Ιάκωβος Καμπανέλλης

Πάει κι ο Ιάκωβος Καμπανέλλης. Πλήρης ημερών βεβαίως αλλά μια τέτοια απώλεια λυπεί πάντα, αφήνει την αίσθηση του κενού. Αντιστασιακός, κρατούμενος σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, τη ζωή του τη μετουσίωσε στην τέχνη του. 

Ο θάνατος του ήταν δυστυχώς πιθανολογούμενος καθώς νοσηλευόταν γι αρκετό καιρό σε μονάδα εντατικής θεραπείας. Τραγική ειρωνεία άραγε ότι μόλις πέντε ημέρες πριν είχε φύγει και η σύζυγος του η Τάνια Σαββοπούλου (εγώ τη θυμάμαι από το τηλεοπτικό "Ο Χριστός ξανασταυρώνεται", ήταν η γυναίκα του Παναγιώταρου, του κακού της ιστορίας, του αείμνηστου Γιώργου Φούντα).

Η περίπτωση του ήταν μοναδική. Ενώ δεν είχε την τυπική μόρφωση αφού δεν είχε καν τελειώσει το γυμνάσιο, ο άνθρωπος αυτός υπήρξε ο σημαντικότερος θεατρικός συγγραφέας των μεταπολεμικών χρόνων. Πόσο ταλέντο, πόση δεξιότητα, πόση ευαισθησία, πόσο έμφυτη καλλιέργεια χρειάζεται για να το πετύχει κανείς αυτό? 

Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Η φράση που έγινε αντιπαθές κλισέ στα στόματα των ΜΜΕ κάθε που φεύγει κάποιος,  "η γειτονιά των αγγέλων", του ανήκει. Και γι αυτό το λόγο, σήμερα, ο Ιάκωβος Καμπανέλλης έφυγε για τη γειτονιά των αγγέλων , για την οποία είχε γράψει ήδη από το 1963.

Perpetual deb(a)t(h)

Δεν είμαι οικονομολόγος, δεν ήξερα τον όρο, εάν, βεβαίως, είναι οικονομικός. Perpetual debt, perpetual death. Αέναο χρέος, αέναος θάνατος. Τον άκουσα σήμερα το πρωί, στο MEGA, στην πρωινή εκπομπή των Χασαπόπουλου - Αναγνωστάκη τους οποίους πλέον, συνειδητοποίησα, περιμένω με ανυπομονησία να δω κάθε Σάββατο και Κυριακή πρωί (πρωινός τύπος και τα σαββατοκύριακα). Ο λόγος είναι οι οικονομολόγοι που φιλοξενούν από τότε που η κρίση έγινε τόσο της μόδας, οι απόψεις τους που είναι τόσο ενδιαφέρουσες και ο τρόπος με τον οποίο τις εκφράζουν,  που είναι τόσο ψύχραιμος ακόμη κι αν είναι καταγγελτικός. Έχουν επιστρατεύσει οικονομολόγους από τα πανεπιστήμια της χώρας αλλά και του εξωτερικού και εκφράζονται θεωρίες και απόψεις αντικρουόμενες αλλά με τρόπο εύληπτο και απλό. 

Ο όρος, απ' ό,τι κατάλαβα, αναφέρεται στην ανακύκλωση ενός υπάρχοντος χρέους έτσι ώστε το υποκείμενο, κράτος, νομικό πρόσωπο ή ιδιώτης να αδυνατεί να  αποπληρώσει και να βγει από τη δύσκολη θέση. Για ένα ήδη υφιστάμενο χρέος δανείζεται για να καταβάλλει μέρος του με αποτέλεσμα να διαιωνίζεται το χρέος το οποίο δεν πληρώνεται πλήρως ποτέ καθώς και να δημιουργούνται νέα χρέη τα οποία διαιωνίζονται με τη σειρά τους, αφού η αποπληρωμή του ενός προϋποθέτει τη γέννηση του επομένου. 

Οι σκέψεις που κάνω είναι οι εξής. 

