Monopoly χωρίς τέλος

Σύμβολα των Chetniks

Πολλά τα θέματα μας στο εσωτερικό αλλά και πολύ θολό το τοπίο εν ημίν αλλά και πέριξ ημών. Αναδιάρθρωση, κούρεμα, συναίνεση, επιστροφή στη δραχμή, πολιτική κόπωση, αλλοδαποί φοροεισπράκτορες, 5η δόση, όλα έχουν μπει σε μία ευρωπαϊκή Monopoly της οποίας οι παίκτες παίζουν ανάλογα με τις επιδιώξεις τους και τα πολιτικά τους παιχνίδια. 

Τι βιβλίο θα γίνει μετά από κάποιες δεκαετίες, όχι πολιτικής ανάλυσης, αλλά είτε από εκείνα του στυλ "απομνημονεύματα πολιτικού παράγοντα" σε αμερικάνικο στυλ, σαν αυτά του Χόλμπρουκ, είτε του στυλ SAS και άλλα κατασκοπευτικά, γεμάτα από παρασκήνιο και σασπένς.

Ελληνες εθελοντές με το είδωλο τους

Τέτοιου είδους βιβλίο μου θυμίζει η -επιτέλους!- σύλληψη του Μλάντιτς, του πάλαι ποτέ πανίσχυρου Σερβοβόσνιου στρατηγού. Βεβαίως, μετά τη σύλληψη του Κάρατζιτς, ήταν θέμα χρόνου και η δική του σύλληψη καθώς, με τον τρόπο αυτό, φαίνεται η πρόθεση της Σερβίας να ξεφύγει από την απομόνωση και να συγχρονιστεί με τη διεθνή κοινότητα.

Σήμερα όλα τα ΜΜΕ στην Ελλάδα μιλούν για τη σφαγή στη Σρεμπρένιτσα ενώ 15 χρόνια πριν, τα ίδια ΜΜΕ εκθείαζαν τον Μλάντιτς, έλληνες εθελοντές πολεμούσαν στο πλάϊ του και στο πλαϊ παραστρατιωτικών και ελληνικές ΜΚΟ τον στήριζαν και του ζητούσαν να τους υποδείξει πληθυσμούς για ανθρωπιστική παρέμβαση. Χωρίς καμία διάθεση αυτοκριτικής από την ελληνική πλευρά για τις ενέργειες τους, τότε, Κάρατζιτς και Μλάντιτς, ήταν φίλοι μας αφού ήταν σερβικής καταγωγής. Κι εκείνοι έπαιζαν τη δική τους Monopoly εκεί και αρχηγός ήταν ο Μιλόσεβιτς.

Σύμβολα των Ustashi

Τσέτνικ και Ούστασι, τα εθνικιστικά τάγματα-συνεργάτες των ναζί, ξαναγεννήθηκαν μέσα από τις εθνικιστικές κορώνες του Μιλόσεβιτς, ο οποίος, για να καλύψει τα σκάνδαλα του και για να αναρριχηθεί στην εξουσία, πάτησε πάνω στο σερβικό εθνικισμό. Κι αυτός ο εθνικισμός δεν ήθελε πολύ για να ξυπνήσει και για να αρχίσει να παίρνει κεφάλια μαζί με τον κροατικό εθνικισμό.

Από το 2000, όταν δολοφονήθηκε ο παραστρατιωτικός Αρκάν στο λόμπυ  ξενοδοχείου στο Βελιγράδι, από το  2003,  όταν  δολοφονήθηκε ο τότε πρωθυπουργός της Σερβίας Ζόραν Τζίτζιτς ο οποίος ήταν προσανατολισμένος στην ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας, μέχρι σήμερα, η Σερβία φαίνεται να έχει ωριμάσει και να μην αφήνει πια να εκτρέφονται παρακρατικές δυνάμεις που σκοτώνουν όποιους φοβούνται οι αρχηγοί της Μονόπολης.

