αποκαρδιωτική. Και επαγγέλονται πόλεμο! Ποιοί όμως είναι οι πολέμιοι, δε διευκρινίζουν.

Εγώ πάλι λέω ότι η αναφορά στον πόλεμο πρέπει να γίνεται με προσοχή και όχι με αμετροέπεια. Διότι ο πόλεμος θέλει και καλούς στρατηγούς με σχέδιο και στρατηγική. Ο πόλεμος θέλει και εμψύχωση και κοινό στόχο, κοινό όραμα. Ο πόλεμος προϋποθέτει και στρατοδικεία και συνοπτικές διαδικασίες τιμωρίας για όσους προδίδουν, όσους ετοιμάζουν θέρετρα, απολαμβάνουν σάουνες και άλλες παροχές, ως άλλοι Σαντάμ τις μέρες του εμπάργκο που εξαντλούσε τα λίγα που μπορούσε να ζητήσει όχι σε φάρμακα και άλλα είδη πρώτης ανάγκης αλλά σε ηλεκτρονικά, καλλυντικά και άλλες παροχές πολυτελείας για τον εαυτό του και την αυλή του.

Αυτό που εισπράττω εγώ είναι ότι ο κοινοβουλευτισμός εμπράκτως αποδοκιμάζεται και οδεύει στην κατάρευση μαζί με το σύστημα που αποδεικνύεται ανεπαρκές. Απελπισμένα στρέφω τη φρόνηση μου προς το δικαίωμα των ανθρώπων να διαφυλάξουν την αξιοπρέπεια τους. Όχι δε θα μιλήσω για διαφύλαξη του Συντάγματος, αν και νομικός. Γιατί το Σύνταγμα, αν και θεμελιώδης νόμος του κράτους, με μεγαλόπνοα άρθρα,συχνά-πυκνά και όλο και συχνότερα-πυκνότερα, παραβιάζεται. Τον τελευταίο καιρό δε, παραβιάζεται σε τέτοιο ποσοστό ώστε να κινδυνεύει να φτάσει η κατάλυση κοντά στον πυρήνα του, δηλ. σε εκείνες τις αρχές οι οποίες υπαγορεύουν την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Υ.Γ. 

Εκτός του ότι δεν περίμενα ότι θα μιλούσα ξανά όπως μιλούσα στην αμαρτωλή μου εφηβεία, οφείλω να δηλώσω ότι προσπάθησα μετά τις διακοπές να συνεχίσω το blogging αλλά η ανάγκη να πάρω μπρος για άλλα δύσκολα με κράτησαν μακριά του προκειμένου να μην αγχωθώ.

Υ.Γ.νο2. Η γελοιογραφία είναι από το www.el.toonpool.com