1. Σιγά τ΄ αυγά, θα πουν κάποιοι, αυτό είναι ό,τι συμβαίνει στην καθημερινότητα μας με τις κάρτες και τα καταναλωτικά δάνεια, τα βλέπουμε και στην τηλεόραση. Συμφωνώ, το βλέπουμε δίπλα μας καθημερινά, σα διαδικασία και σα φαινόμενο είναι γνωστό αλλά να παίρνεις όλο αυτό που βλέπεις και να του δίνεις όνομα και ορισμό και να το μελετάς, το "μαζεύεις", το κάνεις αντικείμενο έρευνας, το επισημοποιείς κι αυτό, εμένα τουλάχιστον, με κάνει να καταλαβαίνω πόσο μεγάλο θέμα είναι, πιάνει τόπο μέσα μου σα φαινόμενο και σαν αντικείμενο έρευνας. 

2. Ο ορισμός του αέναου χρέους ή χρέους στο διηνεκές, όπως βλέπω να αναφέρονται σε αυτό ιστοσελίδες στο google, αναφέρεται και σχετίζεται και με το χρήμα το οποίο παράγεται από τη δημιουργία χρεών. Το χρήμα πλέον δεν αντιστοιχεί σε ανάλογη αξία χρυσού ή άλλου μετάλλου, αλλά  μετουσιώνει τη δική του αξία σε επένδυση, σε ρευστότητα, σε κύκλο εργασιών κι έτσι, αξιολογείται, γυρνάει εδώ κι εκεί και οι τράπεζες παράγουν χρήμα μέσα από τα δάνεια που παρέχουν, μεταβιβάζοντας την άϋλη αξία τους .

3. Ωστόσο, αυτό το αέναο χρέος, στο οποίο στηρίζεται η παγκόσμια οικονομία , μπορεί να γίνει και αέναος θάνατος για όποιον δεν καταφέρει να εξισορροπήσει τις εργασίες του με το χρέος του κι έτσι να γείρει η ζυγαριά στο χρέος. Οσο μεγαλύτερο το ποσοστό κατά το οποίο χάνει στην ισορροπία του και γέρνει, τόσο πιο κοντά είναι στον αέναο θάνατο. Εγώ τουλάχιστον, έτσι το κατάλαβα. 

Για όποιον ενδιαφέρεται παραπάνω κι έχει υπομονή, πατώντας τον τίτλο της ανάρτησης μεταβαίνει στο youtube για το καταπληκτικό φιλμάκι σχετικά με τη δημιουργία χρήματος.

Κι επειδή δε μπορώ να αλλάξω την παγκόσμια οικονομία μόνη μου κι αμέσως, θα σβήσω τα φώτα σήμερα στις 20.30 στην ώρα της γης. Είναι, άλλωστε πολύ ρομαντικά με τα κεριά τώρα την άνοιξη. 

 

25η Μαρτίου ή 28η Οκτωβρίου και εθνική εορτή όλο το χρόνο

'Ο όρκος στην Ά. Λαύρα, Θ. Βρυζάκης

25η Μαρτίου. Από μικρή την προτιμούσα από την 28η Οκτωβρίου για τους εξής λόγους.

1. Είναι πιο σημαντική γιορτή από την επέτειο του ΟΧΙ για ευνόητους λόγους, η σημερινή ημέρα αφορά την απελευθέρωση μας και την απαρχή του νέου ελληνικού κράτους. Έτσι συνοδεύεται από αυξημένο κύρος.
2. Επειδή η εορταστική ημέρα είναι αρκετά μακρινή, ιδίως στο παιδικό μυαλό, με ήθη και τρόπο ζωής πολύ πιο διαφορετικό από το σημερινό, ο οποίος είναι πιο συμβατός με εκείνον του 1940, φάνταζε , και είναι, πιο μυθικός στα παιδικά μάτια.
3. Είναι άνοιξη. Η 25η Μαρτίου είναι άνοιξη, πάνω στην εαρινή ισημερία, πάνω στην αλλαγή της ώρας ενώ η κακομοίρα η 28η Οκτωβρίου τι να σου πει, που είναι πάνω που σκοτεινιάζει νωρίς και αλλάζει και η ώρα επί το ζοφερότερον.
4. Η 25η Μαρτίου συνδέεται με φουστανέλλες, άσπρες-άσπρες και αφράτες με ωραία πλισσέ, με βελούδινα κεντημένα γιλεκάκια, με λαμπερές και μεγαλοπρεπείς περικεφαλαίες, με καρυοφύλλια σκαλιστά ενώ η 28η Οκτωβρίου, πάλι κακομοίρα, συνδέεται με ένα χακί, πράσινο κι άραχνο, άντε και σε κάποιες μουντές αποχρώσεις. Η 25η Μαρτίου συνδέεται με πίνακες ζωγράφων, Ελλήνων αλλά και ξένων, που απεικονίζουν γαλαζοπράσινα νερά και ναυμαχίες, καράβια όμορφα, σπαθιά σκαλιστά, ρωσσική διπλωματία, ποιητές και ρομαντισμό. Η 28η Οκτωβρίου, με τον απόηχο του άχαρου και ξερού art deco και με το αυστηρό Bauhaus, δεν έχει τίποτα τόσο χαριτωμένο.
Η 25η Μαρτίου νικά στους συνειρμούς.