Αφίσα της ταινίας "The Chetniks" του 1943.

Αντιθέτως, στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη τα πράγματα δεν δείχνουν πολύ καλά. Το Ντέϊτον επέβαλε τη θέσπιση ενός κράτους του οποίου η ενότητα ράφτηκε κατά παραγγελία στηριζόμενη στην αναγκαστικού ελιγμού Ομοσπονδία που είχαν κάνει οι Βοσνιοκροάτες (Bosnian Kroats) με τους Βοσνιομουσουλμάνους (Bosniacs) και στην οντότητα της Σερβικής Δημοκρατίας της Βοσνίας (Republika Srpska) των Βοσνιοσέρβων, οι οποίες εκλήθησαν να φτιάξουν κράτος και να συγκυβερνήσουν έχοντας και εσωτερικό σύνορο μεταξύ τους (την Inter-Entity Boundary Line!), έχοντας τρεις κυβερνήσεις, μία για κάθε εθνότητα και μία τριμελή κεντρική. Σήμερα θεωρείται πρόοδος ότι η ιδιότυπη αυτή εσωτερική συνοριακή γραμμή δεν φυλάσσεται και δεν γίνεται έλεγχος! 

Οι δε Σέρβοι της Βοσνίας, περιμένουν τη στιγμή που θα ενωθούν με τη Σερβία και αντιστοίχως οι Κροάτες της Κροατίας με τη μητέρα Κροατία. Φρούδες ελπίδες καθώς , ακόμη και σήμερα, μετά τις εθνικές εκκαθαρίσεις  και τις σφαγές του πολέμου, εξακολουθεί να υπάρχει διασπορά μουσουλμανικών πληθυσμών, κυρίως ανά θύλακες. Αν γίνουν οι ενώσεις με τις μητέρες-πατρίδες, οι εξισλαμισμένοι Σλάβοι που σήμερα λέγονται Bosniacs (σε αντιπαραβολή με το Bosnians, το οποίο δηλώνει το Βόσνιο υπήκοο ανεξαρτήτως εθνότητας), θα παραμείνουν μετέωροι. Ιδού γιατί υπάρχει ακόμη πολύς δρόμος για το βοσνιακό εν μέσω ονείρων για Oύστασι και Τσέτνικ. Και οι μνήμες είναι ζωντανές και ξυπνάνε κάθε που ακούγεται ένα όνομα εγκληματία πολέμου, κάθε που ακούγεται μία πόλη που κάηκε, ένας ομαδικός τάφος που ανακαλύφτηκε, μία νάρκη που έσκασε.     

Η πόλη του Bihac, μουσουλμανικός θύλακας.

Ασθμαίνον και υπερτοφικό μη ιστορικό κέντρο

Το ιστορικό κέντρο πεθαίνει, γεμίζει από εγκληματικότητα, ηθοποιοί και λοιποί κάτοικοι βγαίνουν στην τηλεόραση να διηγηθούν περιστατικά και όλοι μιλούν για διάσωση του ιστορικού κέντρου. Διάσωση από τι ακριβώς? Και μόνο το ιστορικό κέντρο έχει πρόβλημα, με το μη ιστορικό τι γίνεται? 

Αθηνά Παλλάδα, Gustav Klimt

Σήμερα στην Πατησίων, από το Οικονομικό Πανεπιστήμιο μέχρι την Κολιάτσου, στα πεζοδρόμια ήταν απλωμένα πανιά με κάθε λογής αντικείμενα προς πώληση.  Αναρωτιέμαι πόσα απ' αυτά ήταν ψαρεμένα
απ' τους κάδους σκουπιδιών στους οποίους σκάβουν με επιμέλεια όλες τις ώρες της ημέρας ρακοσυλλέκτες. 

Σήμερα γύρω από τους κάδους απορριμάτων τριών διαδοχικών τετραγώνων υπήρχαν μεγάλα αντικείμενα, στρώματα, ντουλάπια, παλιές πόρτες,παλιές καρέκλες.

Σήμερα, δίπλα από άλλους κάδους απορριμάτων υπήρχαν σκόρπια σκουπίδια, λες και είχαν ξεσκίσει οι γάτες τις σακούλες με τα σκουπίδια.

Πριν λίγες ημέρες άκουσα το Δήμαρχο Αθηναίων να προαναγγέλλει διάφορους φορείς αρωγής οι οποίοι θα εγκατασταθούν στα Πατήσια, όπου ήδη υπάρχει ένας ξενώνας αστέγων. Κάδος απορριμάτων τα Πατήσια, στα οποία γεννήθηκα και μεγάλωσα.   

Σε λίγες ημέρες, όπως κάθε εβδομάδα, έξω από το πατρικό μου στα Πατήσια, θα στρατοπεδεύσουν αθίγγανοι και άλλοι, λίγο πιο πέρα από τη λαϊκή, οι οποίοι θα πωλούν τα εμπορεύματα τους. Φεύγοντας, θα αφήσουν πίσω τους σκουπίδια τα οποία θα στολίζουν το δρόμο για μέρες. 

Πολλή κουβέντα γίνεται για την ανάπλαση του κέντρου της Αθήνας. Ανάπλαση γίνεται στο Μεταξουργείο, στον Κεραμεικό, στην Πειραιώς, σε όλες τις περιοχές του κέντρου όπου ανακάλυψαν οι επαγγελματίες της εκμετάλλευσης γης ότι υπάρχουν ελεύθεροι χώροι, αρχαιολογικά ευρήματα και  άλλα σημεία αναφοράς άρα και προοπτικές. 

 

Κατάλοιπο της αστυφιλίας ακόμα τη δεκαετία '80 και αρχές '90 οι περιοχές της Κυψέλης, των Πατησίων, του Αγίου Παντελεήμονα και της πλατείας Βικτωρίας δεν είχαν ξεπέσει ακόμη αλλά η μοίρα τους στη συνέχεια θα ήταν αντιστρόφως ανάλογη με αυτές τις οποίες οι μικροαστοί και αστοί Αθηναίοι των μεταλοπεμικών χρόνων σνόμπαραν: Θησείο, Μεταξουργείο, Κεραμεικός, Ταύρος, Πετράλωνα, Γκάζι, Ψυρρή. Ακόμη και το αστικό και κάτω από την Ακρόπολη Κουκάκι δεν ακουγόταν όπως η από τη δεκαετία του ' 70 ήδη κορεσμένη Πατησίων και οι πέριξ αυτής περιοχές. 

Στο υπερκορεσμένο και πνέον τα λοίσθια μη ιστορικό κέντρο  τι θα αναπλάσουν, το τσιμέντο που είχε καλύψει τα πάντα ήδη από το 1970? Τι προοπτικές έχουν αυτές οι περιοχές με τα υπόγεια και από ένα Ασιάτη σε κάθε κάδο να ψάχνει το επόμενο εμπόρευμα που θα πουλήσει ? Γενικεύσεις? Ίσως. Αλλά η κατάσταση είναι γενικώς έτσι.

Εργα πνοής, ιδρύματα, πολιτιστικές δραστηριότητες χρειάζεται το ταλαίπωρο μη ιστορικό κέντρο για να εξισορροπήσει - σε ένα βαθμό, μη γελιόμαστε - τις προοπτικές των  πρώην υποβαθμισμένων και ,επιτέλους, δικαιωμένων περοχών του ιστορικού κέντρου. Θετικότατο, πλην όμως μεμονωμένο,και τυχαίο, παράδειγμα η βιβλιοθήκη του Θεατρικού Μουσείου η οποία στεγάζεται στην πλατεία Καλλιγά.

Και για να θυμηθούμε πώς ήταν η Αθήνα τη νύχτα πριν από δεκαετίες.