 

Αυτά στα πολύ παιδικά μάτια που μόλις τότε μαθαίνουν την ιστορία των προγόνων και αδυνατούν να εμβαθύνουν στο τι σημαίνει γι αυτά οι εθνικές εορτές. Αφού ξεπέρασα - όχι τελείως - τις συνειρμικές προτιμήσεις και πέρασα διάφορα στάδια σχετικά με τις εθνικές εορτές και τι σημαίνουν για μένα, έχω, σήμερα πλέον, να πω το εξής. 

Για μένα εθνική εορτή είναι όταν σηκώνει τη σημαία ο/η μαθητής/τρια αλλοδαπής καταγωγής και την τιμάει. Για μένα εθνική εορτή είναι όταν βλέπω σημαίες στα μπαλκόνια στις εθνικές επετείους και όχι όλο το χρόνο για να δηλωθεί άκομψα η ελληνικότητα σε σχέση με τους αλλοδαπούς γείτονες. Για μένα εθνική εορτή είναι όταν η Ελλάδα αναδεικνύεται παγκοσμίως για επιτεύγματα της, για προϊόντα της, για τη συμβολή της κάπου, για τους ανθρώπους της. Για μένα εθνική εορτή είναι όταν ο έλληνας δεν θεωρεί την πατρίδα του την ωραιότερη του κόσμου αλλά την ωραιότερη του κόσμου στα μάτια του, ξέροντας και τις αδυναμίες της ( και δικές του συνάμα) και όμως την αγαπάει και γι αυτό, θέλει να συμβάλλει στην εξάλειψη τους.

Ομως αναρωτιέμαι εάν έχουν νόημα αυτά και εάν ακούγονται ολίγον ξενέρωτα τώρα που η πατρίδα μας περνά δια πυρός και σιδήρου. Γιατί τι να κάνει κι ο έρμος ο Ελληνας όταν  λόγω των τεκταινομένων,οικονομικών και πολιτικών, βρίσκεται σε σύγχυση , να ταυτιστεί ή να μην ταυτιστεί με την πατρίδα του, της οποίας διοικητική ( με την πλατιά έννοια) έκφραση είναι το κράτος το οποίο όμως τον συμπιέζει παντοιοτρόπως , να μη πάθει σύγχυση, ποιος θα ζήσει η πατρίδα ή εγώ? 

Κι εγώ αναρωτιέμαι, κι εσύ αναρωτιέσαι, όλοι αναρωτιόμαστε...

 

Παγκόσμιες ημέρες των ημερών

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΝΕΡΟΥ ΣΗΜΕΡΑ. Πότε δε χρειαζόμαστε το νερό που καταναλώνουμε?

Η εικόνα είναι από το www.treehugger.com όπου βρήκα συμβουλές εξοικονόμησης νερού.

Υπάρχουν χώρες που τσακώνονται μεταξύ τους για το νερό (Τουρκία-Συρία) και άλλες που "παράγουν" καθαρό νερό από λύματα. Για φαντάσου! Εγώ πάντως δε μπορώ να φανταστώ να πίνω τέτοιο νερό. Εκτός κι αν δεν υπάρχει άλλο. Για τους απογόνους μου.  

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΠΟΙΗΣΗΣ η χθεσινή. Ας γράψουμε όλοι ένα ποίημα. Ιδού η συμβολή μου.

Πολυκατοικίες στη Λ. Συγγρού , όπως φαίνονται  από την πλατεία Τσόκρη.