 

Μες στο Μουσείο

Χωρίς πολλά λόγια ας απολαύσουμε απόψε μαζί με το φεγγάρι τη νύχτα Μουσείων, ας ξεχυθούμε στους δρόμους μιας Αθήνας που δεν τη φοβόμαστε κι ας περπατησουμε μπροστά από τα έργα, τους διαλόγους, τα ιστορήματα. Ας γίνουμε λιλλιπούτειοι τραγουδώντας μες στο μουσείο.

Η Α.Μ. ο Βασιλεύς των Ελλήνων.

 

Εχουμε χάσει τον Βασιλέα των Ελλήνων και αναζητείται. Παρακαλώ όποιος γνωρίζει κάτι, ας τηλεφωνήσει στο ανωτέρω της αφίσας τηλέφωνο, στη... γκαρσονιέρα φυσικά! 

Σημ. Η παρούσα ανάρτηση δεν έχει σκοπό να θίξει τον Κωνσταντίνο, πρώην βασιλέα της Ελλάδας , ως ιστορικό πρόσωπο,  ούτε και τους εναπομείναντες υποστηρικτές του αλλά απορεί : Αυτοί που αναρτούν το είδωλο τους στις κολόνες της Αχαρνών, μαζί με ενοικιαστήρια, τι κάνουν, τον τιμούν έτσι? 

Ηπείρου και Πατησίων

Όταν άκουσα για το συμβάν στην Πλατεία Βικτωρίας πάγωσα. Αν δεν είναι αυτό τραγική ειρωνεία, τότε τι είναι? Αντάξιο αρχαίας τραγωδίας. Χάνεται η ζωή του πατέρα όταν έρχεται στη ζωή το παιδί. Μόνο που λείπει ο από μηχανής θεός να δώσει τη λύση στην Ευριπίδεια πλοκή. Στις μέρες μας οι θεοί δεν είναι πια αθάνατοι.

Η οδός Πατησίων, Σπ. Βασιλείου.

Απ' την άλλη βλέποντας την αντίδραση των κατοίκων της περιοχής, αρχικά σκέφτηκα ότι καταδικάζουν χωρίς να γνωρίζουν, χωρίς να κατανοούν, χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τους τις παραμέτρους. Ωστόσο κάτι κλώτσαγε μέσα μου. Από τη μία, κατανοούσα, συναισθηματικά, την αντίδραση των κατοίκων, από την άλλη αντιδρούσα, με τη λογική, στη διαμαρτυρία τους για τους μετανάστες.

Τελικά ποιος έχει δίκιο?  Κανείς ? Όλοι? Η αλήθεια είναι στις γκρίζες ζώνες των δρόμων και των πεζοδρομίων του παρά την Πατησίων κέντρου. 

Κάποτε καλές περιοχές, φαίνεται από τις αρχοντικές πολυκατοικίες και τις πλατείες, το έχουμε δει στις ελληνικές ταινίες, όπου , ως ευτυχές τέλος, ο Βέγγος εγκαθιστούσε τη σύζυγο στο ρετιρέ της πλατείας Κολιάτσου (Θα σε κάνω βασίλισσα).

Η σημερινή πραγματικότητα όμως είναι σκληρή. Οι περιοχές που ακολουθούν την Πατησίων μέχρι τη Γαλατσίου είναι σήμερα γκέτο και αυτό, πέρα από οποιοδήποτε ρατσισμό, δημιουργεί πλείστα προβλήματα σε όλους τους κατοίκους, αλλοδαπούς και ημεδαπούς, που θέλουν να ζήσουν ήρεμα. 

Η κρίση φέρνει φτώχεια και η φτώχεια εξαθλίωση και εγκληματικότητα, παγκόσμιος και απόλυτος κανόνας. Ρατσισμός ή όχι, το γκέτο είναι γεγονός.

Για να δούμε τι θα κάνουν γι αυτές τις περιοχές οι μελέτες και οι υλοποιήσεις τους, γι αυτές τις περιοχές που έχουν μόνο τσιμέντο και καθόλου προοπτικές.

 

Ημέρα της Ευρώπης

Η Ευρώπη, 1588, Σεμπάστιαν Μύνστερ.

Ένας ταύρος κάποτε, με την ψυχή και το πονηρό μυαλό του ερωτύλου Δία, πόθησε μια όμορφη πριγκίπισσα των Φοινίκων, την Ευρώπη, την απήγαγε και την πήγε στην Κρήτη.

Ήταν αδελφή της Ασίας η Ευρώπη, όπως την ήθελε ο Ησίοδος? Ήταν κόρη του Ωκεανού?
Πάντως οι αρχαίες ελληνικές αναφορές συγκλίνουν ότι η Ευρώπη ερχόταν από την Ασία. Ευρασία. Μία ήπειρος. Η οποία χωρίστηκε σε δύο, στην Ασία και στην Ευρώπη. Αλλά τα σύνορα τους, ακόμη και σήμερα είναι ρευστά.
Κατά τον Οργανισμό για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη, τα σύνορα της Ευρώπης φθάνουν μέχρι την Κίνα και όχι μέχρι τα Ουράλια όρη, όπως είναι και γεωγραφικά δεκτό.
Αλλά αν αυτό γίνεται για λόγους πολιτικής σκοπιμότητας και διεύρυνσης του Οργανισμού, υπάρχουν κι άλλοι διεθνείς οργανισμοί οι οποίοι διευρύνουν τα ευρωπαϊκά τους όρια. Το Συμβούλιο της Ευρώπης έχει ως σύνθημα "47 χώρες, 1 Ευρώπη". Μέλος του είναι και η Ρωσσία.
Αν δούμε τα παραπάνω στο πρίσμα προσπάθειας δημιουργίας μιας κοινής ευρωπαϊκής κουλτούρας ή ενσωμάτωσης της σε ένα νομικό μόρφωμα, τότε ο πλέον γνωστός, δραστήριος και προβεβλημένος ευρωπαϊκός οργανισμός, η Ευρωπαϊκή Ένωση, είναι η σημαντικότερη προσπάθεια ανάδειξης μιας ευρωπαϊκής ενότητας, μετά τον Καρλομάγνο και το βασίλειο των Φράγκων.

Η σημερινή Ευρώπη γιορτάζει την ημέρα της στις 9 Μαΐου, την επέτειο που το 1950, ο υπουργός εξωτερικών της Γαλλίας, ο Robert Schuman, διεκήρυξε την ίδρυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης Άνθρακα και Χάλυβα. Επτά χρόνια αργότερα η Ένωση αυτή μετατράπηκε στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα. Τριάντα τρία χρόνια μετά σε Ευρωπαϊκή Ένωση.

Οι εξελίξεις που σηματοδότησαν τις αλλαγές στις συνθήκες διατηρούν πάντα τον οικονομοκεντρικό τους χαρακτήρα. Όσο κι αν θέλησε κάποιες φορές η Ε.Ε. να δημιουργήσει ουσιαστική κοινή εξωτερική  ή αμυντική πολιτική, τα αποτελέσματα είναι ισχνά.