Δρόμοι, τετράγωνα, μεγάλες πολιτείες                    

στενές οδοί, τόσες πολυκατοικίες                                  

αυτοκίνητα μαρσάρουν και τα μηχανάκια

πάνε κι έρχονται σαν τα ζωηρά παιδάκια

Στις γειτονιές ο πλανόδιος κράζει                     

και μια γιαγιά το εγγόνι της φωνάζει

κρεμμύδι, σκόρδο τσιγαρίζεται, μυρίζει

και το ασανσέρ οσμές όλο γεμίζει.

Στο κέντρο πάλι έχουνε πορεία

πάλι θα σπάσουνε καμία τζαμαρία

πιο πάνω μποτιλιάρισμα, τέρμα η κυκλοφορία

ο υπουργός γυρίζει από κάποια επαρχία.

Πρωί και όλοι βιαστικοί πηγαίνουν

τρόλεϊ, μετρό, φανάρια που διαβαίνουν

ταγέρ, κοστούμια, γόβες και μπαλαρίνες

συνταξιούχοι, εργάτες, ώμοι γερτοί απ' τις ευθύνες.

                                                                                                                                                                                                                 

www.sundial.csun.edu

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΡΑΤΣΙΣΜΟΥ ήταν επίσης η χθεσινή. Τι να πεις για τη λέξη? 

Πολύπαθη τις τελευταίες δεκαετίες, απ' το πολλά συνηθισμένο "δεν είμαι ρατσιστής/ρια", έως το πολιτικά ορθό "ο ρατσισμός που μαστίζει την κοινωνία μας". Τελικά κατέληξα ότι δεν υπάρχει σαφής, μόνιμος  και οριστικός ορισμός για το ρατσισμό. Γι άλλους είναι πιο εύκολο, γι άλλους πιο δύσκολο.

Οι ακρότητες να λείπουν γιατί δε δείχνουν ρατσισμό αλλά μια ανισόρροπη προσωπικότητα που χάνει το μέτρο.  

   

www.stuffintheair.com

 

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΜΕΤΕΩΡΟΛΟΓΙΑΣ είναι η αυριανή, 23η Μαρτίου. Αφορμή για σκέψη σχετικά με το global warming. Για περισσότερα το αφήνω στους μετεωρολόγους

Οιδίπους Τύραννος, Επίδαυρος, Ιούλιος 2010. Λιτή, κλασσική, διαχρονική παράσταση.

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΘΕΑΤΡΟΥ  η 27η Μαρτίου. Φαντάζομαι τη ζωή μου χωρίς θέατρο? Όχι. Και δεν είμαι καμία απ' αυτές που τρέχουν στις παραστάσεις, βλέπω μερικές μόνο κάθε χρόνο, αλλά ξέρω ότι υπάρχει σαν καλλιτεχνική δράση, ότι δημιουργεί αντίδραση στα τεκταινόμενα, πολιτικά, ιστορικά, καλλιτεχνικά, ότι πειραματίζεται, ψάχνεται και γι αυτό γεννάει.  

Πυρηνική απειλή

  

Μπορείς να αγνοήσεις την Ιαπωνία? Ακόμη και για τους άλλους, τους αναίσθητους, όχι εμάς τους ευαίσθητους, που λένε ότι είναι πολύ μακριά η χώρα κι ευτυχώς που έγινε εκεί κι όχι εδώ, που λένε ότι είναι πλούσιοι και πολιτισμένοι οι Ιάπωνες και με "σεισμική κουλτούρα" και θα τη βρουν την άκρη,  που λένε ότι από τσουνάμι ξέρουν οι Ιάπωνες και θα τα ξαναφτιάξουν όλα, δες και στην Ινδονησία και στην Ταϊλάνδη, όμως, τι γίνεται με την πυρηνική απειλή?

Ως παιδί και ως έφηβη με είχε στοιχειώσει η πυρηνική απειλή ως ψυχροπολεμικός φόβος. Ποια από τις δύο υπερδυνάμεις θα πατούσε πρώτη το περίφημο κουμπί κλπ. Γυρίστηκαν και κάποιες ταινίες σχετικές για να τονώσουν το συναίσθημα του φόβου και να εντείνουν το μύθο. 