Η αρπαγή της Ευρώπης, Φερνάντο Μποτέρο

Αντί να προσδώσει στην πορεία της ένα όραμα, αναμασά, επετειακά, τα οράματα του Σουμάν και του Μονέ. Η συγκρότηση της απειλείται εκ των έσω.
Ακόμα και στο οικονομικό πεδίο, οι κοινοτικές πολιτικές τίθενται υπό αμφισβήτηση, καθώς και η ενότητα της Ε.Ε., η οποία δοκιμάζεται με την κρίση της αφεντιάς μας, της Ιρλανδίας, της Πορτογαλίας και των άλλων που έρχονται.
Όλα αυτά η Ε.Ε. δε μπορεί να τα αγνοήσει γιατί απειλούν την ενότητα της. Ίσως πρέπει να ανατρέξουμε δεκαετίες πριν, όταν η Ε.Ο.Κ. άνοιγε τον πυρήνα των ιδρυτικών μελών της και δεχόταν άλλα, λιγότερο ισχυρά κράτη. Ίσως πρέπει να σταματήσουμε αργότερα στις συνθήκες  και στους όρους που οδήγησαν στην Νομισματική Ένωση. Ίσως στον έλεγχο που έγινε από τους τεχνοκράτες  της Ε.Ε. στα οικονομικά των κρατών, ιδίως όταν αυτοί είχαν και ρόλο επιτηρητών (βλ. Ελλάδα επί υπουργίας οικονομικών Αλογοσκούφη).
Το ζήτημα είναι ότι ποτέ δε γίνεται λόγος για τα λάθη στο πρόγραμμα της Ε.Ε. παρά μόνο για τα λάθη στο πρόγραμμα των (λιγότερο ισχυρών) μελών της.
Η κρίση που περνά σήμερα η Ε.Ε. είναι σημαντική και ίσως φθάνει και στην αποδόμηση της. Ο χρόνος θα δείξει.
 Το Συμβούλιο της Ευρώπης, ως εναλλακτικός ευρωπαϊκός οργανισμός είναι προσανατολισμένο στην ανάπτυξη μιας κοινής κουλτούρας αλλά δεν έχει την οικονομική δύναμη της Ε.Ε. και τις δυνατότητες της. Και για υτό δεν υφίσταται και ανάλογη κρίση. Κατά τι παλαιότερο, το Συμβούλιο της Ευρώπης υιοθέτησε πρώτο ως ευρωπαϊκό ύμνο την Ωδή στη Χαρά από την Ενάτη Συμφωνία του Μπετόβεν για να την υιοθετήσει στη συνέχεια και η Ε.Ε. Το ίδιο είχε γίνει με τη μπλε σημαία με τα κίτρινα αστέρια. Ωστόσο το Συμβούλιο της Ευρώπης γιορτάζει τη δική του Ημέρα της Ευρώπης στις 5 Μαΐου.

Τίτλοι Τέλους: Θανάσης Βέγγος

Επί μήνες στην εντατική. Ολοι ψυχανεμιζόμασταν ότι μπορεί και να ήταν μοιραία η νοσηλεία αυτή.

Ο αεικίνητος Βέγγος τόσον καιρό ακίνητος, στον αποστειρωμένο θάλαμο νοσοκομείου, χωρίς τα μοτοσακό του, τα τρίκυκλα του, τα άκρα του να κινούνται αενάως, σε γρήγορο ρυθμό, να τινάζεται και να κάνει γκριμάτσες νευρικές επειδή έπρεπε κάτι επάνω του να κινείται.

Πριν λίγες μέρες ο Navarino-s του Rear Window (http://therearwindowproject.blogspot.com/2011/04/blog-post_29.html) είχε ανάρτηση για το Θανάση Βέγγο. Σημαδιακό. Υμνησε τον ηθοποιό πριν φύγει, απέδωσε τιμές.

Βέγγος, από μόνος του σχολή στον κινηματογράφο.

Βέγγος, από  μόνος του άνθρωπος-ορχήστρα.

Βέγγος, χαρακτήρες καρικατουρίστικοι στις κωμωδίες και αισθαντικοί στα-λίγα- μη κωμικά έργα του. 

Βέγγος, ηθοποιός για όλους τους ανθρώπους, όλες τις εποχές. 

Το απόγευμα η ΕΤ1 έδειξε το "Ψηλά τα χέρια Χίτλερ" με τον επίσης αείμνηστο Βασίλη Διαμαντόπουλο.