Με το τέλος του ψυχρού πολέμου, αποφορτίστηκε και το κλίμα για τα πυρηνικά. Μόνο κάτι ψιλά, για πειράματα της Γαλλίας και για τη διαμάχη Πακιστάν -Ινδίας, για τη Βόρεια Κορέα, για το Ιράν ως πυρηνική δύναμη  ακούγονταν, αλλά τα πυρηνικά δεν ήταν πλέον η παγκόσμια απειλή. 

Και τώρα, μετά από τόσα χρόνια που ήταν ξεχασμένα τα πυρηνικά, γιατί όλοι ξέραμε ότι υπάρχουν πυρηνικά εργοστάσια παραγωγής ενέργειας αλλά δεν τα μετρούσαμε ως απειλή, να που η πυρηνική απειλή είναι πάλι εδώ. Είναι εδώ όχι σαν όπλο στα χέρια τρελών επιστημόνων και ματαιόδοξων πολιτικών αλλά με ένα θετικό ρόλο, να παράγει ενέργεια. 

Απ' ό,τι φαίνεται όμως  πυρηνικά και απειλή πάνε μαζί. Οι πυρηνικές εγκαταστάσεις είναι επισφαλείς ως ευαίσθητες σε καταστροφές και δεν ξέρω κι εγώ σε τι άλλο. Κι εμείς ως χώρα που δεν διαθέτουμε εργοστάσια παραγωγής πυρηνικής ενέργειας, έχουμε τόσα στη γειτονιά μας, με πρώτο το Κοζλοντούι (ελπίζω να το γράφω σωστά), για το οποίο ο ατακαδόρος κος Πάγκαλος είχε πει, όταν, ως υπουργός Εξωτερικών, είχε επισκεφτεί τη Βουλγαρία και του είχαν θέσει θέμα του εκεί πυρηνικού εργοστασίου οι δημοσιογράφοι, ότι δε μπορούσε να θέσει τέτοιο θέμα και να γίνει ρεζίλι! 

Πρέπει να πω ότι η άποψη του κ. Πάγκαλου περί ρεζιλέματος με εκπλήσσει αλλά έτσι είναι, ο κ. Πάγκαλος, δε σταματά να με εκπλήσσει εδώ και δύο δεκαετίες. 

Η τραγική ειρωνεία πάντως είναι α) ότι στην ίδια χώρα η μία καταστροφή έφερε την άλλη και β) ότι η χώρα έχει ήδη υποφέρει από πυρηνική επίθεση και όμως ξανά τώρα...

Κι επειδή δε μπορούμε να κάνουμε τίποτα άμεσο για την πυρηνική απειλή ας απολαύσουμε τη ζωή μας , άλλωστε μπορεί να πάμε από άλλη αιτία νωρίτερα.

Οι φωτογραφίες είναι από το www.cartoonstock.com.

Πάνω από ένας χρόνος που έχω αφήσει το blog. 

Όταν ανακάλυψα τα blog, μου άρεσε και άρχισα να διαβάζω σαν χόμπι. Μετά ζήλεψα. Ήθελα κι εγώ ένα blog. Το έφτιαξα. Μετά άρχισα να ασχολούμαι με τα θέματα των αναρτήσεων, να ψάχνω, να απορρίπτω, το ένα μου βρώμαγε, το άλλο μου ξίνιζε. Έψαχνα ώρες στο διαδίκτυο για την κατάλληλη φωτογραφία, άρχισα να αμελώ δουλειές μου, άρχισα να αγχώνομαι. Αναγνώστες, σχόλια, θέματα, αναρτήσεις. 

Έγινε για μένα πια ένα άγχος, ήταν και χρονοβόρο. Έτσι αποφάσισα να κάνω διάλειμμα. Όσο πάρει, είπα. Βέβαια περίμενα να πάρει κάνα-δυο μήνες. Πήρε ένα χρόνο και κάτι. 

Τώρα θα ξαναγράφω χωρίς άγχος, όποτε νοιώθω έτοιμη, χωρίς να με τρώει η τελειομανία. Ούτε η αγωνία για σχόλια και αναγνωσιμότητα. Ωρίμασα στον κόσμο του blogging και πορεύομαι μοναχικά χωρίς να επιδιώκω επιβεβαίωση. Κι ό,τι κάτσει κι όπως κάτσει. Ελπίζω να μη με ξαναπάρει η μπάλα.